अच्युत शाली घिमिरे

म साधरण छु

म त गणतान्त्रिक नेपालको 

सच्चा नागरिक!

कोट र पोशाकको गर्हुँगो शिष्टचारले

मेरो हृदय थिच्दछ,

बलात्कृत निर्मलाका आँसुले 

मेरो परेला भिज्दछ,

बोक्रे मिजास र फोस्रे हासोहरु 

घिनलाग्छन् मलाई,

देशको प्रजातन्त्र र लोकतन्त्रले

सबेरै ठुङ्दछन् मलाई,

तर नाङ्गो महलमा 

रङ्गीन चश्मा लाएर

उपदेश बेच्दै बसेको छ

मूर्ति जस्तै मेरो 

जिउदो सरकार!

अनि त्यही सरकारको साँची 

बसेको छ राष्ट्रपतिज्यूको माहात्म्य।

लाग्छ म नाटक हेरिरहेको छु,

कता-कता आफ्नै कथा

अस्पष्ट र अग्राह्य

घटिरहेझै लाग्छन्,

क्षितिज भित्र हराईरहेझै

देख्छु आफ्नो सपना,

विश्वलाई मातृभूमि प्रेम सिकाउने

मेरो स्वाभिमान

आज न्यायका निम्ति अञ्जुलीमा

भिक मागिरहेछ!

नलेखूँ त के लेखूँ??

आफ्नै हँस्सी उडाउने 

यी वाक्क दिक्कहरु!!

यहांका

चर्चाहरु गाढा र रसिला हुन्छन्,

यहांका

प्रश्नहरु एकोहोरो हुन्छन्,

सुन्नेहरु भुलिदिन्छन्

नसुन्नेहरु सुने जस्तै गरिदिन्छन्,

जब प्रश्न माथि प्रत्युत्तर गर्दैनौ हामी

र कल्पनाका नाममा फर्फराइरहन्छौं,

'न्याय' एउटा 

विशाल वृत्तमा विलाएको विन्दु जस्तो लाग्छ!!

जुनियर इन्टर्न, चिकित्सा शास्त्र अध्ययन संस्थान