×

NMB BANK
NIC ASIA

संस्मरण

ती अविस्मरणीय क्षण, जसले तपाईंलाई मेरो मस्तिष्कमा अमर राख्नेछ

फागुन १६, २०७५

NTC
Sarbottam
Premier Steels
Marvel

काठमाडौं – संसद् सचिवालयस्थित काठेघरमा रहेको संसदीय मामिला पत्रकार समाजको कार्यकक्षमा बसिरहेको थिएँ । रवीन्द्र अधिकारी दाइ सभामुखको कार्यकक्ष तिरबाट एमाले संसदीय दलको कार्यालयतिर आउँदै हुनुहुन्थ्यो । झ्यालबाट बोलाउनुभयो, ‘सुशीलजी एकछिन बाहिर आउनुस् त ।’ संसद्को बगैँचामा पुगेपछि भन्नुभयो– ‘फास्ट ट्र्याक’ हेर्न जाने होइन ? 

Sagarmatha Cement
Muktinath Bank

२०६४ सालको संविधानसभा निर्वाचनपछि गठन भएको लेखा समितिमा रवीन्द्र दाइ सदस्य हुनुहुन्थ्यो । काठमाडौं–तराई द्रूतमार्ग खन्दा अनियमितता भयो भन्ने गुनासोपछि लेखा समितिले छानबिन शुरू गरेको थियो । अनुगमन उपसमिति संयोजक रवीन्द्र दाइ हुनुहुन्थ्यो । नेपाली सेनाको हेलिकप्टरमा सीमित सिट क्षमताका कारण उपसमितिले केही पत्रकारलाई लैजाँदै थियो । रवीन्द्र दाइले सीमित पत्रकारमध्ये मलाई पनि रोज्नुभएको थियो ।


Advertisment
RMC TANSEN
IME BANK INNEWS
shivam ISLAND

२०६८ चैत २६ गते सेनाको हेलिकप्टरबाट ललितपुरको मदाने हुँदै निजगढ पुगियो । त्यो दिन बाराको अमलेखगञ्ज नजिकैको सेनाको ब्यारेकमा बसियो । खासमा सेनाले सांसद र पत्रकारलाई हेटौंडास्थित एक रिसोर्टमा राख्ने तयारी गरेको थियो । रवीन्द्र दाइले त्यो तडकभडक नगरौं भनेपछि सेनाको रेञ्जर तालिम हुने ब्यारेकमा बसियो । 


Advertisment
Nabil box
Kumari

Vianet communication
Laxmi Bank

भोलिपल्ट हेटौंडामा अन्तरक्रिया भयो । सेनाकै हेलिकप्टरबाट साँझ काठमाडौं फर्कियौं । शिव दाहाल, कृष्ण ज्ञवाली, दीपक बोहरा, अशोक दाहाल लगायत पत्रकार टीममा थियौैं । पछि नेपाली सेनाले मनाङ जोड्ने बाटो उद्घाटनका क्रममा पनि यो संवाददातालाई लगेको थियो । फास्ट ट्र्याकबारे एक पाक्षिक पत्रिकामा लेखेको फिचरका कारण सेनाले मलाई पनि मनाङ लगेको थियो । त्यो अवसर रवीन्द्र दाइको कारण सम्भव भएको थियो । 

...

२०६९ साल चैत १० गते कास्कीको पोखरामा नेपाल पत्रकार महासंघको साधारण सभा थियो । पोखरा जाने क्रममा ९ गते मुग्लिनबाट रवीन्द्र दाइलाई फोन गरेँ । पोखरा आएलगत्तै भेट्ने भन्नुभयो । संसद् विघटन भएका कारण उहाँसँग भेट पातलिएको थियो । पत्रकार महासंघको कार्यक्रममा जाने क्रममा दाइसँग भेट्ने योजना थियो । त्यो भन्दा पहिला एकपटक दाइ आफैंले पोखरा जान प्रस्ताव गर्नुभएको पनि थियो । 

मेरो लागि रवीन्द्र दाइसँगको परिचय धेरै लामो थिएन, २०६५ सालमा उहाँ सांसद भएर आएपछि नै धेरै भेटघाट र कुराकानी भएको हो । त्यसअघि मैले एकतर्फी रूपमा मात्र चिन्थें । राजनीतिक दलप्रति आस्था राख्ने पत्रकार संगठनको सदस्यता नलिएका कारण राजनीतिक पहिचान र चिनजान थिएन ।

पहिलो संविधानसभाको चारवर्षे कार्यकालमा नै रवीन्द्र दाइसँग घनिष्टता बढेको थियो । संविधान सभाको आखिरी दिनमा म संसदीय मामिला पत्रकार समाजको महासचिव थिएँ र संसद्को नियमित रिपोर्टिङ गर्ने सक्रिय पत्रकार पनि । संसदीय मामिला पत्रकार समाजको महासचिवमा निर्वाचित हुँदा उहाँले बधाई दिनुभएको थियो । 

संविधान सभाका बारेमा लेखिएका केही फिचरका कारण उहाँ मसँग प्रभावित हुनुहुन्थ्यो । पहिलो संविधान सभाका सांसदहरूको बारेमा मैले नेपाल साप्ताहिकमा लेखेको ‘अपवाद सभासद’ शीर्षकको फिचरमा उहाँ अटाउनुभएको थियो । अर्थात् पहिलो संविधान सभामा उत्कृष्ट काम गर्ने सांसदमा रवीन्द्र दाइ पनि हो भन्ने मेरो मूल्याङ्कन थियो । 

हामी पोखरा पुगेपछि रवीन्द्र दाइलाई भेट्यौं । बाटोमा उभिँदा धेरैजना आएर नमस्कार गरे, हात मिलाए । हामीसँग भेट भएपनि कुरा अरूसँग हुन थाले । ‘पोखरामा तपाईंसँग त कुरा गर्न पाइँदो रहेनछ,’ थिरलालजीले भनेपछि दाइले तपाईंहरूलाई आज नयाँ ठाउँमा लैजान्छु भन्नुभयो । रवीन्द्र दाइले हामी दुई थिरलालजी र मलाई फेवाताल माथिको स्तुपामा लैजानु भयो । त्यसका लागि गाडीको व्यवस्था गर्नुभएको रहेछ । कान्तिपुर मिडिया गु्रपका साथीहरू अर्को गाडीमा आएका थिए । शान्ति स्तुपामा केहीबेर कुरा गर्‍यौं । फेवाताललाई पृष्ठभूमि बनाएर फोटो खिच्यौं । 

स्तुपाबाट तल झर्ने क्रममा राजु क्षेत्रीले सञ्चालन गरेको सानो रेष्टुराँमा कसैले चिया र कसैले चिसो खायौं । माओवादी जनयुद्धको क्रममा धादिङको गजुरी ब्यारेक तोडेका राजु तत्कालीन माओवादी निकट पत्रकार पनि हुन् । रवीन्द्र दाइले मलाई चिनजान गराइदिनुभयो । राजुले मलाई चिन्नुहुँदो रहेछ, मैले चिनेको थिइनँ । केही पैदल हिँडेपछि हामी पोखरा फर्कियौं । बाटोमा रवीन्द्र दाइसँग कुरा गर्न चाहनेहरूको भीड देखेर उहाँको लोकप्रियता बुझ्ने मौका मिल्यो । मतदाताहरू रवीन्द्र दाइलाई आदर्श नेता मान्दथे ।

पोखरा फर्केर एउटा होटलको छतमा गएर खाजा खायौं, होटलको नाम चाहिँ बिर्सिएँ । उक्त होटलमा उहाँले नियमित नेता तथा शुभचिन्तकहरूसँग भेटघाट गर्नुहुने रहेछ । पनिर पकौडा र कफी खाएर एकछिन गफ गर्‍यौं । अर्कै प्रयोजनका लागि पोखरा पुगेका हामीलाई रवीन्द्र दाइले गर्नुभएको त्यो स्नेह र सत्कार मेरो लागि ठूलो सम्मान थियो । वर्षौंपछि पनि रवीन्द्र दाइलाई मैले भन्ने गर्दथेँ– ‘दाइ तपाईंले गरेको त्यो सम्मान त कहिल्यै बिर्सिन सक्दिनँ ।’

...

२०७० सालमा संविधान सभाको दोस्रो चुनाव भयो । चुनावपछि दाइसँगको भेटघाट फेरि नियमित जस्तै भयो । रवीन्द्र दाइ विकास समितिको सभापति बनेपछि संसद् सचिवालयको उहाँको कार्यकक्ष मेरो लागि सिंहदरबारभित्रको आश्रयस्थल जस्तै बन्यो । कयौंपटक दाइको कार्यकक्षमा खाना र खाजा खाएँ । 

रवीन्द्र दाइको कोठा (विकास समितिका सभापतिको कार्यकक्ष) मेरा लागि किन पनि खुला थियो भने रवीन्द्र दाइका पिए राजेन्द्र आचार्यजी मेरा पुराना साथी पनि थिए । रवीन्द्र दाइ नभए पनि कार्यकक्षमा गएर चिया पिउने नियमितजस्तै भएको थियो । 

विकास समितिको बैठकमा नियमित उपस्थित नभएपनि विकास समितिले आयोजना गर्ने कार्यक्रममा म छुट्दैन थिएँ । ‘सुशीललाई नछुटाउनु है’ दाइले सहयोगीहरूलाई भन्नुहुँदो रहेछ, खै किन हो, कारण थाहा भएन । शायद स्नेह होला । एकदिन धुलिखेलमा स्थानीय तहसम्बन्धी कार्यक्रम थियो । संसद् बिटमा रिपोर्टिङ गर्ने त म एक्लो पत्रकार थिएँ । 

२०७२ सालको प्रलयकारी भूकम्पपछि नेपालको पर्यटन व्यवसाय एक प्रकारले शिथिल बन्दै थियो । पर्यटन उद्योगलाई पुनर्जीवन दिन र अन्तर्राष्ट्रिय समुदायलाई पनि सकारात्मक सन्देश दिनका लागि भन्दै रवीन्द्र दाइले विकास समितिको बैठक जेठ २९ र ३० गते नगरकोटमा राख्नुभयो । संसदीय समितिको बैठक नगरकोटमा बसेको खबरले पर्यटन उद्योगलाई टेवा मिल्यो ।

कार्यक्रम सकेर राजधानी फर्किने क्रममा दाइले इसारा गर्नुभयो– तपाईं मसँग जाने है ! आफ्नो गाडी हुने सांसदहरू गाडीमा फर्के, केही बसमा फर्के । वसन्त बस्नेत, जगदीश्वर पाण्डे र म रवीन्द्र दाइसँग गाडीमा फर्कियौं । गफ गर्नकै लागि ‘माननीय’हरूलाई बसमा पठाएर हामीलाई आफ्नो गाडीमा ल्याउनुभयो । 

बीच बाटोमै आउँदा दाइले भन्नुभयो– ‘ल आज सँगै खाना खाने है त !’ विगतमा कास्कीमा एमालेको राजनीति गरेका एक कार्यकर्ताले काठमाडौंको सिनामंगलमा थकाली भान्सा घर खोलेका रहेछन् । त्यहाँ गएर खाना खाइयो र सिंहदरबारमा गएर छुट्टियौं ।

...

स्थानीय तहको अधिकारको कार्यसूचीबारे २०७३ चैत २ गते धुलिखेलमा एउटा कार्यक्रम थियो, विज्ञ डर्मोट शिल्ड्सले कार्यपत्र प्रस्तुत गर्ने । कार्यक्रम सकिएपछि साँझ रिसेप्सन थियो । त्यहाँ रवीन्द्र दाइले एउटा गीत गुन्गुनाउनु भयो– ‘जोमसोमै बजारमा, १२ बजे हावा सरर...’ । 

यो गीत हामीले बनाएको हो नि ! उहाँले यसो भन्दा म अचम्ममा परेँ– ‘हो र दाइ ! म शनिवारका लागि एउटा फिचर गर्छु है !’ आजलाई राति भयो, भोलि कुरा गरौंला । 

खासमा म भोलिपल्ट बिहानै काठमाडौं फर्किनुपर्ने थियो, तर त्यो फिचर गर्नकै लागि दिउँसो १ बजेसम्म धुलिखेलमा बसें । रवीन्द्र दाइ पनि बसमा आउनुभयो । कास्कीकै कांग्रेस सांसद यज्ञबहादुर थापा लगायत सांसदहरू पनि थिए । बसको एउटै सीटमा बसेर आउँदा मैले रवीन्द्र दाइसँग गीतबारे कुरा गरें । त्यो गीतको बारेमा फिचर लेखेपछि धेरैलाई थाहा भयो ।

पढ्नुहोस्, यो पनि :
रवीन्द्र अधिकारीको लुकेको पाटो : जोमसोमै बजारमा, १२ बजे हावा सरर . . .
...
२०७४ साल मंसिर २१ गतेको प्रतिनिधि सभा चुनावको प्रचारका क्रममा कास्कीको भलाम गाउँमा रवीन्द्र दाइको चुनावी अभियानको रिर्पोटिङका लागि लोकान्तरका प्रधानसम्पादक विमल गौतम र म मंसिर ११ गते पुगेका थियौैं । कस्तो आत्मीय मान्छे ! रवीन्द्रलाई आशिर्वाद दिएपछि मात्र खाना खाने भन्दै वृद्ध आमा बस्नुभएको रहेछ । 

रवीन्द्र दाइको भाषा पनि गज्जब । सबैलाई, बुवाआमा, दिदीदाइ र भान्जाभान्जी । चुनावी घरदैलोमा जाँदा दाइले सोध्नुभयो– ‘भान्जी कहिले आएको ?’ भान्जाले कतिमा पढ्छन् ? मलाई भोट दिनुस् भन्ने भन्दा पनि यस्ता प्रश्नले गाउँलेहरूले उहाँलाई आत्मीय ठान्ने । 

रवीन्द्र दाइले चुनावी भेलामा उपस्थित गाउँले र कार्यकर्तामाझ हाम्रो परिचय गराउनुभयो । त्यो बेला मैले भनें– ‘तपाईंहरू भाग्यमानी पोखरेली, रवीन्द्र अधिकारीजस्तो नेता पाउनुभएको छ । मैले त उहाँलाई दुवै संविधान सभाको उत्कृष्ट सांसद भनेर लेखेको थिएँ ।’ घरदैलोमा व्यस्त दाइसँग झण्डै एक घण्टाको कुराकानीपछि हामी फर्कियौं । दाइले तेस्रोपटक पनि चुनाव जित्नुभयो । 

बिदा हुने बेला दाइले भन्नुभयो– ‘काठमाडौंबाट मलाई सम्झेर तपाईंहरू आउनुभयो, खुसी लाग्यो ।’ 

...

गत वर्षको चैत २ गते मन्त्री बनेको केही समयपछि सिंहदरवार गएका बेला म फोनै नगरी रवीन्द्र अधिकारीलाई भेट्न पर्यटन मन्त्रालय गएको थिएँ ।

मन्त्री बनेको दुई हप्तासम्म पनि बधाई दिन आउने र भेट्न आउनेको कमी थिएन । राजेन्द्र आचार्यमार्फत मैले चिट पठाएँ । बाहिर धेरैले कुरेका थिए, तैपनि दाइले मलाई बोलाउनु भयो । म कुनै स्वार्थ या कामले गएको त थिइनँ, तै पनि अरू हुँदाहुँदै मलाई भित्र बोलाएकोमा खल्लो लाग्यो । ‘तपाईंको समय नलिई आएँ, डिस्टर्ब भयो कि ?’ 

‘मलाई भेट्न आउँदा तपाईले समय लिनुपर्छ र ?’ उहाँले प्रतिप्रश्न गर्नुभयो । दश मिनेट भित्र बसें । ‘दाइ यहाँबाट निस्कँदा सफल मन्त्री बनेर निस्कनुपर्छ है !’ दाइ हाँस्नुभयो । ‘हेरौं, केही गरौं भन्ने सोच छ ।’ 

सानो अन्तर्वार्ताका लागि दुई दिनपछि लोकान्तरको कार्यालयमा आउने तय भएर म छुट्टिएँ । कार्यकक्षमा भेट्नु्भन्दा पहिले एकदिन काभ्रेमा विमानस्थलको अवलोकनका लागि जानुभएको थियो । मैले फोन गरें, सुरक्षाकर्मीले उठाए । ‘मन्त्रीज्यू बाहिर हुनुहुन्छ बोल्न मिल्दैन’ ती सुरक्षाकर्मीले भने ।

‘पत्रकार सुशील पन्तको फोन भन्नुस् त !’ मैले भनें । सुरक्षाकर्मीले मन्त्रीलाई फोन दिए । ‘सुशीलजी तपाईंहरूलाई खबर गर्न पाइनँ, अहिले म विमानस्थलको सम्भाव्यता अध्ययनका लागि आएको,’ दाइले भन्नुभयो ।

मैले दाइ भने पनि रवीन्द्र दाइले ‘सुशीलजी’ भन्नुहुन्थ्यो । अरूलाई पनि उहाँले भाइ भन्दा पनि ‘जी’ नै भनेको मलाई स्मरण छ ।

पढ्नुहोस्, यो पनि:
विमानस्थल सुधारका लागि अब एयरपोर्टमै कार्यकक्ष राखेर काम गर्छु : मन्त्री अधिकारी [भिडियो अन्तर्वार्ता]

...

रवीन्द्र दाइसँगका यस्ता स्मरण कति छन्, कति । यस्ता जनप्रिय नेताको निधनले म जस्ता कयौंको मन भारी बनाएको छ । म जस्ता धेरै पत्रकारसँग उहाँको सम्बन्ध सुमधुर थियो । नम्र बोली र सादगी शैली कारण थियो । रवीन्द्र दाइमा कुनै घमण्ड थिएन ।

रवीन्द्र दाइलाई मन नपराउने शायदै थिए होला । मन्त्री र सांसद बनेपछि पनि उहाँलाई धेरैले ‘माननीयज्यू’ भन्दा पनि दाइ भनेरै सम्बोधन गर्दथे । उहाँमा पनि सांसद र मन्त्रीको दम्भ किञ्चित थिएन ।

रवीन्द्र दाइ हामीलाई यति छिटो छाडेर जानुहोला भन्ने लागेको थिएन । देशले एक आशालाग्दा नेता गुमायो ।  म जस्ता पत्रकारले माया गर्ने दाइ गुमायौैं । पोखरा जाँदा अब ‘तपाईंलाई नयाँ ठाउँमा लैजान्छु,’ भन्ने कोही हुने छैन । 

नगरकोट जाँदा तपाईंको यादले सताउने छ । त्रिभुवन अन्तर्राष्ट्रिय विमानस्थलमा जाँदा तपाईंले गर्न लाग्नुभएको सुधारको कामको झल्को आउने छ । संसद् भवनमा जाँदा तपाईंको यादले सताउने छ । 

हामीजस्ता शुभेच्छुुकलाई छाडेर तपाईं अल्पायुमै जानुभयो । यो बेला कसरी भनौं– प्रिय दाइ, बाईबाई ! 

तपाईंलाई हामीले कसरी भुल्न सकौंला र दाइ ! बैकुण्ठमा बास होस् !

 

hAMROPATRO BELOW NEWS
TATA Below
कात्तिक २४, २०८०

राजधानी काठमाडौंबाट कयौं सय माइल टाढा रहेका जाजरकोट र रुकुम पश्चिम यतिबेला भूकम्पले इतिहासकै सर्वाधिक पीडामा छन् । गोधूलि साँझसँगै ओठ काँप्ने जाडो शुरू हुन थाल्छ । आमाको मजेत्रोमा लपेटिएका बच्चाहरू चि...

मंसिर ३, २०८०

मखमली फुल्दा, मार्सी धान झुल्दा बहिनी आउने छिन्,​ दैलाको तस्वीर छातीमा टाँसी आँसु बगाउने छिन् .....।  हाम्रो समयका चर्चित गायक नारायण रायमाझीको ‘नमुछे आमा दहीमा टीका’ बोलको गीत नि...

पुस ४, २०८०

डिसेम्बर पहिलो साता एनसेलको माउ कम्पनी आजियाटाले आफ्नो रेनोल्ड होल्डिङ्स यूकेको शतप्रतिशत स्वामित्व गैरआवासीय नेपाली सतिशलाल आचार्यको कम्पनी स्पेक्ट्रलाइट यूकेलाई बेच्न गरेको सम्झौताबारे समाचार बाहिरिएको झन्डै ३ हप्...

फागुन १, २०८०

गरिबको घरआँगन कसैलाई मन पर्दैन । गरिबको लुगाफाटो कसैलाई मन पर्दैन । गरिबले ठूला कुरा गरेको कसैलाई मन पर्दैन । गरिब नाचेको, गरिब हाँसेको कसैलाई मन पर्दैन । यतिखेर गरिबले लडेको जनयुद्ध दिवस पनि कसैलाई मन ...

असोज ३०, २०८०

आज ‘सबैका लागि मर्यादित जीवन’ को आदर्श वाक्यसाथ अन्तर्राष्ट्रिय गरिबी निवारण दिवस मनाइँदै छ । भोक, रोग, अभाव र आवश्यकता पूरा भएपछि मात्र मानवीय मर्यादा पाउन सकिन्छ । नेपालमा गरिबी र असमानताका विभि...

कात्तिक ३०, २०८०

केही वर्षअघि विद्वान प्राध्यापक डा. अभि सुवेदीले कान्तिपुरमा लेख्नुभएको एउटा प्रसंगबाट आजको चर्चा शुरू गर्नु उपयुक्त हुनेछ । त्यस प्रसंगमा नेपाली कांग्रेसका वर्तमान सभापति शेरबहादुर देउवाले पूर्व प्रधानमन्त्रीको हैस...

अपराजित जनयुद्धको पराजित कथा

अपराजित जनयुद्धको पराजित कथा

चैत १४, २०८०

सामान्यतः मानव समाजको आजसम्मको इतिहास जनयुद्धको इतिहास हो भन्दा फरक पर्दैन । किनकि, समयका प्रत्येक खण्डमा चाहे ती स्पाटाहरू होउन् या चार्टिष्टियन, सिलेसियाली होउन् या कम्युनाडोहरू अनि वोल्सेभिक–भियतकङ्&ndash...

निर्मोही राज्य र युगीन अवतारको प्रतीक्षामा नेपाली समाज

निर्मोही राज्य र युगीन अवतारको प्रतीक्षामा नेपाली समाज

चैत १२, २०८०

रूढिवादी र पछौटे समाजले सधैँभरि अवतारको प्रतीक्षा गर्दछ । प्रतीक्षा गर्नेले आफू केही पनि कर्म गर्दैन र उसलाई पौरखमा त्यति विश्वास पनि हुँदैन ।  सामान्यतया व्यक्तिगत जीवनमा भाग्य र सामाजिक जीवनमा अवतारको प्रत...

सत्यको खोजी

सत्यको खोजी

चैत १०, २०८०

कसैले आएर सत्य भनेको के हो ? भनेर सोध्यो भने हामी अलमलिन्छौँ । कसैले केही भनौँला कसैले केही । अझ कसैले त सत्य भनेको सत्य नै हो भन्न पनि बेर लगाउन्नौँ । तर सत्य त्यो मात्र होइन । सत्य भनेको हामी आफैँ हौँ । सत्य...

x