असोज ३०, २०८०
आज ‘सबैका लागि मर्यादित जीवन’ को आदर्श वाक्यसाथ अन्तर्राष्ट्रिय गरिबी निवारण दिवस मनाइँदै छ । भोक, रोग, अभाव र आवश्यकता पूरा भएपछि मात्र मानवीय मर्यादा पाउन सकिन्छ । नेपालमा गरिबी र असमानताका विभि...
निर्वाचनअघि ‘अब नेपाली कांग्रेस भारतीय कांग्रेसको अवस्थामा पुग्छ’ भन्दा धेरैलाई अस्वभाविक लागेको थियो र यसलाई चुनावी प्रोपोगाण्डाका रुपमा बुझिएको थियो । तर, परिणामले त्यस भनाइलाई करिब–करिब सत्य सावित गरेको छ । र, एउटा निर्वाचनमा प्राप्त हारले कांग्रेसको यो क्रम रोकिने छैन । अब देशमा दुई कम्युनिस्ट पार्टी एक भएपछिका हरेक निर्वाचन, सामाजिक क्षेत्रका अरु संगठन र सिंगो मुलुकमा कांग्रेसको हातमा एकपछि अर्को हार लाग्नेछ ।
इतिहासमै सबभन्दा कमजोर अवस्थामा पुगेको नेपाली कांग्रेसका नेताहरुका निर्वाचनपछिका अभिव्यक्ति सुन्दा र व्यवहार हेर्दा परिणामबाट चेतेको देखिँदैन । लोकतन्त्रमाा निर्वाचनमा पराजित हुनासाथ स्वतः सरकार छाडेर विजयी दललाई सत्ता हस्तान्तरण गर्ने विश्वव्यापी चलनलाई नजरअन्दाज गर्दै कानुनका छिद्र केलाएर सत्ता लम्ब्याउन कांग्रेसले गरेको प्रयत्नले सबभन्दा बढी घाटा उसैलाई भएको छ । पार्टीभित्र सुधारका लागि युवा नेताहरुले उठाएको आवाजलाई कांग्रेसको यस सत्तामोहले पूरै ओझेल पारिदिएको छ । लोकतान्त्रिक दल भने पनि विगतदेखि नै पारिवारिक कोटरीबाट चल्दै आएको कांग्रेसमा अहिले पनि हारका कारणहरुका बारेमा संस्थागत रुपमा छलफल भएर धारणा बन्न सकेको छैन ।
नेपाली कांग्रेसको दशा र दिशा भारतीय कांग्रेस (आई) सँग मिल्दोजुल्दो छ । उसो त यी दुबै दलको राजनीतिक सिद्धान्त, इतिहास र नेतृत्व परम्परा पनि एक अर्कासँग मिल्दोजुल्दो नै छ । भारतीय कांग्रेसमा जसरी जवाहरलाल नेहरु र त्यसपछि उनको छोरीतर्फको परिवारलाई सर्वेसर्वा मानिन्छ, त्यसैगरी नेपाली कांग्रेसमा पनि वीपी कोइराला र उनीपछि उनकै थरलाई सर्वेसर्वा मानियो । वीपीका भाइ गिरिजाप्रसाद कोइरालाको त के कुरा, कोइराला थर नभएको भए सुशील कुनै हालतमा कांग्रेसका सभापति हुने थिएनन् ।
अहिले पनि सशांक, शेखर र सुजाताले गरिरहेको राजनीतिको मुख्य आधार परिवारबाहेक केही देखिँदैन । यिनीहरु कोही पनि अरुले जस्तै विद्यार्थी जीवनदेखि नै कांग्रेसको राजनीतिमा संलग्न होइनन् । कांग्रेस महाधिवेशनमा लोकप्रिय मत ल्याएर यिनीहरुले जित्नुमा पारिवारिक कारणले नै काम गरेको छ । अझ कांग्रेसमा शेरबहादुर देउवाको विकल्पको कुरा आउनासाथ शशांक कोइरालाको नाम आउनुमा पनि अरु कारण छैन ।
जवाहरलाल नेहरुले छोरी इन्दिरालाई अघि बढाए जस्तै गिरिजाप्रसाद कोइरालाले सुजातालाई अघि बढाउन कोसिस नगरेका होइनन्, भलै उनको क्षमताले त्यो थेगेन । इन्दिरा गान्धीपछि उनका छोरा राजीव, त्यसपछि राजीकी श्रीमती सोनिया र अहिले छोरा राहुल गान्धीले भारतीय कांग्रेसको नेतृत्व गरेझैँ वीपी कोइराला, गिरिजाप्रसाद, सुशील हुँदै शशांक कोइरालातर्फ नेतृत्व लैजाने कोसिस जारी छ । बीचमा त सम्भव छैन तर अर्को महाधिवेशनमा कांग्रेसको पुग्ने गन्तव्य त्यही नै देखिन्छ ।
अहिले भारतको इतिहासमा कांग्रेस आईले सबभन्दा लज्जास्पद स्थिति भोगिरहेको छ । चुनावमा जीत–हार अस्वाभाविक होइन तर कांग्रेस आईले सन् २०१४ को निर्वाचनमा भोगेको र त्यसयता भएका प्रान्तीय निर्वाचनहरुमा भोग्दै आएको हार चाहिँ पूरै अस्वाभाविक छ ।
डा. मनमोहन सिंहको नेतृत्वमा १० वर्ष सरकार चलाइसकेपछि आफैँले आयोजना गरेको निर्वाचनमा कांग्रेसले भारतीय तल्लो सदन लोकसभामा १० प्रतिशत सिट पनि जित्न सकेन । ५ सय ४३ सदस्यीय लोकसभामा जम्मा ४३ सिट जितेका कारण उसले प्रमुख प्रतिपक्षी दल बन्ने संवैधानिक प्रावधान पार गर्न सकेन ।
अहिले कांग्रेसका संसदीय दलका नेता बनेका मल्लिकार्जुन खर्गेले संवैधानिक हैसियतमा होइन, राजनीतिक हैसियतमा संसद्भित्र कांग्रेसको नेतृत्व गरिरहेका छन् । कुनै बेला १८ प्रान्तमा चुनाव जितेको कांग्र्रेस आज चार प्रान्तमा सीमित भएको छ र यसको ओरालो लाग्ने क्रम रोकिएको छैन । यस वर्ष हुने प्रान्तीय निर्वाचनहरुबाट कांग्रेस थप ओरालो लाग्ने अनुमान गरिँदैछ ।
यस्तै अवस्थामा नेपाली कांग्रेसको पनि देखिएको छ । यदि समानुपातिक प्रणाली नभएको भए नेपालको संसदमा कांग्रेस १० प्रतिशत वरिपरि मात्र हुने थियो । १ सय ६५ सिटमा जम्मा २३ सिट जितेर इतिहासमै सबभन्दा कमजोर र निरीह देखिएको कांग्रेसको प्रतिस्पर्धा राजपा वा संघीय समाजवादी फोरमसँग हुने अवस्थामा पुग्दा पनि समानुपातिकमा हाम्रो मत घटेको छैन भन्दै कांग्रेसका नेताहरु आत्मरतिमा रमाइरहेका छन् ।
शंका छैन, कांग्रेस पुरानो लोकतान्त्रिक पार्टी हो । तर, व्यवहार हेर्ने हो भने कांग्रेस त्यति लोकतन्त्रवादी देखिँदैन, जति नेपालमा कम्युनिस्टहरु छन् । निर्वाचनमा कम्युनिस्टहरुले जिते भने अधिनायकवाद आउँछ भनेर कांग्रेसका नेताहरुले जतिसुकै चर्को स्वरमा भाषण गरे पनि जनता त के उनीहरुकै कार्यकर्ताले नपत्याउनुको कारण पनि कांग्रेसको व्यवहार नै हो । अरुलाई अधिनायकवादी भने पनि मौका पर्नासाथ कांग्रेसले नै त्यसको अभ्यास गर्दै आएको छ ।
गिरिजाप्रसाद कोइराला सभापति हुञ्जेल कति चाहिँ निर्णय केन्द्रीय समितिको बैठकबाट भए ? शेरबहादुर देउवा आएपछिका निर्णयहरुमा कांग्रेसका सबै नेताहरुको स्वामित्व छ ? ६०–४० को भागबण्डा कुन लोकतन्त्रको अभ्यास हो ? स्वयम् कांग्रेसकै नेताहरुले सार्वजनिक रुपमा आफूहरुलाई निर्णय प्रक्रियाका बारेमा थाहै नभएको बताउँदै आउनुले उसको आन्तरिक लोकतन्त्र कति कमजोर छ भन्ने देखाउँछ ।
कांग्रेसले मात्रै लोकतन्त्रको रक्षा गर्न सक्छ भन्ने कुरा पनि व्यवहारतः गलत सावित भइसकेको छ । नेपालमा राजाले दुई पटक लोकतन्त्र खोसे, जुन समयमा कांग्रेसले सरकारको नेतृत्व गरिरहेको थियो । ०१७ सालमा वीपी कोइरालाको दुई तिहाई बहुमत प्राप्त सरकार भएको बेला राजा महेन्द्रले सजिलै सत्ता हातमा किन लिन सके ? ०५९ मा शेरबहादुर देउवा जननिर्वाचित प्रधानमन्त्री हुँदाहुँदै अलोकप्रिय राजा ज्ञानेन्द्रले कसरी उनलाई सजिलै सत्ताबाट निकाल्न सके ? कांग्रेसका नेताहरुले कहिल्यै पनि यसको समीक्षा गर्ने गरेका छैनन् ।
अब मुलुकमा कम्युनिस्टहरुको सरकार बनेपछि ‘लोकतन्त्र खतरामा छ’ भन्ने रटान कांग्रेसका नेताहरुबाट खुबै सुनिनेछ । सरकारले गरेका हरेक निर्णयलाई ‘सर्वसत्तावादी, अधिनायकवादी र कम्युनिस्टहरुले सत्ता कब्जा गर्न लागेको’ रुपमा व्याख्या गर्ने कोसिस हुनेछ । तर, नेपालका सन्दर्भमा लोकतन्त्रका लागि कांग्रेसभन्दा कम्युनिस्ट पार्टीको योगदान कम छैन, कांग्रेसको कुनै नेताभन्दा कम्युनिस्टको कुनै नेताले कम संघर्ष गरेको छैन, कम जेलनेल भोगेको छैन ।
आफूले सत्तामा बस्ने जनाधार गुमाइसक्दा पनि सत्तामा बसिराख्नु अधिनायकवाद हो । सहज सत्ता हस्तान्तरणका लागि वातावरण बनाउनुपर्नेमा कताबाट दुई महिना भए पनि सत्ता लम्ब्याउन सकिन्छ भनेर खोजी गरेर कांग्रेसले आफैँले भन्ने गरेको आरोप आफैँतिर फर्काएको छ । फलतः अरुलाई समस्यामा पार्छु भन्दा कांग्रेस आफैँ समस्यामा परेको छ ।
कांग्रेस सत्तामा त बसेको छ तर प्रदेशका अस्थायी राजधानी तोक्न सकेको छैन, प्रदेश प्रमुख नियुक्त गर्न सकेको छैन । सबैलाई थाहा छ, प्रदेशका राजधानी प्रदेशसभाले तोक्छ, जहाँ वामपन्थीहरुको बाहुल्य छ । अहिले कांग्रेसले तोकेकै ठाउँमा राजधानी हुन्छ भन्ने छैन । यस्तो अवस्थामा राजधानी तोकेर अपजस मात्रै लिनुपर्छ, बरु नयाँ सरकारले नै गरोस् भन्ने कुरा कांग्रेसले सोच्नै सकेन । त्यस्तै अलिे नियुक्त गरेका प्रदेश प्रमुख नयाँ सरकार आएको १५ दिनभित्र विदा हुन्छन् भन्ने हेक्का पनि कांग्रेस जस्तो सत्ताभोगी पार्टीले कसरी नबुझेको होला ?
राष्ट्रियसभा गठन जस्तो महत्वपूर्ण विषयमा अध्यादेश जारी गर्दा राष्ट्रिय सहमति नचाहेको कांग्रेसले प्रदेशको अस्थायी राजधानी र प्रदेश प्रमुख नियुक्तिमा वाम गठबन्धनसँग सहमति खोजेको प्रचार गरिरहेको छ । जब अध्यादेश जारी गर्दा आफूलाई उपेक्षा गरिन्छ भने यस कुरामा किन विवादमा फस्ने ? जे गर्नुपर्छ, भोलि गरौँला भन्दै गठबन्धनले बल सरकारकै कोर्टमा फर्काइदिएपछि सरकार अप्ठेरोमा परेको छ । कांग्रेसका नेताहरुले समीक्षा गर्दा हुन्छ, यसबाट उसलाई फाइदा भएको छ कि घाटा ? र, कांग्रेसको यो घाटाको यात्रा एकपछि अर्को गर्दै बढिरहेको छ ।
आज ‘सबैका लागि मर्यादित जीवन’ को आदर्श वाक्यसाथ अन्तर्राष्ट्रिय गरिबी निवारण दिवस मनाइँदै छ । भोक, रोग, अभाव र आवश्यकता पूरा भएपछि मात्र मानवीय मर्यादा पाउन सकिन्छ । नेपालमा गरिबी र असमानताका विभि...
राजधानी काठमाडौंबाट कयौं सय माइल टाढा रहेका जाजरकोट र रुकुम पश्चिम यतिबेला भूकम्पले इतिहासकै सर्वाधिक पीडामा छन् । गोधूलि साँझसँगै ओठ काँप्ने जाडो शुरू हुन थाल्छ । आमाको मजेत्रोमा लपेटिएका बच्चाहरू चि...
कमेडी क्लब चलाउने मुन्द्रे उपनाम गरेका एकजना मान्छे छन्। एकै श्वासमा चारवटा प्रश्न सोध्न सक्ने क्षमता भएका जानेमाने पत्रकार ऋषि धमलाको कार्यक्रममा पुगेर तिनले भन्न भ्याए, 'यो टिकटकका कारण मान्छेहरू अल्छी भए, कुन...
मखमली फुल्दा, मार्सी धान झुल्दा बहिनी आउने छिन्, दैलाको तस्वीर छातीमा टाँसी आँसु बगाउने छिन् .....। हाम्रो समयका चर्चित गायक नारायण रायमाझीको ‘नमुछे आमा दहीमा टीका’ बोलको गीत नि...
नेपालको सार्वजनिक प्रशासन, विशेषतः निजामती सेवामा व्यावसायिक सदाचारिता विकास भएन भन्ने प्रश्न समय समयमा उठ्दै आएको छ । कर्मचारीमा स्वाभाविक रूपमा हुनुपर्ने कार्यसम्पादनलाई व्यवस्थित बनाउने सीप, संस्कार र अनुभवजन्य...
धरान उपमहानगरपालिकाका मेयर हर्क साम्पाङले राष्ट्रपति र प्रधानमन्त्रीको फोटो नगरपालिकाबाट हटाएको विषय अहिले निकै चर्चामा छ । २०५४ मा त्यही प्रकृतिको क्रियाकलाप गरेका थिए, लीला थापा मगरले । जिल्ला विकास समिति...
ललितपुरको गोदावरीस्थित सनराइज हलमा नेकपा (एमाले)का दुई महत्वपूर्ण कार्यक्रम भए । एमालेको प्रथम विधान महाधिवेशन (२०७८ असोज १५ र १६ गते) सनराइज हलमै भएको थियो । विधान महाधिवेशनले विभाजनदेखि चौतर्फी घेराबन्दी...
हामी १५औं अन्त्य गरेर १६औं योजनाको तयारीमा जाँदै छौं । दलका शीर्ष नेताबीच १६औं योजनाको विषयमा छलफल भएको छ । १५औं योजनाको असफलता र नमिलेका कुरालाई १६औं मा सुधार्छौं । हाम्रो गन्तव्य कहाँ हो भन्ने संविधानले ...
सच्चा लोकतन्त्रमा सिमान्तमा रहेको नागरिकले पनि यो देश मेरो हो भन्ने अनुभूति गर्न सक्नेछ- माहात्मा गान्धी । माथि गान्धीको भनाइ किन उद्धृत गरिएको हो भने नयाँ वर्षको आगमन भैसकेको छ र २०८० को बिदाइ बडो हर्षपूर्वक...