लकडाउनको अघिल्लो दिन चैत १० मा अफिसबाट बिदा लिएर उनी सुनसरीस्थित घर गएकी थिइन् । ३९ दिनपछि मोटरसाइकलमा काठमाडौं फिरिन् । कार्यालय जानुअघि आफैं कोरोना नभएको प्रमाणित गर्न टेकुस्थित शुक्रराज ट्रपिकल तथा सरुवा रोग अस्पताल पुगिन् । स्बाब दिएको भोलिपल्ट वैशाख ३० गते राति १० बजे आफ्नो रिपोर्ट पोजिटिभ भएको थाहा पाइन् ।

जुन बेला उनी ठिमीस्थित साथीको कोठामा सुत्ने तरखरमा थिइन् । त्यही राति टेकु अस्पतालमा भर्ना भएकी उनले दैनिक ६ लिटर पानी खाइन् । आफन्तसँग नियमित फोन सम्पर्क, व्यायाम, योगा गर्ने र कमेडी सुनेर दिन बिताइन् । दुईपटक पीसीआर र एकपटक आरटीडी परीक्षण गर्दा पनि नतिजा नेगेटिभ देखिएपछि उनी बिहीबार डिस्चार्ज भइन् । अस्पतालका निर्देशक सागर राजभण्डारीले उनीसहित अरू ३ जना पनि डिस्चार्ज भएको बताए । कोरोना पोजिटिभ देखिएपछि भर्ना भएकी उनले १० दिन अस्पतालको बसाइमा कोरोनालाई कसरी जितिन् ? उनको अनुभव :

म ललितपुरको पुल्चोकस्थित आरोग्य फाउन्डेसनको कर्मचारी हुँ । घर गएको ३९ दिनपछि काठमाडौं फर्किएर अफिसमा फोन गरेँ । १५ दिन क्वारेन्टाइनमा बस्नुपर्छ भनेर सुनाए । यसरी बस्नुभन्दा आफंै अस्पताल गएर कोरोना नभएको पुष्टि गरेको रिपोर्ट लिएर आउँछु भन्ने लाग्यो । कोठामा समेत नछिरी सिधै टेकु अस्पताल गए । स्वाब दिएँ । ठिमीमा रहेकी साथीले कोठामा बोलाइरहेकी थिइन् । यहाँ आउनुअघि पनि साथीलाई तपाईंको घरबेटीले के भन्ने हो ? म त बाहिरबाट आएको भनेर सोधेको थिए । केही भन्नुहुन्न भनेपछि गए । २९ गते एक रात र ३० गते दिउँसो साथीकैमा बसे ।

रिपोर्ट नआएसम्म अफिस पनि जान्न भनेर बसेकी थिएँ । तर, रिपोर्ट चाहिँ कुन बेला आउने हो भन्ने सोधिखोजी गरिरहे । शंका लागेर परीक्षण गरेको भने थिइँन । कसैले कुरा नकाटोस् भनेर परीक्षण गराएको थिएँ । आफू तराईबाट आएको भए पनि कोरोना छैन भन्ने देखाउन पनि परीक्षण गर्न गएको थिएँ । नेगेटिभ आएको रिपोर्ट लिएर अफिस र कोठा छिर्छु भन्ने सोचेको थिएँ । तर, ३० गते राति १० बजे प्रयोगशालाबाट आएको त्यो फोनले मलाई अफिस र कोठा होइन कि अस्पताल पो पुर्‍याइदियो । हामी खाना खाएर सुत्ने तरखरमा थियौ । रिपोर्ट पोजिटिभ भएपछि के गर्ने ? अब कसलाई भन्नुजस्तो भयो

अस्पतालबाट पोजिटिभ देखिएको फोन आउनेबित्तिकै कहाँबाट सर्‍यो होला भन्न सम्झेँ । घर र वरिपरिको आफन्तभन्दा त कहीँ गएकै थिएन । पक्कै घरबाटै सर्‍यो होला भन्ने लाग्यो । परिवारको चिन्ता भयो । ८५ वर्षीया हजुरआमा, दमको बिरामी ममीलाई सम्झिएँ । आफू कहाँकहाँ गएँ भनेर सम्झेँ । काठमाडौंमा छँदा एमबीबीएस दोस्रो सेमेस्टरको परीक्षा पनि दिएको थिएँ, त्यो पनि सम्झिएँ । घरमा हुँदा वरिपरिको आफन्तकहाँ गएको थिएँ, यतातिर पनि सम्झेँ । तर, मलाई चाहिँ कोरोनाको संक्रमण लाग्दा हुने कुनै लक्षण नै थिएन । पुन: परीक्षण गरिदिनुुस् भन्न पनि सकिएन ।

मलाई घरबाटै सरेको हुन सक्छ भन्ने भयो । साढे १० बजे त मलाई लिन एम्बुलेन्स आइपुग्यो । टेकु अस्पताल पुर्‍याए । अस्पतालमा ५ वटा आइसोलेसन कोठा थिए । त्यसमध्येमा मलाई एउटामा राखियो । त्यो रात त तनावले सुत्नै सकिएन । भोलिपल्ट बिहानदेखि आफ्नै बारेमा समाचार आउन थाल्यो । सिन्धुलीको माइतीमा सिल गरियो । नर्सलाई कोरोना लाग्यो रे भन्ने समाचार आउन थाल्यो । न म नर्स थिएँ, न त विवाहित नै । म अस्पताल प्रशासनको कर्मचारी थिएँ । म अविवाहित हुँ । घरबाट काठमाडौं आउँदा मैले खाना खाएको सिन्धुलीको भिमान ठूलीमामुकी छोरीको घर हो । समाचारमा मेरो माइती भनिएको थियो । सबै कुरा गलत हो भनेर कसलाई भन्नु ? म को हँु ? आफन्तलाई थाहा छँदै थियो । अनि घरमा सिल भयो, साथीको कोठा भएको ठाउँमा सिल भयो, मैले खाना खाएको सिन्धुलीमा सिल भयो भन्ने समाचारले झन् तनाव भयो । अनि आफ्नो बारेमा गलत समाचार आउँदा कोरोनाको लक्षण भएजस्तो हुन्थ्यो । घर, साथी, अफिस र सिन्धुलीमा दिदीकोमा सिल गर्‍यो भन्दा मेरो कारणले यस्तो भन्ने चिन्ता हुन्थ्यो । बिस्तारै भुल्दै गएँ ।

अस्पताल भर्नाको दोस्रो दिनदेखि तनाव लिनै छाडेँ । आफन्त र साथीहरुसँग फोन र च्याटमा गफिन थालेँ । सुनसरी घर भएका तर, विदेशमा भएका पनि कोरोना लागेर निको भएका रहेछन् । उहाँहरुले पनि तनावमुक्त हुन सल्लाह दिए । त्यसपछि कसरी हुन्छ ? समय कटाउन फुर्सद बस्दै बसिनँ ।

किन आएकी थिइन् काठमाडौं ?

म उता घरमा थिएँ । यता डाक्टर र अरू साथीहरु दोहोरो ड्युटी गरिरहेका थिए । तर, म नहुँदा उहाँहरुले तलब पाउनुभएको थिएन । एक सातामै फर्किहाल्छु भनेर चैत १० गते जहाजमा विराटनगरसम्म गएको थिएँ । लकडाउन थपिँदै गयो । गाडी बन्द भयो । आउनै सकिएन । मेरो कारणले अरूले तलब नपाएपछि तनाव पनि भयो । जिल्ला प्रशासनबाट पास बनाएर अंकलको मोटरसाइकलमा काठमाडौं आएँ । सिन्धुली भिमानमा ठूलीममीकी छोरी दिदीकहाँ खाना खाएँ । हामी त्यहाँ आधा घण्टा पनि बसेनौँ । यहाँ बस्दा पनि सचेत थियाँै । दूरी कायम गर्‍यौँ । आफूमा कोरोना भएको र कुनै लक्षण देखिएको भए घरबाट आउने नै थिइनँ ।

अस्पतालमा के सुविधा छ ?

कोठामा टेलिफोन छ । सीसी क्यामेरा छ । केही समस्या पर्‍यो वा आवश्यक परेको सामान माग्न फोन गर्दा ल्याइदिन्थ्यो । ब्लड प्रेसर दिनमा तीन पटकसम्म नाप्न आउँथे । १० दिनमा एकपटक चिकित्सक राउन्डमा आउनुभयो । आफूलाई केही समस्या पर्‍यो भने सिधै चिकित्सक र स्वास्थ्यकर्मीलाई सोध्न मिल्थ्यो । खाजा र खाना समयमै आउँथ्यो । बिहान ७ बजे दूध, बिस्कुट र अण्डा ल्याइदिन्थ्यो । १० बजे खाना हुन्थ्यो । दिउँसो २ बजे चिया बिस्कुट दिन्थ्यो । बेलुका ६ देखि साढे बजेसम्म खाना हुन्थ्यो । सुरुको दुई दिन बिहान मासु खाना आयो । म साकाहारी भएकाले मासु फिर्ता गरँे । तेस्रो दिनबाट चाहिँ भेज खाना आउन थाल्यो ।

अस्पताल भर्ना भए लगत्तै वाईफाईको पासवर्ड दिनुभएको थियो । परिवारसँग च्याट गर्थें । मलाई केही भएको छैन । ढुक्क हुनुस्, म चाँडै निको भएर आउँछु भनेर सम्झाउँथेँ ।

तनाव घटाएर भइयो निको

कोरोना लागेको भनेपछि तनाव हुन्छ । डर बेस्सरी हुन्छ । कोरोनाको लक्षण नभए पनि डरले कताकता लक्षण देखिएजस्तो हुँदो रहेछ । विश्व नै डराएको कोरोना लागेको छ भन्दा डर त लाग्थ्यो । तर, बिर्सन खोज्थें । पीडा भुल्न बिहान दुई घण्टा व्यायाम गर्थें । योगा गर्थें । दिनमा ६ लिटरसम्म तातोपानी पानी खाएँ ।

चिसो पानी खाइनँ । बिहान लसुनपानी, दिउँसो कागती र नुन राखेको पानी पिउँथें । बेलुका खानापछि अदुवा, बेसारपानी खाएर सुत्थेँ । घाँटीमा समस्या नहोस् भनेर बोझो मुखमा राखेर सुत्थेँ । बेलुका तातोपानीमा लसुन काटेर भिजाउँथे । भोलिपल्ट बिहान एकदेखि दुई गिलास यही पानी खान्थेँ । दूध खान्थेँ । दुई घण्टा व्यायाम गर्थेँ । तातोपानीले नुहाउँथँे । खाना खाएर गीत सुन्थेँ । आफन्तसँग कुरा गर्थेँ । दिमाग खाली राखिनँ । अस्पताल बस्दाको मेरो रुटिन यही हो ।

कोठामा एक्लै हुन्छ । त्यही कोरोना मात्रै सम्झने हो भने डिप्रेसनमा जान्छ । अनावश्यक सोचाइका लागि दिमाग खाली हुन दिइनँ । कसरी हुन्छ पहिलो रिपोर्ट नै नेगेटिभ निकाल्छु भनेर सोच्थँे । दिउँसो खाजा खाएपछि म्युजिक लगाएर ध्यान गर्थेँ । थप व्यस्त हुन किताब मगाएको थिए । ल्याइदिने कोही भएन । फुर्सद हुनेबित्तिकै कमेडी हेर्थेँ । तातोपानी, व्यायामले शरीरको रोग प्रतिरोधको क्षमता बढ्दो रहेछ । आइसोलेसनमा बस्दा फेसबुक र समाचार हेर्दा चाहिँ दु:खी र चिन्तित मात्रै बनाउँछ । मलाई यस्तै भयो । धुलिखेलमा कोरोना लागेकी महिलाको मृत्यु भएको समाचार देखेपछि समाचार हेर्नै छाडेँ । फेसबुक डिएक्टिभ गरे । फेसबुक हेरिरहँदा त्यहाँ आउने अनेक सूचनाले अत्यासलाग्दो बनाउँछ । पावर घटाउँछ । अलि असहज हुँदा डाक्टरलाई फोन गरे । उहाँले समाचार र फेसबुक नहेर्न भन्नुभयो । कसरी हुन्छ आत्मविश्वास दह्रो पार्ने प्रयास गरेँ ।

साथीहरु आफन्तले आत्तिँदै फोन गर्थे । तर, मैले आत्तिएको भान पारिनँ । म आत्तिएको जस्तो कसैलाई भनिनँ । डाक्टर र सिस्टरलाई पहिलाका बिरामीले के गर्नुहुन्थ्यो भनेर सोध्थे ।

सबैको नेगेटिभ आएपछि ढुक्क

अस्पताल भर्ना भएको चार दिनपछि परिवारको रिपोर्ट नेगेटिभ आयो । मलाई मोटरसाइकलमा ल्याउने अंकलको रिपोर्ट पनि नेगेटिभ आयो । एक रात र दिउँसो सँगै बसेकी साथीको रिपोर्ट पनि नेगेटिभ । अनि मेरो मात्रै कसरी पोजिटिभ भयो ? त भन्ने लाग्यो । सबैको रिपोर्ट नेगेटिभ भएकाले मेरो पनि परीक्षण गरिदिन भनेँ किनभने मेरो रिपोर्टप्रति पनि विश्वास नै लाग्न छाड्यो ।

शनिबार ल्याब बन्द थियो । आइतबार मेरो पनि स्वाब निकालियो । मंगलबार रिपोर्ट नेगेटिभ आयो । अनि ढुक्क भए । नियमअनुसार २४ घण्टा भित्र दोस्रोपटक पनि नेगेटिभ आउनुपर्ने रहेछ । बुधबार फेरि स्वाब लियो । आज (बिहीबार) बिहान रिपोर्ट आयो । पीसीआर मात्रै नेगेटिभ होइन आरटीडीबाट हेर्नुपर्छ भन्नुभयो । यो पनि नेगेटिभ आयो । अनि खुसीको सीमा रहेन । घरमा फोन गरेर खुसी साटेँ । केही बेरमा त अस्पतालले डिस्चार्ज पनि गरिदियो । डिस्चार्जपछि अफिसले व्यवस्था गरेको कोठामा बसिरहेको छु ।

भक्तपुरमा कोठा छ तर, आफू संक्रमित भएको कुरा घरबेटीलाई पनि भनेको छैन । कोठामा जाउ घरबेटीले फिर्ता गर्ला ? आफ्नो रिपोर्ट पोजिटिभ भएको देखाउँदा अस्पताल बसेको थाहा पाएपछि के भन्ला ? त्यसैले अफिसले व्यवस्था गरेकै ठाउँमा बसेको छु । कान्तिपुर दैनिकमा खबर छ ।