साथीको आमा बिरामी भएर चितवनको एक अस्पतालमा भर्ना गरिएको थियो । साउन २० गते म उहाँलाई भेट्न सिमराबाट त्यहाँ पुगें । फर्केको दुई दिनमा शरीर कटकट खाएजस्तो भयो । १०१ डिग्री ज्वरो आयो । एसी भएको गाडीमा यात्रा गरेकाले यस्तो भयो होला भनेर वास्ता गरिनँ । सिटामोल खाएर ज्वरो कम गरें, हिँडडुल गर्न छाडिनँ ।

पाँच दिनपछि थकाइ लाग्ने, शरीर गल्ने हुँदै गयो । नजिकैको सिमरा प्राथमिक स्वास्थ्य केन्द्र गएर डाक्टरलाई देखाएँ । ‘मौसमी ज्वरो हो आराम गरे पुग्छ’ भनेर पठाउनुभयो । टाइफाइड पो भयो कि भनेर रगत जाँच गराएँ, होइन रहेछ । घर आएर आराम गर्ने कोसिस गरें तर जे खाए पनि बान्ता हुन थाल्यो । कोरोनाको शंका लागेर पीसीआर परीक्षण गरिदिन अनुरोध गरें तर डाक्टरले भाइरल इन्फेक्सन भनिरहे । मलाई भने एन्टिबायोटिकले पनि छुँदै छोएन ।

दम बढेजस्तो भएर आयो । आफ्नै गाडी लिएर नारायणघाटस्थित ओम अस्पताल गई छातीको एक्सरे गरें । कोरोना परीक्षण भने त्यहाँ पनि हुन सकेन । डाक्टरले तपाईंलाई कोरोना हुन सक्छ भने, म हच्किएँ । राति घरै फर्किएँ ।

सिमरामै कोरोना परीक्षण गरौं भनेको, रिपोर्ट आउन १० दिन लाग्छ भनियो । रिपोर्ट कुरुन्जेल के होला भनेर आत्तिएँ । भोलिपल्ट गाडी लिएर करैया गाउँपालिकाको स्वास्थ्य केन्द्र पुगेर स्वाब दिएँ । घरमा काठमाडौं नै गएर परीक्षण र उपचार गर्ने सल्लाह भयो ।

कोरोना रहेछ भने आईसीयू, भेन्टिलेटर पाउने अवस्था पनि थिएन । डर लाग्यो । साउन २९ गते एम्बुलेन्स बोलाएर काठमाडौं हिँडें । १३ हजार भाडा लियो । सिधै मेडिसिटी अस्पताल गएँ । कोरोनाले मान्छे मरेको छ भनेर त्यहाँ भर्ना लिएनन् । बसुन्धाराको ग्रिन सिटी अस्पताल गएँ । साथमा श्रीमती थिइन् । त्यहाँ दुई दिन भर्ना भएँ, पीसीआर गर्दा रिपोर्ट पोजिटिभ आयो ।

मेरो अवस्था खस्किँदै गइरहेको थियो । डाक्टर आईसीयू, भेन्टिलेटर सबै चाहिन सक्छ भन्दै थिए । त्यहाँ आईसीयू र भेन्टिलेटर खाली थिएन । ज्यानै बच्दैन जस्तो लाग्यो । चिनेका नेता, सांसदलाई अनुरोध गरेर बलम्बुस्थित एपीएफ अस्पतालमा बेड मिलाइयो । एम्बुलेन्स आउने कुरा हुँदै थियो, मलाई होस गुम्लाजस्तो भयो । सास फेर्न निकै गाह्रो भयो । वरिपरि अँध्यारो देखें । त्यसपछि मलाई केही याद छैन ।

म कुन बेला अस्पताल पुगें, के उपचार भयो– केही सम्झना छैन । ब्युँझिँदा बेडमा सुतिरहेको पाएँ, वरिपरि नर्सहरू बसेको देखें । मुखमा पाइप कोचिएको थियो, मुखभरि घाउ पनि थियो । म कहाँ छु, मलाई के भएको हो भनेर सोधें । उनीहरूले तपाईंले नयाँ जीवन पाउनुभयो भन्दै बधाई दिए । म के भनूँ, कसो गरूँ भएँ । मलाई एक साता होस आएनछ । चार दिन भेन्टिलेटरमा राखिएछ । ११ डोज रेमडेसिभिर इन्जेक्सन र अक्सिजन पनि उत्तिकै दिइएछ । कालोबजारमा रेमडेसिभिर किन्दा एक डोजकै ४० हजार परेको रहेछ । अहिले त्यही औषधि एक डोजको ७ हजारमा पाउँछ भन्छन्, मलाई धेरै महँगो पर्‍यो । परिवारले ऋण लिएर औषधि जुटाएका रहेछन् । त्यति गर्दा पनि परिवारलाई डाक्टरले म बाँच्दिनँ, कुनै आशा छैन भनिसकेका रहेछन् ।

विस्तारै होस पूरै आयो । कोरोनाले मान्छेलाई यतिसम्म बनाउँछ भनेर मलाई थाहा पनि थिएन । भेन्टिलेटरबाट त उठेर आएँ, अब जसरी पनि बाँच्नुपर्छ भन्ने लाग्यो तर डाक्टरले अझै पनि ३० प्रतिशत मात्रै बाँच्ने चान्स छ भनेका थिए । तर मलाई आशा थियो, आत्मबल थियो ।

म १५ दिन अस्पतालमै बसेर उपचार गराएँ । ६ पटक स्वाब परीक्षण गरेपछि रिपोर्ट नेगेटिभ आयो । निको पनि हुँदै गएँ । अस्पतालका डाक्टर र नर्सले धेरै राम्रो हेरचाह गर्नुभयो । आत्मबल बढाउनुभयो । दैनिक परामर्श गर्नुभयो । भदौ १४ गते डिस्चार्ज भएँ । अहिले पनि औषधि खाइरहेको छु । कोरोनापछि मलाई मधुमेह देखियो । शरीरमा पहिलेजस्तो बल छैन । कडाखाले औषधि खाएर बसेको छु । तौल १५ किलो घट्यो । परिवारलाई मबाट संक्रमण सरेको छैन । कोरोनाका कारण भेन्टिलेटरमा पुगेका बिरामी फर्किंदैनन् भन्ने सुनेको थिएँ, होइन रहेछ । राम्रो उपचार पाए निको हुन सम्भव रहेछ । म बाँचें ।
(कोरोना संक्रमित भई भेन्टिलेटरमा पुगेर निको भएका व्यक्तिसँग कान्तिपुर दैनिकमा फातिमा बानुले गरेको कुराकानी)