मंसिर १४, २०८०
प्रगतिशील राजनीतिको 'फ्रन्टलाइन'मा देखिने नेताहरू जति कठोर हुन्छन्, त्यो भन्दा बढी ‘इमोसनल र सेन्टिमेन्टल’ पनि हुन्छन् । त्यस्तै ‘इमोसनल फिलिङ्स’का बाबजुद परिस्थितिले कठोर बन्दै गएक...
रूपन्देहीको सैनामैनाकी यशोदा थापाले १ दशकअघि ‘प्लस टु’ पढ्दै गर्दा सांकेतिक भाषा (दोभाषे) को तालिम लिइन् । कान सुन्न नसक्नेहरूका पीडाले थापालाई सांकेतिक भाषा सिक्न उत्प्रेरित गर्यो ।
अपाङ्ग पुनःस्थापना केन्द्रको पहलमा बुटवलमा सञ्चालित ३ महिने तालिम लिएकी यशोदाले लगत्तै विभिन्न कार्यक्रममा काम गर्ने मौका पाइहालिन् । त्यसपछि उनले रूपन्देहीसहित विभिन्न ठाउँ/क्षेत्रमा पुगेर निरन्तर दोभाषेको काम गर्दै आएकी छन् ।
सांकेतिक भाषासँगै यशोदा श्रवणदृष्टिविहीन भएका व्यक्तिहरूलाई स्पर्श सञ्चार समेत गर्दै आएकी छन् । कान पनि नसुन्ने र आँखा पनि नदेख्ने व्यक्तिहरू श्रवणदृष्टिविहीनमा पर्छन् ।
कानको श्रवण क्षमतामा समस्या भएकाहरूका निम्ति सांकेतिक भाषा अनिवार्य रहेको यशोदा बताउँछिन् । अहिले बहिरा बालबालिकाको मन र मस्तिष्क जोड्ने माध्यम जस्तै बनेकी छन् यशोदा ।
‘संकेत’ भन्नाले हात, आँखा, ओठ आदि अंग–उपांगका माध्यमले वा अन्य कुनै उपायद्वारा मनोभाव व्यक्त गरिने चेष्टा वा इशारा हो । बहिरा भन्नाले कान सुन्न नसक्ने व्यक्ति, हातको इशाराले कुरा गर्ने व्यक्ति भनेर बुझिन्छ । दोभाषेकै रूपमा दशक बिताएकी ३१ वर्षीया यशोदालाई आफू दोभाषे बन्नकै लागि जन्मिएको जस्तो लाग्न थालेको छ । आफूले गर्दै आएको कामप्रति उनलाई गर्व लाग्छ ।
फरक क्षमता भएका व्यक्तिहरूको जीवनस्तर र व्यक्तित्व विकास गर्नतिर लाग्नु सबैको दायित्व रहेको उनको बुझाइ छ ।
दोभाषेको काम गर्न यशोदालाई दैनिकजसो भ्याइँनभ्याइँ हुन्छ । उनको ‘ट्रान्स्लेट’ सबैको नजरमा लोकप्रिय छ तर यो काम अन्यभन्दा कठिन र चुनौतीपूर्ण भने छ । सरकारी निकाय र मातहतका कार्यालयमा मात्र होइन, बजेट प्रस्तुत गर्न संसद् भवनमा हुने छलफल लगायत महत्त्वपूर्ण कार्यक्रमको प्रत्यक्ष प्रसारण हुँदा पनि दोभाषेको व्यवस्था हुनुपर्ने कानूनी व्यवस्था छ ।
पर्याप्त दोभाषे नहुँदा अपाङ्गता भएका व्यक्तिको अधिकार सम्बन्धी ऐन २०७४ अनुसार बहिराहरू अन्य नागरिकसरह सूचना लिनबाट भाषाको समस्याकै कारण वञ्चित हुनुपरिरहेको छ ।
दोभाषेले बोलीचाली भाषालाई हात, ओठ, स्पर्स, शारीरिक हाउभाउ तथा अभिव्यक्तिद्वारा संकेतमा उल्था गर्नुपर्छ । सांकेतिक भाषाका संकेतलाई हेरेर बोल्नुपर्छ । यसमा प्राकृतिक र आधुनिक संकेत हुने यशोदा बताउँछिन् । सांकेतिक भाषाको शब्दकोषमा ४ हजार ७०० शब्द, संकेतहरू हुन्छन् । यसले सबै नेपाली शब्दहरूलाई समेट्न सक्दैन ।
‘मलाई त यो भाषा सिक्दा कत्ति पनि दुःख भएन, सिक्ने बेलामा सजिलो अनि रमाइलोसँगै सिकें,’ यशोदा भन्छिन्, ‘मसँगै अरू पनि हुनुहुन्थ्यो सिक्ने त्यो बेलामा, कति जनाको त क, ख, ग बनाउँदा हातको औंलाहरूको आकार नै बन्दैनथ्यो तर मेरो १–२ पटकमै प्रस्ट संकेत बन्थ्यो ।’
उनलाई सिक्न, सिकेको कुरा सम्झिन पनि त्यति गाह्रो भएन । उनले सिक्ने बेलामा प्रत्येक अक्षर र शब्दको अर्थ लगाएर मानसपटलमा चित्र बनाइसक्थिन् ।
‘अन्य मान्छे बोलेको सुनेर अथवा बुझेर मस्तिष्कमा अनुवाद गरेर अर्कालाई संकेत गर्नुपर्छ । सबै नेपाली शब्दकोशको संकेत छैन, सीमिततामा रहेर बुझाउनुपर्ने हुन्छ,’ यशोदाले भनिन् । संविधानमा प्रत्येक व्यक्ति र समुदायलाई आफ्नो भाषा प्रयोग गर्ने हकको प्रत्याभूति गरेको छ । जसअनुसार मातृभाषा, ब्रेललिपी र सांकेतिक भाषा प्रयोग गर्न सक्छन् । सबै सरकारी कार्यालयमा दोभाषे र सांकेतिक भाषा प्रयोग गर्न सक्ने व्यक्तिको व्यवस्था हुनुपर्ने उल्लेख छ ।
सांकेतिक भाषा पढेकाहरूले मात्र उनले ‘ट्रान्स्लेट’ गरेको भाषा बुझ्ने थापा बताउँछिन् । स्पर्श सञ्चार बुझाउन झनै कठिन छ ।
श्रवण दृष्टिविहीन व्यक्तिहरूले अरुसँग सञ्चार गर्न र सिक्नका लागि अन्य इन्द्रियजस्तै हात, पाखुरा, ढाड, आदि शरीरका विभिन्न भागमा स्पर्श गरेर गन्ध लिएर वा साथसाथै आफूसँग बचेको दृष्टि वा सुनाइलाई प्रयोग गर्न सक्छन् । ‘श्रवण दृष्टिविहीनता संवेदनशील अपाङ्गता हो,’ उनी भन्छिन्, ‘पहिलेभन्दा सांकेतिक भाषा सुधारिएको छ तर अझै पर्याप्त पुगेको छैन ।’
ठूला सभा, समारोहमा यशोदाजस्ता सांकेतिक भाषा जानेका व्यक्तिहरू भाषा अनुवाद गरिरहेको अझै पनि देखिँदैनन् तर अहिले सरकारी समाचार माध्यममा सांकेतिक भाषा पनि देख्न सकिन्छ । जुन कुरा बहिरा व्यक्तिहरूको लागि राम्रो पक्ष बनेको छ ।
‘हरेक स्थानीय तह, सरकारी बैंक र हस्पिटलहरूमा अनिवार्य दोभाषेको व्यवस्था हुनुपर्ने भन्ने छ तर अहिलेसम्म राखेको देखिँदैन,’ यशोदा भन्छिन् । सांकेतिक भाषा दोभाषे गरिरहँदा दिमागसँगै शरीर पनि निकै थकान हुन्छ । त्यसैले सांकेतिक भाषा दोभाषे गर्ने व्यक्ति १५–३० मिनेटमा पालोपालो गर्नुपर्ने उनको भनाइ छ । लुम्बिनी प्रदेशमा यशोदाजस्ता दोभाषे जम्मा २० जना मात्र छन् ।
दोभाषेको तालिम लिएर दक्ष भए पनि उनीसँग प्रमाणपत्रबाहेक दोभाषेको परिचयपत्र छैन । कसैले मागिहाले काम प्रमाणित हुने कागजपत्र देखाउन यशोदा सक्दिनन् । विश्वका अन्य मुलुकहरूमा दोभाषे प्रमाणित हुन २ वर्ष अध्ययन गरेपछि १ वर्षको अनुभव हुनुपर्ने व्यवस्था छ । नेपालमा यस्तै प्रकारको संस्था गठन गरेर दोभाषे लगायत अन्य जनशक्तिलाई राज्यले प्रमाणित गर्नुपर्ने यशोदा बताउँछिन् ।
बहिरा महासंघले सांकेतिक भाषाको विकास, संकलन, शब्दकोश प्रकाशन, सांकेतिक भाषाको प्रशिक्षण तालिम जस्ता कार्यक्रम गरिरहेको यशोदाको भनाइ छ ।
प्रगतिशील राजनीतिको 'फ्रन्टलाइन'मा देखिने नेताहरू जति कठोर हुन्छन्, त्यो भन्दा बढी ‘इमोसनल र सेन्टिमेन्टल’ पनि हुन्छन् । त्यस्तै ‘इमोसनल फिलिङ्स’का बाबजुद परिस्थितिले कठोर बन्दै गएक...
श्रीमान्–श्रीमती नैं शाखा अधिकृत, त्यो पनि एकसाथ । यस्तो सुखद संयोग सरकारी सेवामा प्रवेश गर्न चाहनेमध्ये कमैलाई मात्र जुर्ने गर्छ । तर, गुल्मीको धुर्कोट गाउँपालिका वडा नम्बर–६ का सुरेन्द्र पाण्डे र रमित...
नृत्यका पारखीहरूका लागि लुम्बिनी प्रदेशमा लोकप्रिय नाम हो किशोर थापा । रुपन्देहीका किशोरको परिचय खाली नृत्यकार (डान्सर)मा मात्र सीमित छैन । उनी नृत्य निर्देशक, गायक, मोडल र फूटबल खेलाडीको रूपमा समेत उत्तिकै च...
रोल्पाका देवराज बुढामगर गाउँकै साधारण किसान हुन् । परिवर्तन गाउँपालिका–४ पाथावाङ निवासी देवराजका ६ छोरी र एक छोरा सरकारी जागिरे छन् । छोराको आसमा ६ छोरी जन्माए देवराज र उनकी श्रीमती नन्दाले । हुन पन...
मनीषा जीसीको वास्तविक नाम विष्णु घर्ती क्षेत्री हो । गुल्मीको धुर्कोट गाउँपालिका– ३ हाडहाडेकी विष्णुलाई धेरैले मनीषा भनेर चिन्छन् । उनै मनीषा लोक सेवा आयोगले लिएका पाँचवटा परीक्षामा एकसाथ नाम निकालेर अह...
समय : आइतवार बिहान ७ बजे स्थान : नलगाड नगरपालिका, १ चिउरी, जाजरकोट (भूकम्पले सबैभन्दा धेरै क्षति पुर्याएको ठाउँ) ‘मेरी आमालाई किन यस्तो भयो ? मलाई पनि बाँच्न मन छैन,...
हामी १५औं अन्त्य गरेर १६औं योजनाको तयारीमा जाँदै छौं । दलका शीर्ष नेताबीच १६औं योजनाको विषयमा छलफल भएको छ । १५औं योजनाको असफलता र नमिलेका कुरालाई १६औं मा सुधार्छौं । हाम्रो गन्तव्य कहाँ हो भन्ने संविधानले ...
सच्चा लोकतन्त्रमा सिमान्तमा रहेको नागरिकले पनि यो देश मेरो हो भन्ने अनुभूति गर्न सक्नेछ- माहात्मा गान्धी । माथि गान्धीको भनाइ किन उद्धृत गरिएको हो भने नयाँ वर्षको आगमन भैसकेको छ र २०८० को बिदाइ बडो हर्षपूर्वक...
एक दिन काम विशेषले नयाँ सडकतिर गएको थिएँ, मोबाइल टिङटिङ गर्यो । हेरेँ पुराना मित्र जयदेव भट्टराई, सम्पादक मधुपर्क (हाल अवकाश प्राप्त) ले सम्झेका रहेछन् । हामी दुई लामो समयसम्म सँगै रह्यौँ, कहिले गोरखापत्र...