असोज ३, २०८०
त्यो शिक्षकले पढायो, नेता बन्न सिकायो र त आज देशको बागडोर चलाइरहेका छौ । त्यो शिक्षकले पढायो, कर्मचारी बन्न सिकायो र त आज देशको प्रशासन चलाइरहेका छौ । त्यो शिक्षकले पढायो, डाक्टर बन्न सिकायो र त आज हजारौ...
दिल थापा
म आधुनिक लाहुरेको
आधुनिक लाहुरेनी हुँ।
लाहुरेसंग बिहे भएको दश वर्षे भो ।
लाहुरे पारिलो घामझै
अक्कल झुक्कल झुल्किन्छ l
मेरो यौवन फुलेको नेपालमा
लाहुरे जान्छ लाहुर
तर
उसको यादले
मेरो गुलाफको यौवनलाई मिठो पिडा दिन्छ।
त्यो मिठो पिडाहरूलाई
जब म प्रर्खाईको पछौंरीमा बुट्टाहरु भरेर राख्छु।
उसको र मेरो मायाँको इतिहास बल्झन्छ ।
कहिल्यै सन्चो नहुने दिर्घरोग बनेर
मनको दायरीमा खोप्न कोशिस गर्छु ।
मायाँको स्वर्णिम अक्षरहरुलाई
हरक्षण मलाई सताई रहने यादहरुको धारिला खिपहरुले
जिन्दगीको पानाहरुलाई दुखाई दुखाई
देशले मेरो श्रीमानलाई लाहुरेको तक्मा भिराएर बेज्यो ।
राजधानीले मेरो श्रीमान्लाई यसरी निर्यात गर्यो ।
जहाजका जहाज लोड गरेर ।
तातो घाम फूल्ने देशहरुमा
कुनै महान् पर्वको अवसर पारेर
निश्चित समयको लागि छुट दिएर ।
क्षेत्रीयताको उत्पीडनमा परेको डिपोहरुबाट
पुराना शताब्दीको झल्को दिलाउने गरी l
मेरो लाहुरेको भोलि राज्यलाई नै थाहा छैन।
मलाई कसरी थाहा हुन्छ ।
मेरो लाहुरे भोलि बाकसभरि सपना नै सपना बोकेर आउँछ की ?
स्वयम आफु नै रातो बाकसभरि
मलाई सपनाजस्तै बनाएर आउँछ की ?
यो देशको राजधानीलाई थाहा छैन भने ।
मलाई कसरी थाहा हुन्छ ।
उसलाई मैले मेरो देशलाई जितेको
राजनेताहरुलाई जस्तै
खादा ओढाएर कयौं पटक विदाई गरे।
शक्तिफोवियाले ग्रस्त राजधानीबाट
मजस्तै लाहुरीनीहरुको लाहुरेहरु
रातो बाकसभरि
भरिएर आइरहेको श्रव्यदृश्य मन्चन भईरहदा ।
मृत्युदर्ताजस्तै लाग्ने राहादानी थमाएर l
राजधानीको मसानघाटले देशको सपना पोल्छ ।
मजस्तै हजारौं रातो फुलाफलाई सेतै बनाउछ ।
भाग्यको मुढाहरुलाई ठोस्याएर ।
धुवाँलाई गगनसम्म पुर्याई ।
फेरि अर्को लाहुरेलाई बिदाई गर्ने शुभसाइतमा l
त्यो शिक्षकले पढायो, नेता बन्न सिकायो र त आज देशको बागडोर चलाइरहेका छौ । त्यो शिक्षकले पढायो, कर्मचारी बन्न सिकायो र त आज देशको प्रशासन चलाइरहेका छौ । त्यो शिक्षकले पढायो, डाक्टर बन्न सिकायो र त आज हजारौ...
गोपी मैनाली कविहरूले केका लागि कविता लेख्छन् भन्नेमा मत्यैक्यता पाइँदैन । कोही आनन्दका लागि भन्छन्, त कोही उपयोगिताका लागि । अझ कोही त अभिव्यञ्जनाको अर्को उद्देश्य नै हुँदैन भन्ने गर्छन् । ...
गुणराज ढकाल सामाजिक सञ्जालमा अभ्यस्त हुन थालेपछि अध्ययन गर्ने बानी निकै घटेको छ । सामाजिक सञ्जालमा आउने टिप्पणीबाटै हामीले आफ्नो दृष्टिकोण बनाउने गर्दछौं । विषयको गहिराइसम्म पुगेर अध्ययन तथा विश्लेषण गर...
विसं २०७९ को मदन पुरस्कार प्राप्त गरेको ‘ऐँठन’ उपन्यासका लेखक विवेक ओझालाई गृहनगर टीकापुरमा विभिन्न संघसंस्थाले सम्मान गरेका छन् । ओझालाई नेपाल रेडक्रस सोसाइटी टीकापुर उपशाखा, उद्योग वाणिज्य सङ्घ, ...
सानीमा भेट्न चितवन गएको थियो गोपाल चार दिन हिँडेर । राप्ती किनार नजिकको सानो गाउँमा बस्दै आएकी थिइन् उनी, जो पहाडमा खान लाउन नपुगेपछि केही वर्ष अघि पुगेकी हुन् त्यतातिर । त्यतिबेला अहिलेजस्तो यातायातको साधन...
पहाडमा उखु पेलेर खुदो पकाउने समय पारेर मधेशको गर्मी छल्न राजेन्द्र काका (ठूलो भुँडी लागेकाले हामीले मोटे अंकल भन्थ्यौं) गुल्मीको पहाड घरमा आउँथे । चैत–वैशाखको समयमा कोलबाट पेल्दै गरेको उखुको रस, रसेट...
सामान्यतः मानव समाजको आजसम्मको इतिहास जनयुद्धको इतिहास हो भन्दा फरक पर्दैन । किनकि, समयका प्रत्येक खण्डमा चाहे ती स्पाटाहरू होउन् या चार्टिष्टियन, सिलेसियाली होउन् या कम्युनाडोहरू अनि वोल्सेभिक–भियतकङ्&ndash...
रूढिवादी र पछौटे समाजले सधैँभरि अवतारको प्रतीक्षा गर्दछ । प्रतीक्षा गर्नेले आफू केही पनि कर्म गर्दैन र उसलाई पौरखमा त्यति विश्वास पनि हुँदैन । सामान्यतया व्यक्तिगत जीवनमा भाग्य र सामाजिक जीवनमा अवतारको प्रत...
कसैले आएर सत्य भनेको के हो ? भनेर सोध्यो भने हामी अलमलिन्छौँ । कसैले केही भनौँला कसैले केही । अझ कसैले त सत्य भनेको सत्य नै हो भन्न पनि बेर लगाउन्नौँ । तर सत्य त्यो मात्र होइन । सत्य भनेको हामी आफैँ हौँ । सत्य...