कात्तिक १८, २०८०
गएराति गएको भूकम्पले सबैभन्दा बढी जाजरकोटको नलगाड क्षेत्रमा क्षति गरेको छ । नलगाड नगरपालिकामा मात्रै तीन दर्जन बढीको ज्यान गएको जिल्ला प्रशासन कार्यालय जाजरकोटले जनाएको छ । अझै यकिन विवरण आउन बाँकी छ । ...
माघ ५, २०७६
२०६३ साल माघ १६ गतेको घटना हो । मधेश जनविद्रोहका क्रममा जनकपुरको विद्यापति चोकबाट जुलुस निस्किएको थियो । उक्त जुलुसमा जनकपुरको संकटमोचन विद्यालयमा कक्षा ९ मा अध्ययनरत एक विद्यार्थी राजेशकुमार ठाकुर पनि सहभागी भएका थिए ।
उक्त जुलुस बस पार्क र बसहिया गाउँ जाने सडकस्थित बसहिया चोकमा आइपुग्दा प्रहरीले अचानक फायर खोलेका थिए । कतिपय मानिस गोली लागेर घाइते भए भने जुलुस तितरबितर बन्यो ।
जुलुसको अग्रपंक्तिमै रहेका राजेशलाई पनि गोली लाग्यो । उनी सडकमै ढले । राजेशलाई आन्दोलनकारीहरूले जनकपुर अञ्चल अस्पतालमा उपचारका लागि पुर्याए ।
त्यहाँ उपचार सम्भव नभएपछि थप उपचारका लागि बीपी कोइराला स्वास्थ्य विज्ञान प्रतिष्ठान धरान पठाइयो । धरानमा १२ घण्टाको उपचारपश्चात उनको निधन भयो ।
महोत्तरीको प्रकौली गाउँ विकास समिति वडा नम्बर २ मा बसोबास गर्दै आएका तपेश्वर ठाकुर र कुसुमीदेवीका २ छोरा र १ छोरीमध्ये जेठा छोरा थिए, राजेश ।
गाउँमा खेत, जग्गा जमिन नभएका कारण कामको खोजी गर्दै तपेश्वर जनकपुर आएका थिए । जनकपुरको बसपार्कमै एउटा सैलुन सञ्चालन गरेर आफ्नो परिवारको गुजारा जसोतसो चलाउँदै आएका थिए ।
राजेश पनि बुवासँगै सैलुनमा कपल काट्ने काम गर्नुका साथै पढ्ने काम समेत गर्थे ।
आर्थिकरूपले विपन्न भएका कारण राजेशले बाल्यकालदेखि नै बुवाको काममा सहयोग गर्दै आएका थिए ।
राजेशको निधनपश्चात नेपाल सरकारले उनलाई शहीद घोषणा गर्दै राहतस्वरूप १० लाख रुपैयाँ उपलब्ध गराएको थियो । राजेशकी आमा कुसुमीदेवीका अनुसार १० लाख रुपैयाँ राहतको रकममध्ये ५० हजार रुपैयाँ राहत दिलाउने मानिसले नै लिए ।
बाँकी साढे ९ लाख रुपैयाँबाट साढे ५ लाख रुपैयाँमा ५ धुर जग्गामा बनेको घर किने । बाँकी पैसा राजेशको मृत्यु भएको एक वर्षपछि बहिनीको बिहेमा खर्च भयो ।
राजेशको निधन हुँदा उनका कान्छा भाइ वृषेश ठाकुर ६ वर्षका मात्रै थिए । राजेशका बुवाले त्यही सैलुनमा कम गरेर आफ्नो घर परिवारको पालनपोषण गर्दै आएका थिए ।
बसपार्कमा रहेको सैलुनसमेत सडक विस्तारको क्रममा गतवर्ष भत्काउनुपर्यो । गत वर्ष असोज महिनामा नै राजेशका बुवा तपेश्वरको समेत निधन भयो ।
अहिले राजेशका भाइ वृषेशकै काँधमा घर परिवार चलाउने जिम्मेवारी आएको छ । उनी अहिले अर्को सैलुनमा कामदारको रूपमा काम गरिरहेका छन् ।
‘एक दिनमा ३ सयदेखि ५ सय रुपैयाँसम्म आम्दानी गरेर घरमा ल्याउने गरेको छु,’ बृषेशले भने, ‘जसोतसो आमा, श्रीमती र सन्तान समेतको पालनपोषण गर्दै आएको छु ।’
हुन त उनले सैलुनमा काम गर्न मात्र जानेका छैनन् । चारपांग्रे देखि १० पांग्रेसम्म गाडी चलाउन समेत जानेका छन् । केही महिना उनले जनकपुरकै राम आयल स्टोरको पेट्रोलियम ट्यांकर चलाए ।
अहिले ट्यांकर नपाएपछि बाध्य भएर सैलुनमा काम गर्नुपरेको उनले सुनाए ।
गत वर्ष माघ ५ गते बलिदानी दिवसकै अवसरमा प्रदेशका मुख्यमन्त्री लालबाबु राउतले लहानमा आयोजना गरिएको कार्यक्रममा प्रदेश सरकारले शहीद परिवारका सदस्यलाई सरकारी जागिर दिने प्रतिबद्धता गरेका थिए ।
मुख्यमन्त्री राउतले शहीद परिवारहरूलाई सम्पर्क पत्र समेत दिएका थिए । त्यसपछि बृषेश आफ्नो आमासहित मुख्यमन्त्री कार्यालय पुगेर सरकारी जागिरका लागि भर्नुपर्ने दरखास्त फारम समेत भरेको उनले सुनाए । ‘हालसम्म पनि मुख्यमन्त्रीज्यूले हामीलाई बोलाउनु भएको छैन,’ बृषेशले भने, ‘मैले धेरै पढेको छैन, कार्यालय सहयोगीभन्दा पनि सवारी चालकमा नियुक्ति दिए प्रदेश सरकारप्रति धेरै नै आभारी हुनेथ्यौं ।’
माघ ५ गते प्रत्येक वर्ष बलिदानी दिवस मधेशकेन्द्रित मनाउने गर्छन् । तर शुरू–शुरूका वर्षमा नेताहरूले शहीद परिवारलाई सम्झने गरेको भएपनि पछिल्लो केही वर्षदेखि भने कुनैपनि खोजखबर नलिने गरेको शहीद राजेशकी आमा कुसुमीदेवीले बताइन् ।
यसपटक माघ ५ गते वीरगञ्जमा बलिदानी दिवस प्रदेश सरकारले मनाउने गरेको कुरा सुनेको भए पनि त्यसमा सहभागिताका लागि प्रदेश सरकारबाट कुनै जानकारी समेत नदिएको उनले सुनाइन् ।
‘धेरै पहिले खबर त गर्थे नेताहरूले सहभागिताका लागि तर त्यसमा पनि हामी आफैं व्यवस्था गरेर पुग्थ्यौं,’ उनले भनिन्, ‘हामी आफ्नै गाडी भाडा तिरेर जाने गर्थ्यौं । हाम्रो छोराजस्तै सयौं सपुतहरूले शहादत दिएर अहिले प्रदेश सरकारमा ती नेताहरू पुगेका छन्, तर कहिल्यै पनि खोजखबर भने लिएका छैनन् ।’
प्रदेश सरकारले शहीद परिवारहरूलाई जीविकोपार्जनका लागि सहज होस् भन्ने उद्देश्यले भूमि व्यवस्था, कृषि तथा सहकारी मन्त्रालयले दूधालु भैंसी तथा दूधालु गाई उपहारमा दिएको छ । तर, धनुषाका शहीद परिवारले भने त्यो भैंसी पनि पाउन सकेका छैनन् । ‘मैले भैंसीका लागि फारम समेत भरेको थिएँ,’ कुसुमीदेवीले भनिन्, ‘तर मलाई प्रदेश सरकारले भैंसी नै दिएन ।’
२०६३ मधेश जनविद्रोहलगत्तै त्यतिबेला नै उपेन्द्र यादवले शहीद राजेशका आमाबुवालाई जनकपुरकै रामा होटेलमा भेटेर परिवारको सबै जिम्मेवारी आफूहरूले उठाउने भनेर भरोसा दिएका थिए । तर, त्यसपछि आजसम्म कहिल्यै पनि उपेन्द्र यादवले भेट नगरेको उनको गुनासो छ । के गर्दैछन्, कसरी बाँचिरहेका छन् वा छैनन्, घर परिवारको अवस्था कस्तो छ भन्ने कुराको सोधखोज कसैले पनि गरेका छैनन्, उनले भनिन् ।
शहीद राजेशको घर परिवारको व्यथा एउटा उदाहरण मात्रै हो । मधेश जनविद्रोहदेखि हरेक मधेश आन्दोलनका शहीददेखि घाइते भएका परिवारहरूको खोजखबर न त नेपाल सरकार वा प्रदेश सरकारले गरेको छ न त जुन पार्टीको झण्डा बोकेर आन्दोलनमा बलिदानी दिए ती राजनीतिक दलहरूले नै गरेका छन् । शहीद परिवार तथा घाइते परिवारलाई उपेक्षा नै गरिएको उनीहरू बताउँछन् ।
गएराति गएको भूकम्पले सबैभन्दा बढी जाजरकोटको नलगाड क्षेत्रमा क्षति गरेको छ । नलगाड नगरपालिकामा मात्रै तीन दर्जन बढीको ज्यान गएको जिल्ला प्रशासन कार्यालय जाजरकोटले जनाएको छ । अझै यकिन विवरण आउन बाँकी छ । ...
जाजरकोट केन्द्रबिन्दु भएर गएको शक्तिशाली भूकम्पमा परी कम्तिमा ११९ जनाको मृत्यु भएको छ । जाजरकोट र रुकुम पश्चिमका विभिन्न स्थानमा भूकम्पमा परेर उक्त मानवीय क्षति भएको हो । जिल्ला प्रहरी कार्यालय जाजरकोटका ...
शुक्रवार मध्यरातिको भूकम्पमा परेर मृत्यु भएकी जाजरकोट भेरी नगरपालिकाकी ८ वर्षीया विष्णु तिरुवाको दाहसंस्कारका लागि आफन्त र गाउँलेहरू सोमवार भेरी नदी घाटमा पुगेका थिए । सोमवार अपरान्ह उनको शव लिएर मलामी...
दाङको तुलसीपुर उपमहानगरपालिका वडा नम्बर– १९ बिजौरीका २२ वर्षीय युवक प्रतीक पुनमाथि परिवारको ठूलो जिम्मेवारी थियो । दुवै मिर्गौला फेल भएर बाबा ताराप्रसाद पुनको एक वर्षअघि मृत्यु भएपछि लागेको ...
जाजरकोटको रामीडाँडालाई केन्द्रबिन्दु बनाएर गएराति गएको ६.४ म्याग्निच्यूडको भूकम्पका कारण धनजनको ठूलो क्षति भएको छ । नेपाल प्रहरीले दिएको तथ्यांकअनुसार १२९ जनाको मृत्यु भइसकेको छ भने १४० जना घाइते छन् ।...
‘मोबाइल डिभाइस म्यानेजमेन्ट सिस्टम (एमडीएमएस)’ आज (सोमबार)देखि लागू हुने भएको छ । नेपाल दूरसञ्चार प्राधिकरणले पहिलो चरणमा प्रणालीमा दर्ता नभएका केही मोबाइलको नेटवर्क लक गरेर यो प्रणाली कार्यान्वयन...
ललितपुरको गोदावरीस्थित सनराइज हलमा नेकपा (एमाले)का दुई महत्वपूर्ण कार्यक्रम भए । एमालेको प्रथम विधान महाधिवेशन (२०७८ असोज १५ र १६ गते) सनराइज हलमै भएको थियो । विधान महाधिवेशनले विभाजनदेखि चौतर्फी घेराबन्दी...
हामी १५औं अन्त्य गरेर १६औं योजनाको तयारीमा जाँदै छौं । दलका शीर्ष नेताबीच १६औं योजनाको विषयमा छलफल भएको छ । १५औं योजनाको असफलता र नमिलेका कुरालाई १६औं मा सुधार्छौं । हाम्रो गन्तव्य कहाँ हो भन्ने संविधानले ...
सच्चा लोकतन्त्रमा सिमान्तमा रहेको नागरिकले पनि यो देश मेरो हो भन्ने अनुभूति गर्न सक्नेछ- माहात्मा गान्धी । माथि गान्धीको भनाइ किन उद्धृत गरिएको हो भने नयाँ वर्षको आगमन भैसकेको छ र २०८० को बिदाइ बडो हर्षपूर्वक...