संसारमा तीन किसिमका मानिस हुन्छन् । नकारात्मक, सकारात्मक र तटस्थ । यिनलाई स्वार्थी, परमार्थी र न स्वार्थी न परमार्थी पनि भन्न सकिन्छ । कसैले नेगेटिभ, पोजिटिभ र न्युट्रल भन्छन् भने त्यो पनि होला । यीमध्ये नकारात्मकहरू अरूको दुःखमा खुसी हुन्छन् । सकात्मकहरू दुःखी हुन्छन् भने तटस्थहरूलाई वास्तै हुँदैन । यिनमा सकारात्मकको सङ्ख्या निकै कम छ । नकारात्मकहरू त्योभन्दा बढी र तटस्थहरू सर्वाधिक बढी छन् । जब कि हुनुपर्ने सर्वाधिक बढी सकात्मकको हो । सकै सबै नभए पनि बढी ।  

यस्तो किन हुन्छ त्यता नजाऊँ । किनकि विभिन्न तर्क छन् । कसैले केही भनेका छन् कसैले केही । गुणको कुरा गर्ने पनि छन्, स्वभावको कुरा गर्ने पनि छन्, सङ्गतको कुरा गर्ने पनि छन् । तथापि यथार्थ यही हो कि दुनियाँ बढी नकारात्मककै भोका छन्, जुन न जीवनको उद्देश्य हो न प्रकृतिको सन्देश ।   

जीवनको उद्देश्य त यसै पनि नकारात्मक होइन । उसको स्रोत नै सकारात्मक हो । सकारात्मकबाटै आएको हो । सकारात्मककै लागि आएको हो । प्रकृतिकै कुरा गर्ने हो भने पनि ऊ सकारात्मक छ, सकारात्मकताको कुरा गर्छ । त्यसैले त उसले न विभेद गर्छ न भत्काउने काम नै । यसको अर्थ उसले भत्काउन जानेको छैन भन्ने होइन । भत्काउन त भत्काउँछ तर बनाउनका लागि । भन्न त मानिसले पनि बनाउनकै लागि भत्काएको भन्ने गर्छ तर बनाउन भने सक्दैन । किनकि उसमा नकारात्मकता छ । 

भत्काउन त सजिलै छ । रेलिङ भाँच्यो, आगजनी गर्‍यो, टायर बाल्यो, गाडी जलायो, ढुङ्गा मुढा गर्‍यो, मान्छे भए गोली ठोक्यो भइहाल्यो तर बनाउन त त्यस्तो छैन ।  यसका लागि सकारात्मकता चाहिन्छ, जुन भत्काउनेसँग छँदैछैन । त्यसैले बनाउन परेपछि बनाउने ठाउँमा पुगेपछि कोही यस्तो भएन भन्छन् कोही त्यस्तो भएन भन्छन् । भनेजस्तो गर्न हुँदो रहेन छ भन्ने पनि होलान् । बनाउन त खोजेको हो तर के गर्ने ताल्चा र साँचो नै पाइएन भन्ने पनि होलान् ।  

यहाँ यो त त्यो भन्ने कुरा छैन । यहाँ र उहाँ मात्र भन्ने पनि होइन । बीस–उन्नाइस हुनु छुट्टै कुरा हो जहाँको पनि अवस्था यस्तै छ, त्यस्तै छ । किनकि सबैमा नकारात्मकता हाबी छ । सबै यसकै पुजारी छन् । फलत न आफूले सुख पाएका छन् न अरूलाई  सुख दिन सकेका छन् । कारण नकारात्मकको प्रतिफल नकारात्मक नै हुन्छ । संसारमा अँध्यारो खाने दियोले उज्यालो ओकलेको उदाहरण कतै भेटिएको छैन ।  

हामीले सकारात्मक हुन नसक्दासम्म, सकारात्मक सोच विकास गर्न नसक्दासम्म जहिले पनि हुने यस्तै हो । नदीनालामा पानी बगिरहन्छ देश दुनियाँ यसैगरी चली नै रहन्छ । त्यसैले सदैव यस्तै अवस्थामा रहेर आफूले पनि दुःख पाइरहने र अरूलाई पनि दुःख दिरहने हो भने छुट्टै कुरो होइन भने सकारात्मकतातर्फ फर्कनै पर्ने हुन्छ ।  

संसार परिवर्तनशील छ । यहाँ स्थायी भन्ने केही पनि छैन र सबैको अवस्था सदा एकनास रहन्छ भन्ने पनि छैन । माछाले कमिला खाने भनेको पोखरीमा पानी छउन्जेल मात्र हो । पानी सकिएका दिन तिनै कमिलाले खान शुरू गरिसकेका हुन्छन् । नकारात्मकताको अवस्था पनि त्यस्तै हो । उसलाई जन्माउने पनि नकारात्मकता नै हो अनि जन्मदातालाई खाने पनि नकारात्मकता नै हो । मात्र फरक केही समय जन्माउनेले खान्छ । पछि गएर जन्मेकाले खान थाल्छ । 

प्रश्न गर्न सक्नुहुन्छ, त्यसो भए के गर्ने ? उत्तर यही हो कि केही पनि नगर्ने । जे छ त्यसैलाई सकारात्मक तरिकाले हेर्ने र त्यस्तै हुने प्रयास गर्ने । सदा प्रशन्न रहने, प्रशन्न रहने प्रयास गर्ने । दुःखमा पनि हाँस्ने, हाँस्न प्रयास गर्ने, हँसाउने प्रयास गर्ने । यस्तो हुनुहुँदैन त्यस्तो हुनुहुँदैन भन्नुको सट्टा त्यस्तो किन भयो, त्यस्तो हुन नदिन के गर्ने भन्नेतर्फ ध्यान दिने । 

दार्शनिकहरू भन्ने गर्छन् भाँडो आधा खाली छ भन्नु र आधा भरी छ भन्नु एउटै हो । जसले जसरी भने पनि भाँडोको आधा भाग समानले भरिएको छ भन्ने हो तर भन्ने तरिकाले दिने अर्थमा भने आकाश जमिनको फरक छ । आधा खाली छ भन्ने बानीले एक दिन जीवनलाई नै खाली बनाइदिन्छ । आधा भरिएको छ भन्ने बानीले बिस्तारै जीवनलाई नै भरी बनाइदिन्छ । केही दिन्छ भने यसैले दिन्छ । कहीँ पुर्‍याउँछ भने पनि यसैले पुर्‍याउँछ ।