व्यस्त सडकमा पुगेर केहीबेर उभिनुभयो भने साइरन बजाउँदै कैयन एम्बुलेन्स हुइँकिएका भेटिन्छन् ।

यसरी हुइँकिने एम्बुलेन्सभित्र कोही न कोही बिरामी वा घाइते व्यक्ति त हुन्छ नै । कतिपय त मृत्युसँग नै लडिरहेका हुन्छन् ।

यस्ता बिरामीहरूको ज्यान जोगाउने दायित्व अस्पताल पुग्नुअघि कसैको हातमा हुन्छ भने त्यो हो एम्बुलेन्स चालक ।

दाङ घर भएका देवीराम चौधरीले एम्बुलेन्स चलाउन थालेको ५ वर्ष भयो।

बिरामीलाई समयमा अस्पताल पुर्‍याएर उनले धेरैको ज्यान जोगाएका छन् । तर एक जना मात्रको ज्यान जोगाउन नसक्दा पनि उनलाई थकथक लाग्छ । यस्तै घटना केही समय अगाडि घट्यो ।

कोरोनाका एक बिरामीलाई बचाउन उनले धेरै पहल गरे । दुईवटा सिलिन्डर ढाडमा बोकेर अस्पतालसम्म पुर्‍याए पनि । सिलिन्डर बोक्दा करङको एउटा हड्डी नै क्र्याक भएको उनी सम्झिन्छन् । तर  दुर्भाग्य !  ज्यान जोगाउन सम्भव भएन ।

रौतहटका शिवचन्द्र कुमार साहले मधेश आन्दोलनपछि एम्बुलेन्स चालकको रूपमा काम थाले । १० वर्षभन्दा लामो समयदेखि एम्बुलेन्स चलाउँदै गर्दा उनले कैयन तीतामीठा घटना भोगेका छन् ।

तर पछिल्लो डेढ वर्षयता उनले जति सास्ती खेप्नुपर्‍यो त्यति सास्ती यसअघि कहिल्यै भएको थिएन । कोरोनाका बिरामी बोक्ने भनेर उनलाई पसलमा पानी किन्न दिइएन, भोक लागेर पसलमा पुग्दा शटर बन्द गरियो ।

अरूको ज्यान जोगाउन रातदिन नभनी खट्ने एम्बुलेन्स चालकका सम्बन्धमा कसैले राम्रो नसोचेको गुनासो संयुक्त एम्बुलेन्स चालक संघ काठमाडौंका सचिव गोपीकृष्ण श्रेष्ठको छ ।

आपतका बेला एम्बुलेन्स चालकसामु भगवान् भरोसा शिवाय अरू केही विकल्प नरहने उनले बताए ।

बिरामीलाई अस्पताल पुर्‍याउँदासम्म प्राथमिक उपचार गर्ने, अक्सिजन लगाइदिनेदेखि स्लाइन लगाउनेसम्मका काम गर्ने एम्बुलेन्स चालकलाई अधिकांशले राम्रो व्यवहार नगर्ने गरेको गुनासो चालक प्रकाश न्यौपानेको छ । आफूहरूलाई गर्ने व्यवहार तल्लो स्तरको हुने गरेको उनले बताए ।

स्वास्थ्य संकटका बेला ज्यानको पर्वाह नगरी सेवामा खटिएका एम्बुलेन्स चालकका सम्बन्धमा राज्यको पनि उचित ध्यान गएको पाइँदैन ।