शीर्षकमै ग्याङ्स्टर भएपछि चलचित्रको कथामा एक्सन हुन्छ भन्ने दर्शकले पहिल्यै अनुमान गरेका हुन्छन् ।  जस्तो सुकै कथा वा विधाको फिल्म भएपनि त्यसको कथा भने बलियो हुनैपर्छ । तर विडम्बना नै भन्नुपर्ला, ‘ग्याङ्स्टर ब्लूज’ कथामा नै चिप्लिएको छ ।

व्यावसायिक हिसाबले सफल जेरी, होस्टेल, गाजलु लगायतका चलचित्र निर्देशन गरेका हेमराज बीसीबाट दर्शकले सफल चलचित्रको आशा गर्नु स्वाभाविकै हो । तर उनको पछिल्लो चलचित्र ‘ग्याङ्स्टर ब्लूज’ भने कथामै चुकेको छ ।

चलचित्रमा खासै ठूलो ग्याङ्स्टरको कथा पनि छैन । नेपालगञ्जमा काठमाडौंबाट आकाश (आशिरमान देशराज जोशी) फर्केर आएको छ । ऊ आएको खबरले साथी कल्लु (संयम पुरी) आकाशलाई भेट्न घर पुग्छ । कल्लुले काठमाडौंमा ‘काण्ड’ मच्चाएर आएको आकाश भनी नेपालगञ्जका डनहरूलाई सुनाउँछ । पहिलेदेखि नै केटा समूह बनाएर हिँड्ने कल्लुको समूहलाई आकाशको आगमनले राहत मिल्छ ।

उनीहरू पैसा कमाउन ठेक्कापट्टामा लाग्छन् । आशिरमानको भाइ अपहरणले पनि आकाश र कल्लुको समूहलाई बदलाको बाटोतिर मोडिन बाध्य बनाउँछ । अर्कातिर आकाशले डाक्टर पढ्दै गरेकी स्कूलदेखिकी साथी आना शर्मालाई मन पराउँछ । बिस्तारै यी दुईबीच प्रेम पनि हुन्छ । आकाशले प्रेम, परिवार र पैसा कमाउने मेलोलाई कसरी अगाडि बढाउँदै लैजान्छ भन्ने चलचित्रमा देखाउन खोजिएको छ ।

‘ग्याङ्स्टर ब्लूज’ फितलो कथामा बनेको एक औसत चलचित्र हो ।

फिल्ममा डेब्यु गरेका आशिरमान जोशी चलचित्रको केन्द्रमा छन् । उनी नभएका दृश्य शायदै छन् चलचित्रमा । फिल्मको केन्द्रीय पात्रको भूमिका निभाएका आशिरमानले अभिनयको माध्यमबाट भने आफूलाई केन्द्रमा राख्न सकेका छैनन् । उनको अभिनय फितलो छ । अग्लो कद र आकर्षक अनुहारले आशिरमानलाई आशावादी देखाएको छ तर अभिनय दमदार छैन । एक्सन दृश्यमा उनको अभिनय आकर्षक छ ।

संयम पुरीको अभिनय उनका अन्य चलचित्रको तुलनामा कमजोर छ । उनले मधेसी पात्रको चरित्र निर्वाह गरेका हुन् कि पहाडी भन्नेमा नै अलमल पारिदिन्छन् । संवादको प्रस्तुतिले उनलाई कच्चा बनाइदिएको छ । उनी आफ्नो भूमिकामा फिट लाग्दैनन् ।

‘जेरी’ की आना शर्माको अभिनय पनि औसत छ । रोजिशा शाही ठकुरीले आफ्नो ‘बोल्ड’ भूमिकामार्फत सम्भावना देखाएकी छिन् । पात्रको मूडी अभिव्यक्तिलाई जस्ताको तस्तै उनले निर्वाह गर्न खोज्नु सुखद पक्ष हो । क्याम्पस पढ्दाकी सोझी युवतीको भूमिकामा पनि उनले आफूले उतारेकी छन् ।

बरू प्रमोद अग्रहरी र अनुपम शर्माको अभिनय तारिफयोग्य छ । छोटो भूमिकामा देखिएका प्रमोदले आफ्नो चारित्रिक भूमिकालाई बलियो बनाएका छन् । खलनायकका रूपमा प्रस्तुत भएका अनुपमको अभिनय चरित्र सुहाउँदो छ ।

फिल्मको छायांकन पक्ष सामान्य छ । प्रायः नेपालगञ्जमा शूटिङ गरिएको ‘ग्याङ्स्टर ब्लूज’ लाई कामचलाउ छायांकनमै टारेका छन् शैलेन्द्रध्वज कार्कीले । न फिल्मका कुनै दृश्यले दर्शकलाई लोभ्याउँछ, न त छायांकन पक्षले कथाक्रम अगाडि बढाउन भूमिका नै खेलेको जस्तो लाग्छ ।

कथाले दर्शकको मन जित्न ठूलै कसरत गर्नुपर्छ । चलचित्र मूल कथामा आउँदा मध्यान्तर भइसक्छ । मध्यान्तरपछि फिल्म सकियो कि भन्ने लाग्छ तर कथा अनावश्यक लम्बिन्छ ।

लेखकसमेत रहेका निर्देशक हेमराज बिसीले स्क्रिप्टमै काँटछाँट गर्नुपर्ने थियो । उनले कथामै ख्यालठट्टा गर्दा पूरै फिल्म कमजोर बनेको छ । कथानक नै अनावश्यक लम्बिएको छ अर्थात् फिल्मको मुख्य कमजोरी कथा नै हो । पुरानो विषयवस्तु भएपनि प्रस्तुतीकरणमा नयाँपन दिन सकेको भए सिनेमाको रूप भिन्नै हुने थियो ।

डीएसपीको भूमिकामा देखिएका रामबाबु गुरुङ फिल्ममा जतिबेला पनि घटना भएपछि आइपुग्छन् । अझ भनूँ, कसैको मृत्यु निश्चित भएपछि दृश्यमा टुप्लुक्क आउँछन् ।

पात्रलाई जेलमै कोचिन्छ तर प्रहरीको भूमिका कतै पनि जोड्न आवश्यक ठानिएको छैन । फिल्ममा रामबाबुलाई निडर डीएसपीका रूपमा अर्थ्याइएको छ तर फिल्ममा उनको चरित्र नै कमजोर छ । उनले अघिपछि लिएर हिँड्ने प्रहरीका पात्र लामो कपाल पाल्दै क्याप लगाएर हिँड्ने सामान्य युवाजस्तो लाग्छन् ।

फिल्मको एक्सन पक्ष राम्रै छ । क्लाइमेक्सको द्वन्द्व र दृश्यलाई आकर्षक बनाइएको छ । आशिरमान र आनाको रील प्रेमलाई निर्देशकले मन छुने बनाउने प्रयास गरेका त हुन् तर कथा नै कमजोर हुँदा त्यो प्रेमसमेत शक्तिशाली बन्न सकेको छैन । तोडफोड र धुमधडाका खालका सिनेमा रुचाउनुहुन्छ भने तपाईंलाई यो फिल्म मन पर्न सक्छ ।

---

---