पुस ४, २०८०
डिसेम्बर पहिलो साता एनसेलको माउ कम्पनी आजियाटाले आफ्नो रेनोल्ड होल्डिङ्स यूकेको शतप्रतिशत स्वामित्व गैरआवासीय नेपाली सतिशलाल आचार्यको कम्पनी स्पेक्ट्रलाइट यूकेलाई बेच्न गरेको सम्झौताबारे समाचार बाहिरिएको झन्डै ३ हप्...
महान् दक्षिण अफ्रिकी नेता नेल्सन मन्डेला र हलिउडका चर्चित नायक मोर्गन फ्रीम्यान मलाई उस्तै लाग्थे । र दुवै क्षेत्र (राजनीति र सिनेमा) मा कसैले ‘सबैभन्दा बढी को मन पर्छ’ भनेर सोध्यो भने यी दुईजनाको नाम सबैभन्दा पहिले लिने गर्छु म ।
एकपटक म एउटा अन्लाइन पोर्टलमा अन्तर्राष्ट्रिय कन्फेरेन्सको पूरा भिडियो हेर्दै थिएँ । त्यसमा फ्रीम्यान अतिथि रहेछन् । उनी त्यहाँ आए । मैले अतिथिको नाम हेरेको थिइनँ । मैले सोचें, ‘लौ गजब, नेल्सन मन्डेला पो रहेछन् मुख्य अतिथि’ । केही छिनपछि थाहा पाएँ, ती त फ्रीम्यान रहेछन् ।
अहिले ती महान् नेता मन्डेला त हामीबीच छैनन् तर मन्डेलाको जीवनीलाई लिएर बनाइएको फिल्ममा फ्रीम्यानले मुख्य भूमिका निर्वाह गरेका थिए । अहिले नेपाल आएर दौरा सुरुवालमा सजिई काठमाडौंमा देखिए फ्रीम्यान । यी र यस्तै विश्वप्रसिद्ध व्यक्तिहरू (जो विवादास्पद कार्यमा संलग्न छैनन्) नेपाल आएर आफ्नो फिल्म शूटिङ गर्दा, भ्रमण गर्दा, अझ भनौं नेपाली दौरा सुरुवालमा सजिँदा विश्वमा नेपाल अझ बढी चिनिन पाउँछ र नेपालको पर्यटन विकासमा यस्ता कार्यहरूले थप टेवा पुर्याइरहेका हुन्छन् ।
यो फरक प्रसंग यहाँ किन जोडियो भने नेपाल ‘नेपाल’ जस्तै भएकाले संसारभरका यस्ता विभिन्न व्यक्तिहरू नेपाल घुम्न आउँछन् र रमाउँछन् । यहाँको सुन्दरता देश विदेशमा चिनाउन सहयोग गर्छन् । हामीकहाँ जीवित संस्कृति छ । यो त संसारकै अध्यात्मको केन्द्र हो । नेपाल नेपाल जस्तो नभइदिएर कोरिया, इराक, अफ्रिकाको कुनै देश, या कुनै दक्षिण अमेरिकी मुलुक, या बेलायत जस्तो भइदिएको भए कोही माईकालाल यहाँ घुम्न र रमाउन आउने थिएन ।
पर्यटकलाई यहाँको प्राकृतिक सौन्दर्य मन पर्छ । उसलाई यहाँका मठमन्दिर मन पर्छन् । उसलाई यहाँको कला संस्कृति मन पर्छ । उसलाइ यहाँका भेषभूषा मन पर्छन्, चालचलन मन पर्छन्, अखण्ड परम्परा मन पर्छ, व्यवहार मन पर्छ, हाम्रो महानता, शालीनता र स्वाधीनता मन पर्छ । उसलाइ वीर नेपाली मन पर्छ । त्यसैले त ऊ नेपाल आउँछ ।
त्यसैले हामी नेपालीले नेपाललाई नेपाल नै रहन दिनुपर्छ । नेपालीलाइ नेपाली नै रहन दिऊँ । हाम्रो कला संस्कृति, रीतिरिवाज, धर्म, भाषा, भेषभूषा तथा सामाजिक मूल्यमान्यताहरूलाइ हाम्रै रहिरहन दिऊँ, राम्रै रहिरहन दिऊँ । हो, केही संस्कारहरू समयानुकूल परिवर्तन गर्नुपर्ने छन् होला । तिनलाई परिमार्जन गरौं । तर यी सबै कुनै बाह्य शक्तिद्वारा निमिट्यान्न पारिने गरी परिवर्तनशील होइनन् । विगतमा हाम्रो अस्तित्व र एकतामा दरार सिर्जना गर्न थुप्रै प्रयास भए परिवर्तनको नाममा । विद्यालय र विश्वविद्यालयहरूमा आगो लगाइयो, संस्कृत शिक्षालाई पाठ्यक्रमबाट हटाइयो, संस्कृत विद्यालय नै बन्द गरियो, मठमन्दिर अनि शालिकहरू भत्काइए, थुप्रै धरोहर नष्ट पारिए ।
यो तपाईं हाम्रो लोभको भकारीले निम्त्याएको परिवर्तन हो । तपाईं हाम्रो छोटो, सानो, संकीर्ण सोचले निम्त्याएको अवस्था हो । दुईचारपटकको विदेश भ्रमण, छोराछोरीलाई छात्रवृत्ति, मारुती अल्टो गाडी, विदेशमा पीआर इत्यादिको लोभमा हामी आफ्नै आमाको अस्मिता बेच्दैछौं । यो लाजमर्दो विषय हो ।
आफ्नो क्षमता र देशमा विद्यमान अथाह सम्भावनाहरूको पहिचान गर्न नसक्ने कमजोरीले निम्त्याइएको यो कथित परिवर्तन आत्मघाती छ । वर्गीय, जातीय तथा धार्मिक आधारमा देश बाँड्दा नेपाल नै रहँदैन । अनि नेपाल नै नरहेपछि हामी नेपाली कहाँ जाने ? भारतमा शासन गर्नुपूर्व अंग्रेजले एक कमान्डरलाई कसरी भारतमाथि कब्जा गर्न सकिन्छ, रणनीति बनाऊ भनी भारत पठाएका थिए रे । फर्केर ती कमान्डरले रिपोर्टिङ गरे ‘यदि भारतमा शासन गर्ने हो भने सबैभन्दा पहिले त्यहाँका धार्मिक आस्था, सांस्कृतिक धरोहर र वर्गीय–जातीय एकता जुन त्यहाँको खम्बा हो, त्यसलाई मेटाउनुपर्छ र जनतालाई वर्ग, जात तथा धर्म आदिका आधारमा विभाजन गर्न सकियो भने त्यहाँ राज गर्न सकिनेछ ।’
नेपालमा त्यस्तै भइरहेको छ परिवर्तन गर्ने निहुँमा । र त्यसै परिवर्तनको नाममा आफ्नोपन गुमाएर हामी अरूको जिन्दगी बाचिदिँदैछौं । एउटा मरेतुल्य जीवन ! तर अब पनि हामी जन्मिएनौं भने नजन्मिदै हामी मर्नेछौं । न कसैले हामीलाई कठै भन्नेछ, न कसैले हामीलाई एक दिन पनि सम्झिनेछ । हामी फगत एउटा माटोको हिस्सा मात्र बन्नेछौं । तर हामी त्यसो चाहन्छौं त ? होइन नि !
हामी त इतिहासमा नाम लेखाउन चाहन्छौं । हामी आफ्नो जीवन जिउन चाहन्छौं, आफ्नो माटोमा रम्न चाहन्छौं जसरी डाँफे मुनाल हाम्रो हिमालमा रमाइरहेछन् । र यो सही समय हो, हाम्रो आफ्नोपनलाई फेरि जन्माउने, हुर्काउने, बढाउने र संरक्षण गर्ने । यही सही समय हो, यसमाथि आक्रमण गर्नेहरूमाथि जाइलाग्ने । जसरी पृथ्वीनारायण शाहले नेपाल एकीकरणको शुरूआत गरे, अब हामी आफ्नो कला, संस्कृति, भाषा, भेषभूषाको एकीकरणतिर लाग्ने बेला आएको छ । यिनको संरक्षणमा खट्ने बेला आएको छ ।
हाम्रो इतिहासमा थुप्रै घटनाहरू भए, भौगोलिक रूपमा विभाजित नेपाल एक बनाइयो । अनेकौं उतारचढाव सहँदै एक स्वाधीन मुलुकको रूपमा हामी यहाँसम्म आइपुग्यौं । इतिहासको बारेमा मेरो बुझाइ के छ भने ‘देशको हरेक व्यक्तिलाई इतिहास अवगत हुनुपर्छ । उसले यसको महत्त्व बुझेको हुनुपर्दछ र पुस्तान्तरणमा भाग लिनुपर्छ । तर इतिहासलाइ दोहोर्याइनु भने हुँदैन ।’
नेपाल त एकीकृत भयो २०० वर्षअघि नै तर नेपाली मनहरू एकीकृत भएका छैनन् । पछिल्लो समयमा यी मनहरू बहकाइएका छन्, बहकिएका छन् । लोभ, लालच र ईर्ष्याको बिउ रोपिएकाले उनीहरू बहकिएका हुन् । र त्यो बिउ विभिन्न देशी विदेशी शक्तिहरूबाट रोपिएको छ, रोपिँदै पनि छ ।
हुन त यी बाह्य शक्तिहरू पहिले पनि नेपालमा आउने गर्थे । इतिहास भन्छ, ‘मल्लकालमै पादरीहरू काठमाडौं आउन पाएका थिए । विसं १८२४ मा तिनै पादरीमार्फत अंग्रेज शासकका प्रतिनिधि किन्लक आउन थालेपछि पृथ्वीनारायण शाह झस्के । र अब यी पादरीलाई यहाँ राखेको खण्डमा राज्य नै जान्छ भन्ने शंका उनको मनमा पर्यो । धर्मका आवरणमा पादरीहरू राज्य खोस्न आएको चाल पाएपछि तिनलाई निकाला गरिएको हो, नत्र उनीहरूको इज्जत नै गरिएको थियो’ । (प्रा. दिनेशराज पन्त )
अहिले फेरि नेपालमा त्यसैगरी विभिन्न राष्ट्रहरू धार्मिक संगठनहरूद्वारा उल्क्याएर एनजीओ र आईएनजीओको आवरणमा पुनः राज्यलाई कमजोर र अस्थिर पार्ने क्रियाकलापहरू भइरहेका छन् । विगतका २५ वर्षदेखि त यी पूर्ण सक्रिय छन् ।
हामीबीचको धार्मिक भिन्नता, धनी–गरीब, आदिवासी, जनजातीय समुदाय, नाक चुच्चे र थेप्चे अनि जातीयताको खाडल बनाएर झगडाका लागि आधारभूमि तयार पारिरहेका छन् तिनीहरू । तर हामी अनविज्ञ छौं सम्भावित खतराको बारेमा । हामी नेपालीको दुर्भाग्य नै भन्नुपर्छ, देशका नेताहरू मूल गौरवको जानाजान अवमूल्यन गर्दै अभिव्यक्ति दिन्छन् । हाम्रो मौलिकता मेटिँदैछ । हामी मेटिदैछौं ।
देशमा सुशासन, दिगो शान्ति, अमनचयन र जनएकता कायम गर्नुमा सबैभन्दा महत्त्वपूर्ण भूमिका राजनीतिक दल र त्यसका नेताहरूको हुन्छ । तर तिनमा देश तथा समाजप्रतिको उत्तरदायित्व भन्दा पनि खास प्रकारको राजनीतिक पूर्वाग्रह रहेको जगजाहेर छ । हिजोको नेपालका तुलनामा आजको ‘धर्मनिरपेक्ष’ नेपालमा जनजाति, आदिवासी, किराँत वा बुद्धिस्टहरूले आफ्नो समुदायलाई गुमाएका छन् ।
धर्मपरिवर्तनको यस्तो त्रासदी नेपालले कहिल्यै भोग्नुपरेको थिएन । अझ लामो संघर्षपश्चात् नेपालमा गणतन्त्र स्थापना गरियो । तर नेपालमा गणतन्त्र ल्याइनुको मुख्य कारण सत्ता र शक्तिको भोक रहेछ, राज्यको सम्पत्ति दोहन गरेर सीमित व्यक्तिहरू पूँजीपति बन्ने खेलो रहेछ भन्ने भान हुन लागेको छ । त्यो तथ्य दिनप्रतिदिन उजागर हुँदै गइरहेको पनि छ ।
समाज र राष्ट्रको लागि के सही छ, के गलत छ भनेर नसोची केवल आफू सत्तामा पुग्ने, भरसक कमाउने खेलोको रूपमा राजनीतिलाई हेरिने र दीर्घकालीन रूपमा गरिने कार्यको मूल्यांकन नगर्ने परिपाटी अहिले व्याप्त छ । अब आउने पुस्ताले पनि सम्भवतः यही परिपाटी सिक्नेछ ।
कौटिल्यको अर्थशास्त्रमा ‘प्राज्ञः शूरमतिसन्दते’ अर्थात् बुद्धिमानले सुरोलाई ठग्छ भनिन्छ । हामी नेपाली वीर छौं, सुरा छौं, सोझा छौं । तर अलि कम बुद्धिमान् भयौं कि ? त्यसैले त हामी सबैतिरबाट ठगिइरहेका छौं, चाहे त्यो आफ्नै नेताहरूबाट होस् चाहे बाह्य शक्तिहरूद्वारा !
त्यसैले नेपालमा पुनः एकीकरण जरूरी छ । एउटा सामाजिक एकीकरण, एउटा सांस्कृतिक एकीकरण !
डिसेम्बर पहिलो साता एनसेलको माउ कम्पनी आजियाटाले आफ्नो रेनोल्ड होल्डिङ्स यूकेको शतप्रतिशत स्वामित्व गैरआवासीय नेपाली सतिशलाल आचार्यको कम्पनी स्पेक्ट्रलाइट यूकेलाई बेच्न गरेको सम्झौताबारे समाचार बाहिरिएको झन्डै ३ हप्...
धरान उपमहानगरपालिकाका मेयर हर्क साम्पाङले राष्ट्रपति र प्रधानमन्त्रीको फोटो नगरपालिकाबाट हटाएको विषय अहिले निकै चर्चामा छ । २०५४ मा त्यही प्रकृतिको क्रियाकलाप गरेका थिए, लीला थापा मगरले । जिल्ला विकास समिति...
केही वर्षअघि विद्वान प्राध्यापक डा. अभि सुवेदीले कान्तिपुरमा लेख्नुभएको एउटा प्रसंगबाट आजको चर्चा शुरू गर्नु उपयुक्त हुनेछ । त्यस प्रसंगमा नेपाली कांग्रेसका वर्तमान सभापति शेरबहादुर देउवाले पूर्व प्रधानमन्त्रीको हैस...
कमेडी क्लब चलाउने मुन्द्रे उपनाम गरेका एकजना मान्छे छन्। एकै श्वासमा चारवटा प्रश्न सोध्न सक्ने क्षमता भएका जानेमाने पत्रकार ऋषि धमलाको कार्यक्रममा पुगेर तिनले भन्न भ्याए, 'यो टिकटकका कारण मान्छेहरू अल्छी भए, कुन...
उमेरले ३५ वर्ष पुग्नै लाग्दा मैले लोकसेवा आयोगको फाराम भरें । ३५ वर्ष कटेको भए फाराम भर्न पाउँदैनथें, तर नियुक्ति लिँदा भने ३५ वर्ष कटिसकेको थिएँ । लोकसेवा आयोगको सिफारिशअनुसार क्षेत्रीय सिञ्चाइ निर्देशनालयले...
आज ‘सबैका लागि मर्यादित जीवन’ को आदर्श वाक्यसाथ अन्तर्राष्ट्रिय गरिबी निवारण दिवस मनाइँदै छ । भोक, रोग, अभाव र आवश्यकता पूरा भएपछि मात्र मानवीय मर्यादा पाउन सकिन्छ । नेपालमा गरिबी र असमानताका विभि...
मानव स्वभाव प्रायः म र मेरो भन्ने हुन्छ । जस्तोसुकै आदर्शको कुरा गरे पनि, जतिसुकै महान देखिन खोजे पनि यी म र मेरोमा अलिकति धक्का लाग्नेबित्तिकै, ढेस पुग्नेबित्तिकै त्यस्ता आदर्श र महानता कुन सड्को ‘फू&rsquo...
२०६२ सालपछिको कुरा हो, अख्तियार दुरूपयोग अनुसन्धान आयोगका एकजना उपसचिव र एकजना शाखा अधिकृत कम्पनी रजिष्ट्रारको कार्यालयमा सरुवा भएर गए । यति मात्र होइन, राष्ट्रिय सतर्कता केन्द्रका एक उपसचिव पनि सोही कार्यालयमा...
धेरै पहिलेको कुरा हो एक जना सज्जनका दुई भाइ छोरा थिए । उनीहरूबीच निकै मिल्ती थियो । एकपटक भगवान्ले आएर वरदान माग भनेकाले उनीहरूले अमरताको वर मागेका थिए । उनीहरूको कुरा सुनेर भगवान्ले भने– ‘...