म गरीब देशको नागरिक (कविता)

साहित्य

म गरीब देशको नागरिक (कविता)

असार २२, २०७८

– – –

खेमराज ओझा

म गरिब देशको नागरिक न गास न बास न कपास

Advertisment

म संग अरबौ नै किन नहोस , जहा छु म गरिब छु !

Advertisment

मलाई परदेश मा मेरो देश को नाम लिन लाज लाग्छ

मलाई मेरो अनुहार र पासपोर्ट को कलर लुकाऊन मन लाग्छ

म गरिब देश को नागरीक , म संग न ईमान छ न ईज्जत छ ।।

मेरो देश आज खोक्रो राष्ट्रबाद को नारा मा मन्ध छ

नेता भनाऊदा को चप्पल र गास मा , भ्रष्टाचार को गन्छ छ

म परदेश मा आफ्नो अनुहार मात्र हैन, छाला लुकाऊछु

म मेरा नेता को गन्धले ,यो ज्यान मुग्लान को घाम मा सुकाऊछु

तर न नेता घाम देख्छ न ज्यान र माम ,म गरिब देशकोनागरीक

चिल्ला भाषण ले अरब को घाम मा , मन छिया छिया पोल्छ

देश आज देश रहेन , न पिडा ले पोल्छ न गरीब को दील खोल्छ

मलाई आज मेरो देश को नाम , न बोल्न न लेख्न न भन्न मन छ

म गरिब देश को नागरीक न गास न बास न सत्ता ले सुन्ने आस

सहरमा चिल्लो कार को लस्कर होला,गाऊमा न शोक छ न भोक

भोकै मर्ने म गरीक देश को नागरीक , न पानि चल्छ न झोक र शोक

मेरो अस्तित्व गरीब संगै रेटीयर ढल्दै छ , ऊराठ ऊराठ बल्दै छ

मेरा सपना मसानघाट मा , गरीब को आलो गाऊरा ला जल्दै छ

म गरीब देश को नागरीक , न गास न बास न कपास !!!!!!!!!

हाल जापान

– – –

मदन पुरस्कार विजेता ओझालाई गृहनगरमा सम्मान

मंसिर ४, २०८०

विसं २०७९ को मदन पुरस्कार प्राप्त गरेको ‘ऐँठन’ उपन्यासका लेखक विवेक ओझालाई गृहनगर टीकापुरमा विभिन्न संघसंस्थाले सम्मान गरेका छन् । ओझालाई नेपाल रेडक्रस सोसाइटी टीकापुर उपशाखा, उद्योग वाणिज्य सङ्घ, ...

साहित्य

डाँफे चरीको कर्खा सुनेको त्यो दशैं !

कात्तिक ८, २०८०

असोज तेस्रो साता बिहीबार, बुकीबाट गोठ औल झर्ने दिन । लाहुरेहरू आउनु र बुकीबाट गोठालाहरूको हुल गाउँमा झर्नु दशैंको रौनक हो । ‘भोलि साँझ डाँफे चराउन जाने’, सुत्ने बेला गोठमा सल्लाह भयो । घर...

साहित्य

जब काकाले बाँसको झाङमा चढेर दारी काट्दै गरेका राजा वीरेन्द्रलाई देखे...

कात्तिक ८, २०८०

पहाडमा उखु पेलेर खुदो पकाउने समय पारेर मधेशको गर्मी छल्न राजेन्द्र काका (ठूलो भुँडी लागेकाले हामीले मोटे अंकल भन्थ्यौं) गुल्मीको पहाड घरमा आउँथे । चैत–वैशाखको समयमा कोलबाट पेल्दै गरेको उखुको रस, रसेट...

साहित्य

‘नेता बन छोरा नेता बन’ भित्रको काव्यकारिता र 'डायस्पोरिक' चेत

कात्तिक २८, २०८०

गोपी मैनाली कविहरूले केका लागि कविता लेख्छन् भन्नेमा मत्यैक्यता पाइँदैन । कोही आनन्दका लागि भन्छन्, त कोही उपयोगिताका लागि । अझ कोही त अभिव्यञ्जनाको अर्को उद्देश्य नै हुँदैन भन्ने गर्छन् । ...

साहित्य

कथा : अम्मल

मंसिर २, २०८०

गोपाललाई सानैदेखि धूमपानको लत बसेको थियो, शायद संगतको प्रभाव भनेको यही हुनुपर्छ । घरमा बाबुदाजुहरू हुक्का तान्थे । त्यति बेलाको चलन के भने सबैभन्दा सानोले तमाखु भर्नुपर्ने । त्यतिसम्म त ठीकै थियो, सल्काएर समे...

साहित्य

तीनवटा खड्गो

असोज ६, २०८०

सानीमा भेट्न चितवन गएको थियो गोपाल चार दिन हिँडेर । राप्ती किनार नजिकको सानो गाउँमा बस्दै आएकी थिइन् उनी, जो पहाडमा खान लाउन नपुगेपछि केही वर्ष अघि पुगेकी हुन् त्यतातिर । त्यतिबेला अहिलेजस्तो यातायातको साधन...

आलेख

उल्लासविहीन नयाँ वर्ष, चंगुलमा परेको लोकतन्त्र

बैशाख ६, २०८१

सच्चा लोकतन्त्रमा सिमान्तमा रहेको नागरिकले पनि यो देश मेरो हो भन्ने अनुभूति गर्न सक्नेछ- माहात्मा गान्धी । माथि गान्धीको भनाइ किन उद्धृत गरिएको हो भने नयाँ वर्षको आगमन भैसकेको छ र २०८० को बिदाइ बडो हर्षपूर्वक...

आलेख

ज्ञान र विज्ञानको भण्डार

बैशाख १, २०८१

एक दिन काम विशेषले नयाँ सडकतिर गएको थिएँ, मोबाइल टिङटिङ गर्‍यो । हेरेँ पुराना मित्र जयदेव भट्टराई, सम्पादक मधुपर्क (हाल अवकाश प्राप्त) ले सम्झेका रहेछन् । हामी दुई लामो समयसम्म सँगै रह्यौँ, कहिले गोरखापत्र...

आलेख

अब चेत आफैंभित्र उमार्नु छ, २०८१ ले सम्पूर्ण मनोक्रान्तिको आमन्त्रण गरोस्

बैशाख १, २०८१

आत्मिक शुद्धताका पक्षपाती दार्शनिक सुकरात चौबाटोमा उभिएर एथेन्सबासीलाई आह्वान गरिरन्थे– ‘तपाईं नीति, सत्य र आत्माको शुद्धताका लागि किन ध्यान दिनुहुन्न ?’ उनका अर्थमा त्यो जीवन बाँच्न योग्य हुँदैन...