काठमाडौं- सानैबाट फूटबलसँग लडीबुडी गरेका राजकुमार घिसिङ (३८)ले गत संस्करणको शहिद स्मारक 'ए' डिभिजन लीगमा सरस्वती युथ क्बलबाट खेले । नेपाली लीगहरूमा सम्मानजनक प्रदर्शन गर्ने गरेका घिसिङलाई सानैदेखि फूटबलमा रुचि थियो । घर सिन्धुपाल्चोक भएपनि उनी राजधानीमै हुर्किए । राजधानीकै साँघुरा गल्लीहरूमा फूटबल के हो बुझ्न पाए ।

उनी पढ्ने स्कूल त्रिपुरेश्वरस्थित विश्व निकेतन । त्रिपुरेश्वर चोकसँगै टाँसिएको छ- दशरथ रंगशाला ।

रंगशालामा फूटबलको माहोल हुने नै भयो । उनी कक्षामा पढिरहँदा उनका खुट्टा भने रंगशालातिर दौडिन खोज्थे । तर खेल्न होइन, हेर्न । त्यतिबेला उनलाई लाग्थ्यो- कतिबेला छुट्टी होला र रंगशाला छिरुम् ।

स्कूल पढ्ने फुच्चेलाई कहाँ सजिलो थियो र रंगशाला छिर्न । तर घिसिङले सिनियर दाइहरूको सहयोग माग्थे र भित्र छिर्थे ।

बाल्यकालतर्फ फर्कँदै उनी भन्छन्, 'अन्तिम घण्टी बज्नेबित्तिकै दौडेर रंगशाला गइहाल्थ्यौं । सानोमा टिकट काट्न मिल्दैनथ्यो । कसैको हात समातेर दाइ मलाई रंगशाला छिराइदिनु भन्थेँ । र भित्र छिरेर गेम हेर्थेँ । त्यतिबेला मेरो उद्देश्य हुन्थ्यो कि जसरी पनि रंगशालाभित्र छिर्ने ।' 

रंगशालामा म्याच हेर्न थालेपछि उनलाई पनि लाग्यो- मैले अब जसरी पनि फूटबल खेल्नुपर्छ । त्यसपछि उनको हिम्मत जुट्यो ।

फूटबल खेलेर के गर्छस्?

उनले फूटबलमा भविष्य खोजिरहँदा अहिले जस्तो क्रेज थिएन । फूटबलप्रति अभिभावकहरूको धारणा उति सारो राम्रो नभएको उनको बुझाइ छ । भन्छन्, 'घरबाट बाबु तिमी फूटबल खेल्न जाउ भनेर बूट र बल किनिदिने अवस्था थिएन ।' परिवारले पनि घिसिङको 'फूटबल सपना'लाई राम्रो सपोर्ट गरेन । भन्छन्, ' फूटबल खेलेर के गर्छस् ? बरू पढ्, त्यता नबरालिए हुन्छ । आमाबाले यस्तै भन्नुहुन्थ्यो ।' तर उनी एकोहोरो लागिरहे ।

'फुच्चे'भनेर फर्काए

घिसिङ अग्लो कदका छैनन् । उनको उचाइ अहिले पनि औसत नै छ । त्यतिबेला उनले फूटबलको नियम बुझिसकेका थिए । खेल्न सक्छु भन्ने हिम्मत आइसकेको थियो । १६-१७ वर्षको उमेरमा उनलाई नाम चलेको प्रतियोगिता खेल्ने रहर जाग्यो । त्यो थियो- २०५६ साल चैतको खुकुरी कप । कुमार गुरुङ दाइसँग उनी काठमाडौं क्लबका लागि ट्रायल दिन गए । तर उनले ट्रायल दिन पाएनन् । त्यसको कारण पनि खासै ठूलो छैन । भन्छन्, ' मलाई फुच्चे देखेर पछि ट्राइ गर भाइ भनेर प्रशिक्षक मिगेन्द्र मिश्रले फर्काइदिनुभयो ।'

त्यसपछि उनलाई ब्याइज युनियनका लागि ट्रायल दिन कुमारले नै सहयोग गरे । संघर्षका दिनबारे उनी खुल्छन्, 'कुमार दाइले भोलि हाम्रोमा ट्रायलको लास्ट डेट छ । एकपल्ट ट्राइ मार न भन्नुभयो । अनि म भोलिपल्ट डाइरेक्ट पुल्चोक इन्जिनियरिङ कलेजको मैदानमा गएँ । त्यहाँ चाहिँ फ्रेन्ड्स् क्लबसँग फ्रेन्ड्ली म्याच राखिएको रहेछ ।'

काठमाडौं क्लबले सानो ठानेको घिसिङले ब्याइज युनियनको तर्फबाट चार गोल हाने ।

त्यसपछि उनी खुकुरी कपका लागि ब्याइज युनियनको तर्फबाट 'ओके' भए ।

फ्रेन्ड्ली म्याचको प्रभावले नै उनी नेपालगञ्जमा खेलिएको खुकुरी कपमा ब्याइज युनियनको सेटमै परे र मिडफिल्डको जिम्मा पाए । त्यहाँ पनि उनले आफ्नो खेल कौशल देखाए । कञ्चनपुरसँगको खेलमा क्लबले पाँच गोल हान्दा घिसिङको नाममा दुई गोल रह्यो । कुनै पनि प्रतियोगिताको डेब्यू खेलमै उनले आफूलाई प्रमाणित गरे ।

त्यो लगत्तै ०५७ सालमा 'ए' डिभिजन लीग शुरू भयो ।

अनि उनले ब्याइज युनियनबाट लीगमा डेब्यू गरे । उनी भन्छन्, 'ब्याइज युनियनका प्रशिक्षक सुनिल तुलाधरले राम्रो खेलेको भनेर टीममा पार्नुभयो ।'

'राष्ट्रिय टीममा नटिक्नु मेरै गल्ती'

घिसिङसँग लीगको मात्रै अनुभव छैन । उनी कुनै बेला राष्ट्रिय टीमका खेलाडी पनि हुन् । उनले दुई पटक अन्डर-१९ को खेल खेलेका छन् । त्यस्तै उनले सिनियर टीमको तर्फबाट पाकिस्तानमा सम्पन्न ९ औं साफ पनि खेलेका छन् । उनका अनुसार नेपालको समूहमा भुटान र श्रीलंका थियो । नेपालले श्रीलंकासँग १-० ले  हार्दा भुटानसँग गोलरहित बराबरी खेल्यो । उक्त साफमा नेपालले राम्रो नजिता हात नपारे पनि आफ्नो र विजय गुरुङको प्रदर्शनलाई लिएर मानिसहरूले प्रशंसा गरेको उनी बताउँछन् । भन्छन्, 'मानिसहरूले कलिलो भएपनि राम्रो खेलेको छ भन्थे ।'

तर उनी लामो समयसम्म राष्ट्रिय टीममा भने परेनन् । उनी कारण खुलाउँदै भन्छन्, 'म राष्ट्रिय टीममा नपर्नु मेरै गल्ती हो । न म क्लोज क्याम्पमा गएँ न ट्रेनिङमा नै ।'

किन ?

उनी भन्छन्, 'मैलै अलि चाँडै विवाह गरेँ । परिवारिक कारण थियो । मैले परिवारलाई बढी समय दिनुपर्ने भएकाले फूटबलमा समय दिन सकिनँ ।'

उनले फूटबललाई समय दिन नभ्याउँदा पनि एन्फाका सदस्यहरूले ट्रेनिङका लागि घरसम्मै लिन जाँदा उनलाई निकै खुशी लागेको रहेछ । आफूप्रति त्यतिबेला एन्फाले देखाएको सद्भाव र माया नै ठूलो उपलब्धीको रूपमा लिन्छन् उनी ।

'अझै एक सीजन 'ए' डिभिजन खेल्न मन छ'

०५७ सालबाट 'ए' डिभिजन लीग खेलेका घिसिङलाई व्यावसायिक फूटबलमा दुई दशक पार गर्न मन छ । भन्छन्, 'यत्रो वर्ष फूटबलमा योगदान दिइयो । अब एक वर्ष ए डिभिजन लीग खेलेर फूटबलमा २० वर्ष पूरा गर्न मन छ ।'

अब नयाँ पुस्तालाई फूटबलमा मौका दिनुपर्ने उनको भनाइ छ ।

सँगै खेलेका साथीहरू कोही विदेशमा छन् त कोही आफ्नै व्यवसायमा छन् तर उनी अझै पनि मैदानमै बलसँग भिडिरहेका छन् । उनले अझै पनि खेलेको देखेर पुराना साथीहरूले भन्दा रहेछन्- राजकुमार तँ अझै फूटबल खेलिरहेको छस् ? कति खेल्छस् ?

त्यसैले उनी अब बिस्तारै फूटबलबाट विश्राम लिन चाहन्छन् । तर पूर्ण रूपमा भने होइन । उनी प्रशिक्षण र टीम म्यानेजमेन्टमा ‍फूटबलसँगै हुनेछन् ।

अब उनको एउटै मात्र धोको छ- अर्को सीजन जसरी हुन्छ 'ए' डिभिजन खेल्ने ।