चैत १, २०८०
सर्वोच्च अदालतको परमादेशले प्रधानमन्त्रीबाट पदमुक्त भएपछि नेकपा एमालेका अध्यक्ष केपी शर्मा ओली बालुवाटारबाट रित्तो हात फर्केका थिए, २०७८ असार ३० गते । संसद् विघटनको अवगाल छँदै थियो, लामो समय सँगै राजनीति गर...
एक जना कोरियाली साथी भन्दै थिए – हामी कोरियनको इतिहास के हो भने कुनै बेला नेपालले कोरियाली जनताका लागि खाद्यान्न सहयोग गथ्र्यो । तर, अहिले कोरिया र नेपालको अर्थतन्त्रको परिदृष्य फरक छ । कोरिया विकासको गतिमा छ, नेपाल विकासको बहसमै छ ।
तपाईं अहिले हेर्न सक्नुहुन्छ, कोरिया सरकारले कोरिया अन्तर्राष्ट्रिय सहयोग नियोगमार्फत् मात्र नेपालमा ५० मिलियन अमेरिकी डलरभन्दा बढी नेपालका सरकारी र गैरसरकारी क्षेत्रमार्फत् खर्च गर्ने हैसियत बनाएको छ । यति मात्र होइन, विश्व बजारमा नेपालजस्ता थुप्रै देशलाई कोरियाले विभिन्न क्षेत्रमा सहयोग गर्दै आएको छ । त्यसो भए कोरियाको यो प्रगतिको मुख्य कारक के हो त ? मेरो प्रश्नमा उसले उत्तर फर्काए – हामीसँग दक्ष मानव स्रोत थियो र छ । त्यसैको प्रभावकारी प्रयोगले हाम्रो देशले विकासको गति लिएको हो ।
अर्की एक जना अमेरिकी नागरिक राचेलले एक प्रसङ्गमा भनिन् – ‘टाइम इज मनि’ । सैद्धान्तिक कुरालाई सहमति जनाउँदै मैले प्रतिवाद गरे – विकसित देशमा समयको महत्व कति हुन्छ, म राम्रोसँग जान्दछु । तर, नेपालमा यसको भावार्थले मेल खाँदैन । उनले फिस्स हाँस्दै भनिन् – हाम्रो देशमा आफ्नै परिवारको सदस्यसँग कहिले–काहीँ हप्तौसम्म भेट हुँदैन । उनले फेरि थपिन् ‘वी हेभ नो इनफ टाइम टु स्लिप । स्टिल इन दिस डिकेट नेपलिज आर स्लिपिङ्ग विथ आउट ड्रिम एण्ड सोसिअल रिस्पोन्सिविलिटी ।’
एक दिन त्यही कोरियालीले एउटा प्रसङ्गमा भने – मैले नेपाल सरकारको जनसंख्याको प्रतिवेदन हेरेको छु कि नेपालमा कुल जनसंख्याको करीब ४० प्रतिशत जनसंख्या ३५ वर्षमुनिको छ । एक हिसाबमा नेपाल युवाको देश हो । यो मानव स्रोतलाई सरकारले सही ठाउँमा प्रयोग गर्न सके देश र जनताले छोटो समयमा परिवर्तनको महशुस गर्न सक्छ ।
केही समयदेखि नेपालमा कार्यरत यी विदेशी मित्रलाई तपाईलाई नेपाल कस्तो लाग्यो ? सोचेजस्तै वा फरक भन्ने विषयको छलफलका क्रममा उनीहरूले फेरि थपे – ‘हेयर इज नो सिस्टम एभरीवेयर पिपुल वारगेनिङ्ग फर मनि’ ‘अस्पतालमा पनि सिस्टम छैन, सार्वजनिक सवारी व्यवस्थित छैनन् । होटलमा विदेशी भन्यो कि पैसा धेरै माग्छन् । हवाई सेवा सुरक्षित छैनन् । तपाईलाई थाहा छ ? हाम्रो देशमा सिस्टम छ । सबैले सिस्टमभित्र बसेर काम गर्नुपर्छ ’ उनीहरुको भनाइको सारांस थियो ।
मैले यी प्रसङ्ग किन जोेड्न खोजेको हो भने सौभाग्यवश मैले देशको थुप्रै जिल्ला घुमेको छु । मुख्यतः मधेश, तराई, सुदूरपश्चिम अनि कर्णालीका थुप्रै वस्तीमा पुगेको छु । ती दूरदराजका गाउँमा युवा प्रायः भेटिँदैनन्, भएका किशोरकिशोरीमा कुनै रहर लाग्दा सपना भेटिँदैनन् । भविष्यको लक्ष्य भेटिँदैनन् । यस्ता थुप्रै ठाउँ घुम्दा मैले त्यही कोरियनले भनेको कुरा धेरै पटक सम्झेको छु । प्रतिवेदनले देशलाई युवाको देश भन्छ । तर, विकट अनि देशका गाउँ त बुढो पो भइसकेछन् । सपनाविहीन गाउँ, गाउँलेहरू मर्दा–पर्दा मलामी पाउँदैनन् । गाउँमा अनुहार चाउरिएका बाआमा र त्यही केटाकेटी हुकाइरहेकी महिलाहरू छन् । अझै महिला पनि बालबच्चाको गुणस्तरीय पढाइको लागि भन्दै शहरमै बस्छन् ।
कर्णाली प्रदेशको मुगु जिल्लाको सोरु गाउँपालिका जाँदै गर्दा बाटोमा १ जना १६ वर्षे युवा भेटे । अनौपचारिक कुरापछि मैले सोधे भाइ स्कूल जाँदैनौ ? उनले रुखो जवाफमा गजबको उत्तर फर्काए – ‘पढेर क्या गन्र्या । जसरी पनि पैसा कमाउने हो । मेरो उमेर नपुगेर मात्र हो । अहिले १६ वर्षको भए । १० कक्षामा पढ्छु, परीक्षा दिन मात्र स्कूल जान्छु । अब अर्को वर्ष १७ वर्ष पुगेपछि पासपोर्ट बनाउने हो, विदेश जाने हो । गाउँका सबै दाईहरू विदेश छन् । कोही विदेश जान भनेर शहरमै बसेका छन् ।’ काठमाडौंको कुनै मेनपावर कम्पनीको नाम लिएर उनले आउँदो वर्षको लटमा आफू लगायत १२ जना गाउँका युवा विदेश जाने गोप्य कुरा खोले ।
विकसित देशमा केही महत्त्वपूर्ण सवालबाहेक प्रायः नागरिक खासै चासो राख्दैनन् । जिम्मेवार सार्वजनिक व्यक्तिका धारणाप्रति पनि अपेक्षित प्रतिक्रिया देखिँदैन । मुख्यतः दक्षिण एसियाका जनताले अनावश्यक कुरामा चासो राख्छन्, त्यसमा पनि नेपाली युवामा अलि बढी नै यो प्रवृत्ति देखिन्छ । यसो भन्दै गर्दा मैले सामाजिक सञ्जालको प्रयोगमाथि र युवा मस्तिष्कको प्रभावमाथि प्रश्न गर्न खोजेको कदापी होइन, शंका भने पक्कै हो ।
हामी युवाले समाजमा विद्यमान विभेदका सवाल, समाजका जनजीविकाका सवाल, समाज अनि राज्यका गलत प्रवृत्तिका सवाल, देश विकासका सवाल, विकृत राजनीतिका सवालमा जति बहस र छलफल गर्नुपर्ने हो, गर्न सकेनौ । जिम्मेवार नागरिकको दायित्व, शिक्षित युवा जमातको कर्तव्य देश निर्माणको एउटा पाटो बन्नुपर्ने होइन ?
हुन त भारतीय प्रधानमन्त्री गत वर्ष मात्र सामाजिक सञ्जालमा सबैभन्दा बढी ‘फलोअर’ भएको वर्ष व्यक्ति घोषणा नै भए । यस अर्थमा नेपाली भएकोमा गर्व गर्ने ठाउँ भने हामीले पनि बनाएका छौं । पहिलो इन्डियन आइडलमा जम्मा ३ करोड नेपालीले करीब १ सय २७ करोड जनसंख्या भएको भारतलाई उछिन्यौं । हामीले प्रशान्त तामाङ्गलाई नेपाली इन्डियन आइडल बनायौं । अर्को प्रख्यात भारतीय ‘रियालिटी सो लिटल च्याम्प’मा पनि तेरियालाई हामीले जितायौं । विभिन्न अरु क्षेत्रका प्रतिस्पर्धीलाई पनि हामीले अन्तर्राष्ट्रिय मञ्चमा विजेता बनाएका छौं । यस अर्थमा हामी एक नेपालीले अर्को नेपालीको भलाईप्रति कति जिम्मेवार छौं ? प्रष्ट हुन्छ ।
फिफा विश्वकप खेल जगतको महान पर्व नै हो । सन् १९३० मा शुरू भएको विश्वकप सन् २०१८ सम्म आई पुग्दा २१ औं संस्करण रसियामा सञ्चालन भइरहेको छ । १४ जुनबाट शुरू भएको विश्वकप आउँदो १५ जुलाईमा सम्पन्न हुँदैछ । विश्वकपका सवालमा रमाइलो पक्ष त के छ भने एसिया महादेशका थोरै देश विश्वकपमा सहभागी छन् । सिंगो दक्षिण एसियाले विश्वकपमा प्रवेश पाएको गौरवको इतिहास छैन । यसको मतलब हाम्रो देश मात्र होइन, सिंगो एसिया महादेशले खेलकुदमा खासै चासो नदिएको प्रष्ट हुन्छ । तर, उदेकलाग्दो विषय हामी नेपाली युवालाई विश्वकप नराम्रोसँग लागेको छ, जुन आवश्यक पनि होइन ।
विगत र वर्तमान अवस्थामा नेपालले पनि खेल जगतमा उत्साहजनक प्रगति गर्न नसकेको होइन । तर पनि जीवन र उद्देश्यविहीन नेपाली खेल क्षेत्रमा कयौं हस्ती निराशासहित खेल क्षेत्रबाट हराएका छन् । यति मात्र होइन, मिडियामा आफैंले प्राप्त गरेका मेडल बेचेर गुजारा चलाइरहेका तीता समाचार सम्पे्रषण हुँदा खेल जगतसँग सरोकार राख्ने क्षेत्र र स्वयम् राज्य र सरकार खेल क्षेत्रप्रति चासो नदिएको प्रष्ट्याउँछ । विश्व जगत्मा देशलाई परिचित गराउन खेल जगतको महत्त्वपूर्ण भूमिका रहेपनि हाम्रो देशले विश्व खेल क्षेत्रमा प्रभाव निर्माण गर्न नसकेकोमा हामी नेपाली खेलप्रेमी बाहिरी दुनियाँको फण्डामा बहस गरिरहेका छौं ।
देशमा राजनीतिक परिवर्तन संस्थागत हुँदै गर्दा हामी युवाले विकास मोडलबारे बहस गर्न सकेनौं, जति हामीले गर्नुपथ्र्यो । देश विकासमा युवाको भूमिका के हुने ? हामी युवाले बहस गर्न सकेनौं । सामाजिक विकृति र विसंगतिविरुद्ध सचेत युवाले बहस गर्न सकेनौं, जति हाम्रो समाजलाई आवश्यक थियो र छ । शैक्षिक क्षेत्रका विकृतिका सवालमा हामीले बहस गर्न सकेनौं, जति हामीलाई आवश्यक थियो ।
अस्ति मात्र कालिकोटमा दलित महिलाको हत्या भयो । कुनै युवाले त्यो सवालमा बोलेनन् । केही दिन अगाडि मात्र दलित जनप्रतिनिधिले डेरा नपाएका बडो लज्जाबोध हुने समाचार सम्प्रेषण भए । कोही युवा साथी सार्वजनिक रुपमा बोलेनन्, संविधान निर्माणका बेला संविधान सभाले जनतासँग राय लिँदा हामी युवाले खासै सिर्जनात्मक सल्लाह दिन सकेनौं ।
विश्वकप र खेल जगतलाई हामीले सम्मान गर्नैपर्छ । तर, नेपाली युवामा विश्वकपको नचाहिँदो प्रभाव देखिएको छ । हाम्रै छिमेकी भारतले क्रिकेटमा विश्वकप जित्दा, गाली गर्नेे हामी नेपाली युवा अहिले होटलमा बसेर भोट्का तान्दै मेस्सी, रोनाल्डो, नेयमार र मुसाहरूको भजन गाएर नेपाली समाजलाई के फाइदा हुन्छ ?
विश्वकपबारे जति हामी बहस गरिरहेका छौं, त्यति बहस नेपाली खेलकुद क्षेत्रको विकासका पक्षमा गर्ने हो भने देशले निकास पाउन सक्थ्यो । जति हामी खेलाडीको बारेमा बहस गरिरहेका छौं, त्यति बहस नेपाली खेलाडी र सम्भावित खेल क्षेत्रको बारेमा बहस गरिदिने हो भने मात्र पनि नेपाली खेलाडीमा अर्को आशालाग्दो पुस्ता जन्मिन्थ्यो, खेल क्षेत्रका हस्तीमा उर्जा जन्मिन्थ्यो । हामी आफूभित्र प्रतिभाको खोजीमा लाग्न सकेका छैनौं, बरु छिमेकीको प्रगतिबाट पनि गर्व गर्न सकेका छैनौं ।
हामीलाई थाहा छ, देश अनि समाजमा अहिले थुप्रै समस्या विद्यमान छन् । आउ हामी त्यहाँनिर बहस गरौं ।
हामी युवाको सिर्जनात्मकतालाई देश विकासमा कसरी प्रयोग गर्ने ? त्यहाँनिर बहस गरौं । नीति निर्माणको क्रममा हाम्रा प्रतिनिधिलाई सुझाव सल्लाहका लागि बहस गरौं । राज्यमा व्याप्त भ्रष्टाचार नियन्त्रणका लागि प्रभावकारी रुपमा युवाको परिचालन कसरी गर्ने ? त्यहाँनिर बहस गरौं । युवा जमातमा अनावश्यक बहस गर्ने हो भने यो देश कसले बनाउने ? ब्राजिल आएर बनाउने हो हाम्रो देश कि पोर्चुगल आएर बनाउने हो ?
समाजमा विद्यमान छुवाछुतजस्तो विकृत रुपलाई कसरी निर्मूल पार्ने ? आउ त्यहाँनिर बहस गरौं । शिक्षामा विद्यमान असमानतालाई कसरी अन्त्य गर्ने ? बेरोजगारी समस्याको हल कसरी गर्ने ? सरकार र राज्यलाई सुझाव सल्लाह दिन बहस गरौं ।
स्थानीय स्रोतसाधनको प्रभावकारी प्रयोग कसरी गर्ने ? वातावरणमा नराम्रो पर्यावरणीय प्रभाव परिरहेको छ, यसका सवालमा बहस गरौं । देशका कुना कन्दरामा जन्मिएका प्रतिभालाई कसरी फलाउने फुलाउने ? सर्वसुलभ शिक्षा र गुणस्तरीय शिक्षाका आधार के हुन सक्छन् ? समाजमा विद्यमान लैंगिक, जातीय विभेदलाई कसरी अन्त्य गर्ने ? बहस गरौं ।
हामीसँग समस्याका चाङ छन्, ती समस्याबाट देशलाई कसरी मुक्त गर्ने ? जिम्मेवारी सरकार र राज्यको हो भन्ने, अनि दायित्व र कर्तव्यबाट एउटा युवा नागरिक भाग्न मिल्छ ? युवा जिम्मेवार बन्ने कि नबन्ने ?
विश्वकप कसले जित्छ ? कुन खेलाडीले कति गोल हान्छ ? यो हाम्रो सरोकारको विषय होइन । अहिले देशमा व्यवस्था फेरिएको छ, राजनीतिक कोर्स बदलिएको छ । बेग्रल्ती जनताका इच्छा आकांक्षा छन् । यति मात्र होइन, सिङ्गो युवाका सपना साकार पार्ने वचन हाम्रो सरकारले दिएको छ । यो अभियानमा सिर्जनात्मक बहस र छलफल गरौं, देश बनाऔं । हामीले देश बनाए हाम्रो सन्तानले यही भूमिमा विश्वकप खेलाउने सौभाग्य पाउलान्, विश्व जगतलाई हाम्रो भूमिमा निम्तो दिन पाउलान् ।
युवा जमातमा अनावश्यक बहस गर्ने हो भने यो देश कसले बनाउने ? ब्राजिल आएर बनाउने हो हाम्रो देश कि पोर्चुगल आएर बनाउने हो ? समयको मूल्यलाई समयमै बुझेर देशको भविष्य र सन्तानको भविष्य बनाउने महान् अभियानको थालनी गरौं, जय युवा !
सर्वोच्च अदालतको परमादेशले प्रधानमन्त्रीबाट पदमुक्त भएपछि नेकपा एमालेका अध्यक्ष केपी शर्मा ओली बालुवाटारबाट रित्तो हात फर्केका थिए, २०७८ असार ३० गते । संसद् विघटनको अवगाल छँदै थियो, लामो समय सँगै राजनीति गर...
सरकारमा सहभागी मन्त्रीको कार्यक्षमतालाई लिएर प्रश्न उठेपछि अहिले सरकारमा रहेका मन्त्रीलाई फिर्ता बोलाएर मन्त्रिमण्डल पुनर्गठन गर्न सत्तारुढ दलहरूभित्र दबाब बढ्न थालेको छ । अपवादबाहेक सरकारमा सहभागी मन्त्रीले जनअपे...
फागुन २१ मा नाटकीय ढंगले सत्ता समीकरण बदलिएको दुई महिना पनि नबित्दै नयाँ समीकरणका लागि कसरत भइरहेको संकेत देखिएको छ । नेपाली राजनीति तथा सत्ताका खेलाडीसँग निकट विश्वसनीय स्रोतले भित्रभित्रै अर्को नयाँ स...
देशका विभिन्न शहरमा गरिब–मजदूरहरूले छाक काटेर सहकारीमा जम्मा गरेको पैसा बदनियतपूर्ण ढंगले हिनामिना गरेर टेलिभिजनमा लगानी गरेको विषयले बजार तातिरहेको छ, जसमा जोडिएका छन् रास्वपा सभापति रवि लामिछाने...
एकाधबाहेक अधिकांश मन्त्रीले प्रभावकारी कार्यसम्पादन गर्न नसकेपछि प्रधानमन्त्री पुष्पकमल दाहाल ‘प्रचण्ड’ स्वयंले मन्त्रीहरूलाई प्रस्ट चेतावनी दिएका छन् । नेपालीलाई नक्कली भुटानी शरणार्थी बनाएर अमेरिका ला...
चरम आर्थिक संकटबाट गुज्रिएको श्रीलंकाले सन् २०२२ को अन्त्यतिर औषधि किन्ने क्षमता पनि गुमाएको थियो । ५० अर्ब डलरभन्दा बढीको विदेशी ऋण 'डिफल्ट' भएको थियो भने लाखौंले रोजगारी गुमाएका थिए । दशौं लाख मान्छे...
मानव स्वभाव प्रायः म र मेरो भन्ने हुन्छ । जस्तोसुकै आदर्शको कुरा गरे पनि, जतिसुकै महान देखिन खोजे पनि यी म र मेरोमा अलिकति धक्का लाग्नेबित्तिकै, ढेस पुग्नेबित्तिकै त्यस्ता आदर्श र महानता कुन सड्को ‘फू&rsquo...
२०६२ सालपछिको कुरा हो, अख्तियार दुरूपयोग अनुसन्धान आयोगका एकजना उपसचिव र एकजना शाखा अधिकृत कम्पनी रजिष्ट्रारको कार्यालयमा सरुवा भएर गए । यति मात्र होइन, राष्ट्रिय सतर्कता केन्द्रका एक उपसचिव पनि सोही कार्यालयमा...
धेरै पहिलेको कुरा हो एक जना सज्जनका दुई भाइ छोरा थिए । उनीहरूबीच निकै मिल्ती थियो । एकपटक भगवान्ले आएर वरदान माग भनेकाले उनीहरूले अमरताको वर मागेका थिए । उनीहरूको कुरा सुनेर भगवान्ले भने– ‘...