‘बधाई छ नयाँ गर्लफ्रेन्ड बनाएछौ ।’ – उसले लामो समयपछि म्यासेज गरी ।
‘हाहाहा’ – मेरो हाँसो जम्मा तीन अक्षरको थियो ।
‘के तिमीलाई कहिलेकाहीं मेरो याद आउँछ?’ – मैले म्यासेजको रिप्लाई नै गरिन ।

कहानी झ्यालको पर्दाबाट सुरु भएको हो । तर अन्त्य त्यही पर्दाले गर्न सकेन । हामीमा खुला पर्दाले झन आत्मीयताको गाँठो कसिदियो । गाँठो पुरानो भएपछि कच्चा हुन्छ भन्ने छैन रैछ ।

घामका उज्यालाहरू जबरजस्ती झ्यालको पर्दाबाट भित्र छिर्न खोज्दै थिए । उसले पर्दा खोली र कोठालाई अझ उज्यालो बनाई । लाग्यो, उसले आफ्नो गोपनियताको एक पाटो पर्दासँगै छरपस्ट पारिदिई । तर उसको नियोजित उद्देश्य थिएन त्यो । किनभने उसको तीन तल्ला माथिको कोठाको झ्याल मेरो कोठाको ठीक सामुन्ने छ भन्ने उसलाई हेक्का थिएन । कालो सीसा भएको घरमा बस्नुको एउटा फाइदा यो पनि हो ।

मैले उसको गतिविधि खुब नजिकबाट नियाल्न पाएको थिएँ । तर गतिविधि त्यति डरलाग्दा पनि थिएनन् । बरु डाहालाग्दा थिए । ऊ कोठामा एक्लै हुँदा आफ्ना गुडियाहरूसँग खुब समय बिताउँथी । कहिलेकाहीं छिनछिनमा कपडा बदल्थी । ऐना हेर्थी । तर रमाइला कार्यकलाप हेर्ने मेसो सधै भने जुरेको हुन्थेन । झ्यालको पर्दा खोलिएको हुनुपर्थ्यो ।

त्यसदिन म धैरे बेरसम्म उसको झ्यालको पर्दा खुल्ने आशामा आफ्नो झ्यालको कालो सीसाबाट बाहिरी दुनियाँ हेरिरहें । लगभग आधा घण्टापछि उसले आफ्नो झ्यालको पर्दा खोली । यो बिहानी परिवेश हो । ऊ कोठामा एक्लै बस्ने गर्थी । सुनेको थिएँ, ऊ एक सम्मेलनमा भाग लिन काठमाडौं आएकी थिई ।

सोही घरकी दिदीसँग मेरो राम्रो सम्बन्ध थियो । उनको एकमात्र छोरोलाई मैले होम टिउसन पढाउथें । त्यो पनि कम शुल्कमा ।

एकदिन अफिस जाने बेलामा दिदीलाई सोधें – ‘तपाईको घरमा बस्ने ती नयाँ मान्छे को हुन् दिदी?’
‘मेरी बैनी हुन् । किन?’

‘नयाँ देखेर । सोधेको मात्र नि दिदी ।’ – मैले मुस्कुराएर यत्ति भनें ।

ती दिदीको छोरो मसँग खुब नजिकिएको थियो । दिनमा एकपटक मेरो कोठामा आएकै हुन्थ्यो । म प्राय लामो समयसम्म क्लासिक गीतहरू सुनेर बस्थें । ऊ आउँथ्यो । एकछिन हल्ला गर्थ्यो । मैले झ्यालबाट हेर्नुको अर्थ कहिल्यै बुझ्दैनथ्यो । उसकी सानीमा हुन् भन्ने थाहा भएपछि मैले एकदिन त्यो केटोलाई सोधें – ‘तिम्री ममी राम्री कि सानिमा?’

उसले सहज उत्तर दियो – ‘सानिमा नि ।’

म एक सासको हाँसो हाँसें । किनभने मलाई पनि उसकी सानिमा प्यारी लाग्न थालेको थियो ।

दिन भर्खरै सुरुवात भएको थियो । हरेक दिन झ्यालबाट उसको दर्शन गर्दागर्दै म ऊप्रति आकर्षित भइसकेको थिएँ । उसले बिहानी सन्ध्यामा मोडलले झैं आफ्नो कोठामा क्याटवाक गर्थी । यताउता गर्थी । ज्यान तन्काउँथी । कसरत गर्थी । त्यसपछि बाहिरी वस्त्र लगाउँथी । र, पर्दा बन्द गर्थी ।

केही दिनपछि उसको र मेरो पसलमा भेट भयो । उसले मलाई नचिनेपनि मैले उसलाई चिनिसकेको थिएँ । पसलमा साहुजीले चिनी जोख्दै थिए । म एकछिन त केही बोल्नै सकिन । बोल्न खोजें । तर, सकिन । पसलतिर हेरेरै हिम्मत जुटाएर मैले मुस्कुराउँदै भनें – ‘छ नि, कसरत गर्नका लागि कोठा अलि सानो छ हैन र?’
उसले मेरो कुरालाई नसुने झैं गरी । तराजुमा आँखा डुलाई । एकछिन पछि अलमल परेर फिस्स हाँसी । त्यो हाँसोमा आवाजको मात्रा शून्य थियो ।

कस्लाई भन्या? – उसले हाँसो बन्द गरेर ठाडो उत्तर दिई ।
‘तिम्र्रै कुरा गरेको हो ।’ – मैले मुस्कुराएँ ।
‘बुझिन त ।’
‘मैले प्राय बिहान उठ्ना साथ तिम्रो दर्शन गर्नुपरेको हुन्छ ।’

यतिबेला भने ऊ आवाजसहित हाँसी । पसलेले पुलुक्क हेर्‍यो । हामी अब कुरा गर्नका लागि इच्छुक त थियौँ । तर परिवेश मिलिरहेको थिएन । मैले सानो चिटमा मेरो नम्बर उसले किनेको सामान राखिएको झोलामा राखिदिएँ । र, पसलेलाई चिनीको पैसा दिँदै भनें – ‘म्यासेज मी ।’
उसले एकपटक घुरेर हेरी । मलाई खुब रमाइलो लागिरहेको थियो । तर उसले फर्केर हेरिने । हाम्रो पहिलो संवाद यतिमै सीमित भयो ।

त्यो दिन मेरो लागि बहुत लामो दिन बनेर आयो । उसको म्यासेज कुरेर समय बिताएँ । तर न म्यासेज आयो, न झ्यालको पर्दा खुल्यो । त्यतिबेला मलाई दिक्क लाग्नृुको अर्को कारण उसले पर्दा बन्द गरिरही । साँझपख मैले उसलाई पसलमा आएको देखें । किन्नुपर्ने सामान त केही थिएन । तर पनि हतार हतारमा पसलमा गएँ । रिचार्ज कार्ड मागें । मलाई देख्नासाथ ऊ हिँडी । मलाई साँच्चै नरमाइलो लाग्यो ।

शायद उसले इग्नोर गरी । हुन त हामीबिच के नै कुरा भएको थियो र उसले सम्झौता गर्न ?

तर पनि मलाई उसको म्यासेजको आशा लाग्न थालेको दुई दिन भइसकेको थियो । बिहान बिस्तारै उज्यालो हुँदै थियो । मोबाइलमा म्यासेज आयो । हतारिँदै म्यासेज हेरें । नयाँ नम्बरबाट एउटा शब्दविहीन म्यासेज आएको थियो । मैले सिधै रिप्लाई गरें – ‘पर्दा खोल । हिजोदेखि बन्द छ ।’

मलाई हाँसो पनि लागेको हो । रमाइलो पनि लागेको हो । नजिकैको आफ्नै मित्र जस्तो पनि लागेको हो ।

अहँ, म्यासेजको रिप्लाई आएन । फेरि झमक्कै साँझ पर्‍यो । र, साँझमा एकपटक पर्दा खोलियो । कोठा पहिले भन्दा चिटिक्कको देखियो । उसले पूरै शरीर ढाकिने गरी कपडा लगाएकी थिई । पर्दाबाट मलाई आफ्नो हातको माझी औंला देखाइ झैं लाग्यो । तर म प्रष्ट छैन यसबारेमा । त्यसपछि पर्दा फेरि बन्द भयो । अर्थात नम्बर उसकै हो भन्नेमा म पक्का भएँ ।

अहँ ! कुरा गर्ने मेसो मिलेन । समयले केही दिन पार गराइसकेको थियो । झ्यालका पर्दाहरू बन्द हुन थालेका थिए ।
‘किन नि सधै झ्याल बन्द?’ – मैले उसलाई म्यासेज ठेलें ।

दिनभरी म्यासेजको रिप्लाइ आएन । साँझपख मोबाइलले म्यासेजको संकेत गर्‍यो । हतपत मोबाइल हेरें । म्यासेज थियो – ‘फ्याउराहरूले जंगलबाट चिहाइरहे । खोर बन्द नगरी सुखै पाइन ।’

मलाई उम्दा हाँसो लाग्यो । एकछिन त हाँसो रोक्नै सकिन । त्यसो त मलाई उसको कल्पना गर्दा पनि हाँसो लाग्न थालेको थियो । किनकि उसका सुरुका क्रियाकलापहरू साह्रै तेजिला थिए ।

झ्यालका पर्दा बन्द हुन थालेका थिए । मलाई ऊसँग कुरा गर्न ठूलो रहर जागेर आएको थियो । लाग्थ्यो, त्यो रहर मेरो जिन्दगीको अन्तिम इच्छा हो ।

बेलाबेलामा उसलाई मोबाइलबाट फोन डायल नगरेको पनि होइन । तर उसले मेरो नम्बर कहिल्यै उठाउँदिनथी । सधै सुनिन्थ्यो – ‘माफ गर्नुहोला । तपाईले डायल गर्नुभएको नम्बर उठेन ।’

बन्द झ्यालले मलाई दिक्क बनाएको थियो । ऊ त्यहीं छे कि, कतै गई भन्ने पनि थाहा थिएन । छिमेकी दिदीलाई भेट्ने नाताले उनको घर गएँ । दिदीका छोराहरूले मलाई अंकल भन्थे । दिदीले भाइ भन्थिन् । कहिलेकाहीँ विदेशमा भएका उनका पतिदेवसँग मेरो कुरा पनि हुने गथ्र्यो । यही चिनजानको नातो सम्झेर म दिदीको घर गएँ ।

दिदीले मेरो स्वागतमा दुध नहालेको रातो चिया बनाइन् । मुुसुक्क हाँस्दै मलाई हार्दिकताका साथ बस्न आग्रह गरिन् ।
‘भाइले त कस्तो न्यास्रो मेटाइदिन्छौ मेरो ।’ – कफी लेखेको कपमा ल्याइएको रातो चिया दिँदै उनले भनिन् ।
खै किन हो, मलाई थोरै असहज लागिरहेको थियो । हजुरआमाका पालाका बेहुलीलाई झैं सरम लाग्यो । आधुनिक भाषामा ‘अड फिल’ भयो ।

‘कहिलेकाहीं त आउने गर्नुस् न भाइ । छोरोले पनि सारै राम्रो पढाउनुहुन्छ भन्छ ।’ – दिदीको सकारात्मक निम्ता थियो त्यो । मैले सुरुप्प चिया पिउँदै मुन्टो हल्लाएँ ।

‘दिदी त्यो माथि बस्ने केटी छे नि, गई कि कोठा सरी?’ – मैले कुराको दौरानमा युवतीको बारेमा सोधें ।
‘यहीं छे नि । कुरा भएको छैन र?’ दिदीले जिस्काइन् ।
मैले भनें, ‘छैन । नदेखेर मात्र हो ।’
‘सधै बिहान पाँच बजे प्राथनामा जान्छे त । भेट्नुस् न ।’ – उनले सुनाइन् ।
चियाको कप नजिकै राखेर मैले दिदीसँग जान्छु भनें । ती छिमेकी दिदीले मलाई दिनदिनै आउनका लागि आग्रह गरिन् ।

त्यसदिनदेखि मैले उनको झ्यालको पर्दा पनि ख्याल गर्न थालें ।

ठ्याक्कै अर्को दिन । मोबाइलले पौने पाँचको जनाउ घण्टी बजायो । झ्याप्प आँखा खुले । अरु दिन मलाई मोबाइलको घण्टी सुनेपछि झनै निद्रा लाग्थ्यो । त्यो दिन निद्राले छोड्यो । उत्तिखेरै दिमाग फ्रेस भयो ।

लगभग सात मिनेटमा रेडी भएर म उसको घरको ढोकानिर मोबाइल चलाउँदै धेरैबेरसम्म बसें । सेकेन्ड सुई कछुवाको रफ्तारमा चलिहेको थियो । वातावरण त्यति धैरै कोलाहलमा डुबिसकेको थिएन ।

एकैछिनमा ऊ आई ।

मलाई नदेखेझैं गरी । मैले सोधें, ‘आज किन ढिला?’
‘हैन, सधै यस्तै हो ।’ – उसले नरम भएर आवाज दिई ।
‘मलाई त यति नजिकबाट तिमीसँग बोल्दा गाह्रो भएझैं लाग्यो । किन होला?’ – उसका पाइलालाई पिछा गर्दै मैले सोधें ।
‘यस्तै हो आजकालका केटालाई । केटी देख्यो कि, तात्न थाल्ने ।’

मैले उसको जवाफको प्रतिक्रियामा हाँसो फर्काइदिएँ । उसले पनि आफ्ना सेता चटक्क मिलेका दाँत देखाइदिई । बिहानको झिसमिसे उज्यालोमा उसको मुस्कान प्रष्ट देखिन्थ्यो ।

हामीले लगभग सत्ताइस मिनेट परिचयात्मक कुरा गर्‍यौं । उसले जम्मा एक महिनाको लागि काठमाडौं आएको बताई । त्यतिबेला भने घडीको सेकेन्ड सुई दगुर्न थालेजस्तो लाग्यो । परिचयको सुरुवाती नै बिछोडको योजनासहित भएको थियो । मैले यत्ति बुझेको थिएँ ।

त्यसदिनदेखि हामी निरन्तर रुपमा कुरा गर्न थालिरह्यौं । उसले मेरो फोन उठाउन मात्र होइन । मेरो आग्रहमा पर्दा खोलिदिन पनि थाली । आफ्नो कोठाबाट उसको कोठा नियाल्दा मलाई हजुरबाले सुनाएका स्वर्गीय कथाकी राजकुमारी जस्ती लाग्थी ऊ । जसले सेताम्मे पोशाक पहिरिएर आफ्ना आकर्षक शरीरलाई विभिन्न हाउभाउ पुतलीझैं नाच्थी हजुरबाका कथामा ।

दुई हप्तामै हामी मिल्ने साथी भइसकेका थियौं । साथी पनि के भन्नु हामी प्रेमका भावना प्रस्तुत गर्न थालिसकेका थियौं । साँच्ची मैले मेरी गर्लफ्रेन्ड छे भन्ने भुलिसकेको थिएँ त्यो बेला । बेलाबेलामा कलेजकी गर्लफ्रेन्ड सिन्धुले फोन त गर्ने गर्थी । तर, मेरो ध्यान अर्को ध्रुवतिर आकर्षित भइरहेको थियो ।

सन्ध्या र मबीच श्रंगारका कुरा हुन्थे । व्यवहारका कुरा खासै हुँदैनथे ।

त्यसपछि, हामीले दिनदिनै भेट्ने वातावरण मिलायौं । हामी छुट्टिने समय पनि नजिकिन हतार गरिरहेको थियो । धेरै कुरा आदानप्रदानका लागि आतुर थिए ।

भेटमा कहिलेकाहीँ हामी जिस्किन्थ्यौं । मभन्दा धेरै त ऊ नै जिस्किन्थी होला । ऊप्रतिको आकर्षणले मलाई जिस्किन दिएको थिएन ।

केही हप्ता हामीले साथै बितायौं । मल्टिप्लेक्स हलमा फिल्म हेर्न गयौं । पुरानो हुनै लागेको बाइक चढेर हामी थुप्रै पार्कहरू घुम्यौं । सेल्फी खिच्यौं । अरुले थाहा पाउलान् कि भनेर ती सेल्फीहरू फेरि डिलिट गर्‍यौं ।

बेलाबेलामा सिन्धुसँग पनि पातलो कुरा भइरहेका थियो ।

केही हप्तामै हामीले त्यो समयलाई स्मरणीय होइन, अविस्मरणीय बनाएका थियौं । उसले भन्ने गर्थी, ‘भोलि हामी छुट्नुपर्छ । त्यसपछि त मलाई भुल्छौ होला है?’
मैले भन्ने गर्थें, ‘त्यस्तो पनि होला र?’

हामीले आर्कषणको एउटा सीमा पार गरिसकेका थियौं । तर पर्सी उसले काठमाडौंलाई बिदा गर्नुपर्ने थियो । अगाडिकै सिटमा टिकट काटिसकेको उसले सुनाएकी थिई । उसका यी वाध्यताहरू मलाई त्यति स्वादिला लागिरहेका थिएनन् । ऊ सधै त्यही कोठामा बसोस् र कहिल्यै पर्दा नलगाओस् भन्ने मान्यतामा थिएँ म ।

‘हामी छुट्ने बेला आएको छ । छोटो र मीठो साथका लागि धन्यवाद ।’, अन्तिम दिन उसले म्यासेज गरी ।
‘आज मेरो कोठामा बस्न आऊ न ।’, मैले हार्दिक अनुरोध गरें ।
‘त्यसो नगरौं होला । पर्दापारीको दूरी नै ठीक छ ।’
‘ह्या, प्लिज ।’

मैले तारन्तार अनुरोध गरेको हुँ । अन्ततः उसले भनी, ‘आऊ मेरो कोठामा ।’
त्यो मेरा लागि गोल्डेन मौका थियो । पर्दापछाडि देखेको बिम्बलाई मैले आफ्नै आँखाले हेर्न पाउने भएको थिएँ । मैले सधै खोलियोस् भन्ने चाहेको पर्दा केही समयका लागि बन्द होस् भन्ने मेरो चाहना पूरा हुनेवाला थियो ।
त्यो एक रातको कुरा हो । अर्थात वातावरण पूरै सुनसान थियो ।

उसले घरको मुल गेट खोली । भित्र दिदीले छोरालाई हकारेको आवाज बाहिरसम्मै भागिरहेको थियो । म तिनै आवाजहरूबीच लुकामारी खेल्दै उसको कोठामा पुगें ।

रात उज्यालो हुन आत्तिएजस्ता लागिरहेको थियो । मलाई फेरि रातकै सहारामा अर्को घरमा फुत्त भाग्नुपर्ने पनि थियो ।

उसको कोठा मलाई परिचित झैं लागिरहेको थियो । उसले अंकमाल गर्ने गुडियाहरू हाम्रो उपस्थितिमा मुसुक्क मुस्कुराएका थिए । सधैभरी झ्यालको बाटो हुँदै एक्लै आइरहने मनले आज ज्यान नै बोकेर ल्याएको थियो कोठासम्म ।
त्यो भेट अन्तिम भेट हुनसक्छ भन्ने हामीले अड्कल काटेका थियौं । त्यसैले हामी थोरै बेचैन थियौं ।

‘फेरि भेट होला त?’ हामी एउटै खाटमा आमने सामने बसेका थियौं ।
‘हुन सक्छ ।’ — म बिस्तारामा पल्टिएँ ।

ऊ पनि ठ्याक्कै मेरो अपोजिटमा पल्टिई । पर्दा बन्द थियो । लाइट मधुरो थियो ।

‘हनिमुन मनाउन लाग्याजस्तो भयो त ।’ – मैले सुृस्तरी भनें ।
उसको मुखबाट हाँसो फुत्कियो । लाग्छ, उसले हाँसो रोक्नै सकिन ।
हामीले एकआपसमा प्रेम साट्यौं । चुम्बन साट्यौं । हात मिलायौं । यसो गर्दा हाम्रो मन पनि बिस्तारै चलायमान भइरहेको थियो । वातावरण पूरै सुनसान थियो ।

पूरै सुनसान ।

छेउमा हामी दुवैका मोवाइल एकैठाउँमा बसेका थिए, जसरी हामी बसिरहेका थियौं । दिदीले सुन्ने डरले हामीले खुबै सानो स्वरमा कुरा गरिरहेका थियौं । त्यसैले पनि वातावरण पूरै सुनसान थियो ।

रात आफैमा सुत्न बाँकी थियो । उसले छेउमा राखिएको गुडिया तानी । र, हामी दुईको बीचमा राखिदिई ।
‘हाम्रो छोरो हो?’, मैले जिस्काएँ ।
‘यत्रो एक महिनाको संगतमा तिमी यति भल्गर छौ भन्ने लाग्याथेन ।’, उसले मलाई सम्झाउन थाली ।

मैले आफ्ना लस्करै मिलेका दाँत देखाएर एकपटक अल्छी हाँसो हाँसे ।

‘मलाई त तिम्रो माया लाग्न थालेछ ।’, उसले यसो भन्दा ओइलाएको मेरो मन फेरि जुरुक्कै उठ्यो ।

हामीले धेरैबेरसम्म प्रेमका कुरा गर्‍यौं । छुट्न नचाहेको वाध्यताको कुरा गर्‍यौं । मैले तिमीलाई माया गर्छु पनि भनिन । उसले पनि मलाई तिमीसँगै राख पनि भनिने ।

उसले हामीबीच सीमास्तम्भ बनाइएको गुडिया आफ्नो काखमा च्यापेर सुतेकी थिई । गुडिया तान्न खोज्दा झुक्केर मेरो हातले उसको छातीमा छोइदियो । ऊ एक्कासी आत्तिई । त्यसपछि मलाई अत्ताई ।

उसका आँखाहरूले केही भन्न खोजिरहेका थिए । उसको जिउले झगडा गर्न खोजिरहेको थियो । उसले बिस्तारै आफ्ना हातहरू चलाइरहेकी थिई ।
‘झुक्केर हो ।’ — मैले भनें ।
‘फेरि झुक्किऊ न ।’ — उसले जिस्काई ।

मलाई एकफेर हाँसो लाग्यो । धेरै अघिदेखि नै मेरो मन तङ्ग्रिसकेको थियो । उसले झन जिस्काइदिई ।
कतिपय अवस्थामा वातावरण शून्य हुन्थ्यो । शायद हामीले एकआपसमा कुरा गर्न सकिरहेका हुन्थेनौं । मनका कुराहरु पहिलो भेटमै कसरी साटफेर गर्न सकिन्छ भन्ने कुराले हामी दुवैलाई गलाएको थियो । मलाई त हाम्रो मित्रताको बन्दै गरेको पुल नै भत्किने हो कि भन्ने भय पनि थियो ।

मैले देखें, उसका आँखा राता भइसकेका थिए । गुडियालाई बेस्करी समाएकी थिई । म उसको नजिक नजिक सर्न थालें ।

एक्कासी कसैले ढोका ढकढक ग¥यो । सुरिलो आवाज सुनियो, ‘ए सन्ध्या ।’

उसको त्यो कामेच्छा एकाएक सेलायो । मेरो मन भने भने अझै सेलाएको थिएन । उसले भनी, ‘दिदी ।’

म भाग्दै बाथरुममा लुक्न गएँ । दिदीले सन्ध्यालाई बाहिरबाटै बोलाइन् । सन्ध्या गई ।

धेरैबेरसम्म पनि ऊ फर्केर नआएपछि म बाथरुमबाट निस्किएँ । एकाध घण्टा उसलाई कुरें पनि । फेसबुक खोलें । स्टाटस फुरेन । लामो समय नआएपछि उसको मोवाइल छेउमा शिथिल भएर बसेको मेरो मोबाइल खल्तीमा हालें । र, लुक्दै फेरि कोठामा फर्किएँ ।

अर्कोदिन उसले बिहानै फोन गरेर भनी, ‘सरी है ! हिजो भाइ बिरामी भएर हस्पिटल जानुपर्‍यो । हामीले मोबाइल छुटाएछौं ।’

मलाई रिस पनि उठिरहेको थियो । त्यसैले पनि मैले उसलाई रेस्पोन्स दिइन । हाम्रो कुरा त्यो दिनका लागि बन्द भयो । भेट त झन कहिल्यै भएन । शायद ऊ गाउँ फर्केकी हुनुपर्छ । तर, मलाई पछिसम्म पनि उसको यादले चिमोटिरहन्थ्यो । बेलाबेलामा उसले फोन गरेर हालखबर सोध्थी । मैले हालखबर सोध्थें । कुरा सकिन्थ्यो ।

सन्ध्या टाढिएपछि म सिन्धुसँग नजिकिएको थिएँ । टिउसन पढ्न आउने दिदीको छोरोले भनेको थियो, ‘सानिमाको त बिहे भैसक्यो रे !’
त्यसदिनदेखि मेरो मरेको मन झन मर्‍यो । भुइँतिर फर्केको उन्युजस्तो भयो ।

लामो समयसम्म सन्ध्यासँग कुरा भएको थिएन । उसको याद पनि लगभग लापत्ता भइसकेको थियो । दिउँसोको समय हुनुपर्छ । सिन्धु र म क्याफेमा कफी र चुरोटको मिक्स स्वाद लिइरहेका थियौं । एस्ट्रेछेउ राखेको मेरो मोबाइलमा नचिनेको नम्बरबाट फोन आयो ।

‘हेलो’, मैले हेर्न पनि नपाउँदै सिन्धुले उठाई ।

उताबाट कुनै रेस्पोन्स आएन । हामीबीच कुरा गरेको शायद उता सुनिएको थियो । सिन्धुले मेरो मुखमा पुलुक्क हेरी । मैले आँखिभौं निधारतिर लगें ।

साँझपख त्यही नम्बरबाट एउटा म्यासेज आयो ।
‘बधाई छ नयाँ गर्लफ्रेन्ड बनाएछौ ।’ – उसले लामो समयपछि म्यासेज गरेकी थिई ।
मसँग हाँस्नु बाहेक अरु प्रत्युत्तर थिएन । त्यसैले मैले ‘हाहाहा’ लेखेर पठाएँ ।
‘मेरो हसब्याण्ड पनि ठ्याक्कै तिमीजस्तै हुनुहुन्छ । कुनै दिन उहाँसँग भेटाउँला ।’ – उसले फेरि अर्को म्यासेज गरी ।
यसपटक त मसँग तीन अक्षरको ‘हाहाहा’ पनि बेस्वादको लागिरहेको थियो ।

---

---