अमेरिका, अस्ट्रेलिया, क्यानडा लगायतका देशमा गएर बस्न युवाहरूले नेपाली नागरिकता नै त्याग्ने गर्छन् । नक्कली शरणार्थी बनेर विदेश जान खोज्नेको लर्काे समेत चर्चामा आउँछ ।

तर विराटनगरका एक युवा भने विदेशमा कमाएको करोडौं रुपैयाँ नेपाल ल्याएर लगानी गरिरहेका छन् । विराटनगर महानगरपालिका–१२ दरैयाका गजेन्द्र शर्मा २ वर्षदेखि आधुनिक कृषिमा लागेका छन् ।

शर्माले १४५ गाई पालेका छन् । दैनिक १ हजार १०० लिटर दूध उत्पादन गर्छन् । फर्ममा दानापानी दिने, गोबर पखाल्ने, दूध दुहुने सबै काम ‘अटोमेटिक’ हुन्छ । त्यहीँ फर्ममै साइलेज फ्याक्ट्री छ । दाना उद्योग पनि त्यहीँ छ । गाई फर्मको रेखदेखका लागि पञ्जाबबाट स्पेसल डाक्टर ल्याएर उनले रोजगारी दिएका छन् ।

उद्योगमा अहिलेसम्म ४० करोड लगानी भइसकेको उनी बताउँछन् । ५ बिघा जग्गामा शुरू भएको फर्ममा अहिले ३२ जनाले रोजगारी पाएका छन् । 

उनी अहिले पनि विश्वविख्यात होटल सञ्चालक कम्पनी हिल्टनका उच्च ओहोदाका कर्मचारी हुन् । अहिले दुबईमा हिल्टनले सञ्चालन गरेको पाँचतारे होटलमा उनी म्यानेजर पदमा कार्यरत छन् । त्यसभन्दा अगाडि उनी चाइनामा थिए । उनकी पत्नी र २ छोरा अस्ट्रेलियामा छन् ।

सन् २००७ मा क्यानडामा उनले पीआर पाएका थिए । आफू जन्मे–हुर्केको ठाउँमा गएर केही गर्ने लक्ष्यका कारण पीआर त्यागेको उनले बताए । उनलाई छोराहरूले अहिले पनि अस्ट्रेलिया बोलाइरहेका छन् । २ छोराले नै पीआर पाइसकेको उनले सुनाए । चीनले कृषिमा आकर्षित गरेको उनले बताए ।  

पहिलो फेजको काम सकिएको र अब ८८ वटा गाई थप्नका लागि संरचना निर्माण भइरहेको उनले बताए । अहिलेको ४० करोड लगानीमध्ये १० करोड जति ऋण रहेको उनी बताउँछन् । अहिले दैनिक ४६ लिटरसम्म दूध दिने होलिस्ट्रियन जातका गाई फर्ममा रहेका छन् ।
 
उनले गाईका लागि घाँस तथा दानापानी उत्पादन गर्ने हेतुले सुनसरीका किसानलाई अग्रिम ४० प्रतिशत भुक्तानी गरेर मकै उत्पादनमा प्रोत्साहन गरेका छन् । किसानहरू पनि खुशी छन् । देवागंज गाउँपालिका–५ का २० परिवारले ३० बिगाहाभन्दा बढी क्षेत्रफलमा मकै खेती गर्ने गरेका छन् । ‘पहिला चाहिँ दाना छोडाएर दिनुपर्थ्यो, त्यही पनि समयमा पैसा पाइँदैन्थ्यो,’ देवांज–५ का राजेन्द्रप्रसाद साहले भने, ‘ढोड सहितको दाना लाग्दै गरेको मकै बिक्री हुने गरेकाले थोरै फाइदा छ ।’

दाना लाग्न थालेपछि कृषकले शर्माको फर्मलाई बेच्ने गरेका छन् । ३ महिनामै बोट सहितको मकै बिक्री हुन थालेपछि किसानले २ बाली मकै लगाउने गरेका छन् । उद्योगले गाईको खान्कीका लागि ८०० टन साइलेज आफैं बनाएर राखेको छ ।

बञ्जरा एग्रो, दरैया प्लास्टिक उद्योग र कुन्ती क्याटल फोडर सबै उद्योग एकठाउँमा सञ्चालन गरिरहेका छन् शर्माले । गजेन्द्रका ५२ वर्षका बुवा गोविन्दप्रसाद बञ्जरा मोरङ सुगर मिलका कार्यालय सहयोगी थिए । उनकी आमा रुक्मिणी बञ्जरा ठेक्कापट्टामा खेतीपाती गर्थिन् । उनले विराटनगरकै मिल्स माध्यमिक विद्यालयमा पढेका थिए । २०४२ सालमा एसएलसी गरेका गजेन्द्रले त्यसपछि महेन्द्र मोरङमा आईकम गरे । आईकममा उनले ९७ प्रतिशत नम्बर ल्याएका थिए । उनले क्याम्पसमा उत्कृष्ट विद्यार्थी भएर पढेका थिए ।

पूर्व प्रधानमन्त्री सूर्यबहादुर थापाका पीए अमोद कटवालको पशुपति एक्सप्रेस बस थियो । त्यो रात्रिबस  मोरङबाट काठमाडौं जान्थ्यो । अमोदको सहयोगमा उनी १५५ रुपैयाँ बुवासँग मागेर भविष्य खोज्दै काठमाडौं गएका थिए ।

काठमाडौंको शंकरदेव क्याम्पसबाट उनले व्यवस्थापनमा स्नातकको पढाइ सके । शंकरदेवमा पढ्दापढ्दै काठमाडौंमा जुद्धबहादुर श्रेष्ठलाई काममा लगाइदिन आमोदले अनुरोध गरेका थिए । जुद्धबहादुरले छोरा विनोदबहादुर श्रेष्ठको कार्पेट फ्याक्ट्रीमा महिनाको ९०० रुपैयाँ तलब दिने गरी २०४८ सालमा काममा लगाइदिए ।

उद्योगमा काम गर्दै गजेन्द्रले विद्यार्थीलाई ट्युसन पढाउने गरेका थिए । 

उनी त्यो उद्योगको मेनेजर पनि भए । उद्योगले उत्पादित सामान विदेश निर्यात गर्थ्यो । उद्योगकै कारण उनले स्वीटजरल्याण्डका नागरिकसँग काम गर्ने अवसर पाए । उनलाई स्वीटजरल्याण्डका नागरिकले  होटल म्यानेजमेन्ट पढ्न जान सुझाव दिएका थिए । सोही सुझावका आधारमा उनी होटल म्यानेजमेन्ट पढ्न स्वीटजरल्याण्ड गए । त्यहाँ उनले होटल म्यानेजमेन्टमा डिग्री हासिल गरे । डिग्रीपछि उनले कामको अवसर पाए । २३ वर्षदेखि उनले त्यही होटलमा काम गरिरहेका छन् ।

भियाना, अस्ट्रेलिया, कतार, अवुधावी, चाइना, क्यानडा, थाइल्यान्ड र दुबईमा पनि उनले काम गरे । आफूले गरेको काम र पाएको पारिश्रमिक ल्याएर कृषि क्षेत्रमा लगानी गरेको उनी बताउँछन् । 

कोशी प्रदेश सरकारले पनि विदेशबाट आएर नेपालमै केही गर्ने युवालाई प्रोत्साहन गर्ने बताउँदै आएको छ । अघिल्ला वर्षमा अनुदानमा मनपरी भएकाले अब अनुदान नभई उत्पादनसँग जोड्ने खालको कार्यक्रम ल्याएको कोशी प्रदेश सरकारका कृषिमन्त्री भक्ति सिटौलाले बताए । सरकारबाट शर्माजस्ता उद्यमीलाई कस्तो सहयोग हुन्छ ? हेर्न बाँकी छ ।