निर्माता एवं निर्देशक सन्तोष सेनले ‘प्रेम गीत ३’ निर्माणको क्षण सम्झेका छन् । उनले फेसबुकमा लामो सन्देश लेख्दै ‘प्रेम गीत ३’का लेखक एवं निर्देशक स्वर्गीय छेतन गुरुङलाई पनि सम्झेका छन् । अहिले बलिउडमा समेत चर्चा पाइरहेको फिल्म ‘प्रेम गीत ३’ स्वर्गीय छेतनकै सोँच रहेको उनले बताएका छन् । 

‘उहाँले हिमालको कुरा सुनाउनुभयो, हिमाली भेगमा विस्तारै–विस्तारै प्रेमिल तरिकाले बहिरहेको प्रेम कथा सुनाइरहनुभएको थियो’ सेनले लेखेका छन् ‘हिमालबाट बहिरहेको त्यो हिउँमा मैले त प्रेम र गीत देखेँ । लोभ लाग्यो, यसमा फिल्म बनाउन पाए त !’ तर, शुरुवातमा छेतनले यो असाध्यै महँगो र खर्चिलो फिल्म हुने बताउँदै केही वर्षपछि काम गर्ने बताएको सेनले सम्झेका छन् । 

‘मैले त्यो जवाफमा फेरि अर्को प्रश्न गरेँ, यसमा मैले लगानी गर्ने र तपाईं निर्देशक भएर काम गरियो भने के हुन्छ ?’ सन्तोषले छेतनले नै आफूलाई निर्देशनमा ल्याएको स्मरण गर्दै अगाडि लेखेका छन्, ‘उहाँले भन्नुभयो, सन्तोष तिमी पनि मेहनत गर्ने मान्छे हो । दिनरात यसैमा भविष्य खोजिरहेको मान्छे हो । काम गरौँ मिलेर । तिमी पनि मसँग निर्देशक भएर काम गर, मेरै कथा अनि मेरो र तिम्रो निर्देशनबाट यो काम सफल हुनुपर्छ । अन्यथा गाह्रो पर्छ । सक्दिनँ कि ब्रो ।’ 

त्यसपश्चात छेतन र सन्तोष दुई जनाको संयुक्त निर्देशनमा ‘प्रेम गीत ३’ बन्ने तय भयो । फिल्म छायाँकन भयो, रिलिज अगाडि गर्नुपर्ने कामहरू सकियो । २०७६ चैत २८ गतेका लागि रिलिज मिति तय गरियो । तर, कोरोनाका कारण सो समय फिल्म प्रदर्शनमा आउन पाएन । निर्माता एवं निर्देशक सन्तोषले छेतनको मृत्युको क्षणसमेत सम्झेका छन् । 

अहिले ‘प्रेम गीत ३’ले वाहवाही पाइरहेको छ । तर, यो हेर्न निर्देशक छेतन संसारमा छैनन् । ‘अहिले संसारभरले वाहवाही गरिरहेको छ । आम नेपालीले स्यावास भनिरहेका छन्’, सेन लेख्छन्, ‘तर, यो कुरा मेरो निर्देशक दाइले देख्न पाउनुभएको छैन । सायद भगवान बनेर माथिबाट त हेर्नुभएको होला । मिसिङ यु छेतेन दाइ ।’

यस्तो छ निर्माता एवं निर्देशक सन्तोष सेनको स्टाटस्

चलचित्र ‘मेरी मामु’को छायांकन हुँदै थियो । त्यसबेला एकजना क्षमतावान ब्यक्तिसँग भेट भयो । उहाँ क्षमतावान हो भनेर नाम सुनेको त थिएँ, उहाँसँग असाध्यै बाक्लो तरिकाले भेटघाट भएको थिएन । उहाँ पनि बिजी, म पनि त्यस्तै । उहाँले गरेका कामबारे हल्ला र चर्चा सुनेको थिएँ ।

तर, मनदेखि कुरा हुने गतिलो समय पाइरहेको थिएन । कुरामा कुरा चल्दै गर्दा उहाँले भन्नुभयो, ‘म ५–७ वर्षपछि यस्तो किसिमको फिल्म बनाउने सोँचमा छु, हेरौँ कत्तिको सफल भइन्छ ।’ म पनि २४ सैँ घण्टा फिल्म र फिल्मबारे कुरा साेचेरै दिन बिताउने मान्छे परेँ । त्यो माथि फिल्म मेकर्स परेँ । उहाँले हिमालको कुरा सुनाउनुभयो, हिमाली भेगमा विस्तारै–विस्तारै प्रेमिल तरिकाले बहिरहेको प्रेम कथा सुनाइरहनुभएको थियो । हिमालबाट बहिरहेको त्यो हिउँमा मैले त प्रेम र गीत देखेँ । लोभ लाग्यो, यसमा फिल्म बनाउन पाए त !'

मैले भने, – ‘यसमा फिल्म बनाउनुपर्छ । काम गर्न सकिन्छ । ५ वर्षपछि होइन, काम शुरु गरिहाल्नुपर्छ ।’ ‘सन्तोष ? यो त असाध्यै महँगो र खर्चिलो छ, पछि गरौँला’ – उहाँले मेरो जवाफमा अर्को जवाफ दिनुभयो । मैले त्यो जवाफमा फेरि अर्को प्रश्न गरेँ– ‘यसमा मैले लगानी गर्ने र तपाईं निर्देशक भएर काम गरियो भने के हुन्छ ?’ उहाँले भन्नुभयो, – ‘सन्तोष तिमी पनि मेहनत गर्ने मान्छे हो । दिनरात यसैमा भविष्य खोजिरहेको मान्छे हो । काम गरौँ मिलेर । तिमी पनि मसँग निर्देशक भएर काम गर, मेरै कथा अनि मेरो र तिम्रो निर्देशनबाट यो काम सफल हुनुपर्छ । अन्यथा गाह्रो पर्छ । सक्दिनँ कि ब्रो ।’ 

हातमा चुरोटको ठुटो फ्याकेर अर्को सल्काउनेबित्तीकै उहाँले फेरि भन्नुभयो, – ‘क्यान वि अर नट ?’ कस्तो गाह्रो भयो, हुन्छ भन्न । मैले सायद पहिलोपटक होला, लगानी गर्नु र निर्देशनको जोखिम मोल्नु फरक कुरा रहेछ भनेर फिल गरेको । मैले काम त शुरु गर्नु, बाँकी कुरा गर्दै जाऔँला भनेर ‘मेरी मामु’को काममा लागेँ ।

समय विस्तारै बित्दै गयो, कथा बन्यो । कलाकार छान्ने काम भयो । नाम ‘प्रेम गीत ३’ बन्यो, घोषणा भयो । छायांकन भयो । माइनस २०–२१ डिग्रीमा छायांकन भयो । चैत २८ मा प्रदर्शन गर्ने भनेर रिलिज डेट तय भयो । मिडिया भेटघाट र दर्शकसँग फिल्मबारे गफगाफ र यसबारे चर्चा गर्ने तथा जानकारी गराउने काम शुरु भयो । यता लाजिम्पाटमा फिल्मको सम्पादन भइरहेको छ ।

लकडाउनबारे हल्ला चल्दैछ । हामी अलिकति रिफ्रेसमेन्ट र अर्को एक प्रोजेक्टबारे कुराकानी गर्न उहाँ, मेरो हिरो प्रदीप (खड्का)लगायत धुलिखेल गयौँ । केही दिन गफ गर्‍र्यौं । कुराकानी भयो । त्यहाँबाट फर्किएर उहाँलाई घर छोडेर म लगायत हामी आ–आफ्नो घर फर्कियौँ । रात छिपिदैँ थियो । काठमाडौं शहर विस्तारै निदायो ।

मेरो मोबाइलमा चिरपरिचित नम्बरबाट फोन आयो, म ब्युझिएँ । हेल्लो भन्न नपाउँदै मैले जे सुन्न सक्दिनँ थेँ त्यही सुनेँ । छोरा मान्छे कतिसम्म कठोर भएर जिन्दगीमा संघर्ष गर्नुपर्ने रहेछ भन्ने थाहा हुँदाहुँदै पनि गाह्रो मन हलुका बनाएर उठेँ । उहाँलाई भेट्न गएँ । भेटेँ । र, यसपटक उहाँ फिल्मबारे केही बोल्नुभएको छैन । हातमा चुरोट पनि छैन । त्यो मुस्कान पनि छैन । हेरिरहेँ, टोलाइरहेँ । गर्लम्म अंगालो मारेर भने, दाइ । धेरैबेर रोएँ । म अरुलाई सम्हाल्नुपर्ने स्थानमा मलाई सम्हाल्नुपर्ने अवस्था आयो । म सम्हालिएँ ।

‘मेरी मामु’को छायांकनका बेलामा उहाँले भन्नुभएको थियो,– ‘यदी यो फिल्म बनाउने हो भने म एक्लै सक्दिनँ ब्रो ।’ अहिले म शाहरुख, सलमान, अमिताभ बच्चनलगायतका स्टार हिँड्ने मुख्य सडक म्यारियट होटल नजिकै यो शहर हेर्दै त्यो बेला सम्झिएँ । सायद दाइलाई यति थाहा रहेछ र मलाई पनि निर्देशनमा आउनुपर्छ । तिमी पनि निर्देशनमा आयौँ भने सहज हुन्छ भन्नुभएको रहेछ । छायांकन सकाएर बाँकी सबै काम तिमीले हेर्नुपर्छ भनेर पो मलाई निर्देशनमा जर्बजस्त जोड गर्नुभएको रहेछ ।

नेपाली फिल्म यस्तो बन्नुपर्छ, उस्तो बन्नुपर्छ । मलाई नाम चाहिन्न मेकर्सले यसरी काम गर्नुपर्छ भन्दै सुझाव–सल्लाह दिने दाइ र उहाँको स्टोरीमा म विश्वस्त थिएँ । काम भयो । अहिले संसारभरले वाहवाही गरिरहेको छ । आम नेपालीले स्यावास भनिरहेका छन् । तर, यो कुरा मेरो निर्देशक दाईले देख्न पाउनुभएको छैन । सायद भगवान बनेर माथिबाट त हेर्नुभएको होला । मिसिङ यु छेतेन दाइ ।