काठमाडौं, १९ भदौ - दिवंगत निर्देशक शिव रेग्मीले निर्देशन गरेको चलचित्र ‘ए मेरो हजुर’ मा अभिनेता थिए श्रीकृष्ण श्रेष्ठ र अभिनेत्री थिइन् झरना थापा । चलचित्रले अभिनेत्री झरना थापाको वृत्ति (करीअर) लाई अझै उचाइँमा पु–याएको थियो । उक्त चलचित्रलाई सुनील कुमार थापाले निर्माण गरेका थिए । अहिले भने यही सफल चलचित्रको नाममा पछाडि ‘२’ राखेर निर्माण गरिएको सिनेमा ‘ए मेरो हजुर २’ प्रदर्शनमा छ । चलचित्र ‘ए मेरो हजुर’ मा झरना थापालाई अभिनेत्रीका रूपमा देखिएको थियो भने अहिले थापाले निर्देशनमा डेब्यु गरेकी छन् ।

प्रेमकथामा आधारित चलचित्र ‘ए मेरो हजुर २’ भने आशा गरिएअनुसार सफल बन्न सकेको छैन । चलचित्रको न कथानक अब्बल लाग्छ, न त निर्देशकीय क्षमता नै कलात्मक देखिन्छ । यो चलचित्र पनि प्रायः नेपाली चलचित्रजस्तै औसतमै थन्किएको छ ।

एक लाइनमा, आफ्नो कसम पूरा गर्न युवाले गर्ने प्रयत्न नै चलचित्रको मूलकथा हो ।

काठमाडौंमा परिवारसँगै बस्दै आएको प्रेम (सलिनमान बानियाँ) ले साथीहरूलाई आफ्नो बाल्यकालको प्रेम प्रसङ्ग सुनाउँछ । साथीहरूको सहयोग र हौसलामा प्रेम आफ्नो बाल्यकालको माया भेट्न पोखरा पुग्छ । संयोग कस्तो परिआउँछ भने उनीहरूले पोखरामा पाइला टेक्नासाथ नै प्रेमको भेट माया (साम्राज्ञी राज्यलक्ष्मी शाह) सँग हुन्छ । प्रेमले पहिलो भेटमै मायालाई चिन्छ तर मायाले प्रेमलाई नचिनेझैं गर्छे । यता बिहे हुने पक्का भइसकेकी माया र मायाकै लागि पोखरा आएको प्रेमबीचको अन्तर्द्वन्द्व कसरी अगाडि बढ्दै जान्छ भन्ने बुझ्न फिल्म नै हेर्नुभए हुन्छ ।

डायरीको जमाना, गण्डकी स्कूलको बस, श्रीकृष्ण श्रेष्ठका शुभचिन्तक धर्मेन्द्र (बुद्धि तामाङ) को माध्यमबाट चलचित्रमा बालकथाको प्रेम बुझाउन खोजिएको छ । केही दोहोरिने संवादले पनि बाल्यकालको सम्झनालाई प्रस्ट पार्न खोजेको छ । तर निर्देशकलाई कथा अघि बढाउन भने सकस परेको छ । अर्थात् चलचित्रको प्रस्तुतीकरणले नै प्रेमकथालाई कमजोर बनाएको छ । संवादकै बलले कथालाई अगाडि बढाउँदै लैजानु नेपाली चलचित्रको नियति नै भइसक्यो ।

सामीप्यराज तिमिल्सेना र हरिहर अधिकारीले लेखेको चलचित्रको कथा खासै बलियो छैन । फिल्ममा कतिपय दृश्य अनावश्यक लाग्छन् । कथा तन्काउनै जबर्जस्ती राखिएका दृश्य र संवादले घटनाक्रमलाई अल्झाइदिन्छ तर दर्शक रिझाउन सक्दैन । दोहोरो अर्थ बुझाउने केही संवादले दर्शकलाई बेलाबेलामा हँसाउँछ । यद्यपि फिल्मका केही संवाद भने मन छुने खालका छन् । पहिलो हाफको तुलनामा दोस्रो हाफ अझै कमजोर बनेको छ ।

चलचित्रमा प्रायः कलाकारको अभिनय औसतभन्दा माथि पुग्न सकेको छैन । सलिनमान बानियाँको अभिनय कामचलाउ छ । साम्राज्ञीको अभिनय पात्रअनुसार सुहाएको छ । बरू सलोन बस्नेत र समलिंगीको भूमिकामा देखिएका कलाकार आजस्र ढुंगानाले भने सुहाउँदो अभिनय गरेका छन् ।

पोखराको लेकसाइड, मुस्ताङ र तिलिचो वरिपरिका दृश्यले चलचित्रलाई आकर्षक बनाउन खोजेको छ । तिलिचो यात्राका दृश्य, त्यहाँका खोंच र साँघुरा बाटोको दृश्यलाई सुन्दर तरिकाले क्यामरामा कैद गरेका छन् छायांकनकार सञ्जय लामाले ।

गीत संगीत चलचित्रको सबल पक्ष हो । फिल्मका सबै गीतले मन छुन्छन् । तर पार्श्व ध्वनि भने कमजोर लाग्छ । एउटै गीतको धुन बारम्बार दोहोरिन्छ । निर्देशक झरना थापाले नयाँ पुस्ता र पुरानो पुस्ता दुवैलाई नै मन पर्ने खालको फिल्म बनाउन भने खोजेकै हुन् । तर उनको निर्देशकीय क्षमता औसतभन्दा माथि पुग्न सकेको छैन ।

चलचित्रमार्फत मनोरञ्जन खोज्ने दर्शकका लागि यो चलचित्र ठीकै लाग्न सक्छ । धेरै नै आशा गरेर हलसम्म जाँदा भने चलचित्रले हिस्स बनाइदिन्छ । तर मुस्ताङका केही दृश्य, तिलिचो ताल, पोखरा वरिपरिका दृश्य, केही बलिया र केही दुई अर्थ लाग्ने संवादले फ्रेस भने बनाउँछ ।

---

---